Είναι ο Bradley Cooper ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του;

H απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι φυσικά και όχι. Πως θα το ξέρει αυτό όμως ο ιστορικός του μέλλοντος που τον βλέπει να έχει 4 διαδοχικές Οσκαρικές υποψηφιότητες μέσα σε τρία χρόνια (Silver Linings Playbook-2012, American Hustle-2013, American Sniper-2014). Την ίδια ώρα που π.χ. ο Tom Hardy δεν έχει καμιά. Γίνεται; Και, όμως, ναι.

Πάνε 19 μήνες από τότε που ασχοληθήκαμε με την περίπτωσή του (ως site και εγώ προσωπικά). Και η αλήθεια είναι πως τότε, εποχή Silver Linings Playbook, είχαμε γράψει θετικά πράγματα.

Τι να πω. Ίσως να μας παρέσυρε λίγο ο De Niro, συμπρωταγωνιστής του και τότε και προσεχώς. Τόσο στο Joy, την επόμενη ταινία του David O. Russell που ενώνει όλη μαζί τη ‘συμμορία’ (βλέπε Cooper, De Niro, Jennifer Lawrence). Όσο και στο Honeymoon with Harry, την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του πολυμήχανου (αλλά όχι απαραίτητα πολυτάλαντου) Bradley.

Συγκεκριμένα ο De Niro είχε δηλώσει τότε ‘ Είναι υπέροχος τύπος με φοβερά ταλέντα όπως το timing του ή η αφοσίωσή του στην δουλειά. Επίσης είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Ίσως στην αρχή κάποιοι να τον είχαν υποτιμήσει, αλλά σε αυτή την δουλειά κρίνεσαι πάντα με βάση τι έχεις κάνει. Προσωπικά πάντα ήξερα ότι το έχει. Δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία εκ μέρους μου’

Ενώ τώρα τα ίδια διθυραμβικά περίπου δηλώνει για αυτόν και ο Clint Eastwood τον οποίο ο Bradley, ως παραγωγός, έπεισε να σκηνοθετήσει το American Sniper (ναι, του Cooper του αρέσουν οι ταινίες με την λέξη American μπροστά) σχετικά με ένα Τεξανό βατραχάνθρωπο που πέρασε στην ιστορία ως ο πιο θανάσιμος ελεύθερος σκοπευτής στην στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ με πάνω από 160 επιβεβαιωμένα kills.

Ναι, ο Bradley τα πάει μια χαρά με τους ζωντανούς θρύλους. Ή με τα άτομα τρίτης ηλικίας. Όπως το δει κανείς.

Θα μου πεις, τι μεσολάβησε και άλλαξες γνώμη από τότε, 19 μήνες πριν, μέχρι τώρα; Και θα σου απαντήσω ‘τρίχες κατσαρές’. Συγκεκριμένα η περμανάντ του Cooper στο American Hustle.

Εκεί που, παρόλο που έβαλε τα δυνατά του, ήταν λίγος (όχι απελπιστικά, πάντως λίγος) συγκριτικά με το υπόλοιπο cast. Και δεν μιλάω μόνο για τον Christian Bale, την Jennifer Lawrence και την Amy Adams, αλλά ακόμη και τον Jeremy Renner που είχε τον μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του δημάρχου.

Και μετά, καπάκι, ήρθε το Serena. Eκεί δηλαδή που η Lawrence και ο Cooper προσπάθησαν να αποδείξουν ότι έχουν μεταξύ τους χημεία χωρίς απαραίτητα τον David O. Russell ως φύλακα άγγελο τους. Η ταινία απέτυχε. Η Lawrence ήταν απλά καλά (και όχι εξαιρετική, ως συνήθως). Και ο Cooper εντελώς καρικατούρα στον ρόλο του ‘σκληρού’ βαρόνου ξυλείας.

Ίσως το πρόβλημα να έγκειται στο ότι, τελικά, ο Bradley, είναι πολύ πιο εύστροφος ως παραγωγός (όπως ήταν κάποτε ο Michael Douglas), στο να βρίσκει δηλαδή και να κουμαντάρει το υλικό και τους ανθρώπους, από ότι ως πρωταγωνιστής. Γιατί είναι έξυπνος και καλλιεργημένος. Αυτό είναι δεδομένο.

Το απέδειξε άλλωστε και φέτος επιστρέφοντας στο Broadway στον ρόλο του Elephant Man που του πήγαινε πάρα πολύ. Και αυτό γιατί, στη συγκεκριμένη διασκευή, τον υποδύεται ένας κανονικός άνθρωπος που απλά μας δείχνει τις δυσμορφίες του ήρωα αλλάζοντας στάση σώματος. Οπότε, το ότι είναι όμορφος, είναι πλεονέκτημα.

Ίσως πάλι, αν το σκεφτείς, οι μοναδικοί ρόλοι στους οποίους ο Cooper είναι πραγματικά καλός είναι εκείνοι στους οποίους είναι και λίγο ή πολύ κόπανος. Εξυπνάκιας. Αντιπαθητικός.

Ίσως πάλι μου φαίνεται εντελώς γελοίο ότι αυτός εδώ ο τύπος.

Πήγε στο Τέξας. Κάθισε στο τραπέζι απέναντι σε αυτόν εδώ τον πατέρα του ελεύθερου σκοπευτή.

Και τον έπεισε ότι δεν είναι υπερβολικά ωραίος ή υπερβολικά Χόλιγουντ για να υποδυθεί τον γιο του.

Eπαναλαμβάνω, αυτός εδώ ο τύπος.

Σόρι, αλλά πραγματικά η παραπάνω εικόνα σας γεμίζει τρόμο; Ότι το συγκεκριμένο παλικάρι είναι ικανό να γίνει ο φόβος και τρόμος των Ιρακινών;

Και όχι, δεν καταλογίζω στον ίδιο καθόλου ότι η ταινία ήταν εντελώς μονόπαντη (βλέπε οι Ιρακινοί είναι κακοί, οι πεζοναύτες και οι βατραχάνθρωποι καλοί) και, παρότι δια χειρός Eastwood, εντελώς χλιαρή και χωρίς ανατροπή.

Υπό την έννοια ότι βλέπουμε συνεχώς ένα τύπο να σκοτώνει χωρίς δισταγμό (πέρα από την πρώτη σκηνή όπου το σκέφτεται πριν καθαρίσει μάνα και παιδί) και να κυνηγά ένα αντίπαλο (ένα Σύριο ελεύθερο σκοπευτή που ήταν πρώην Ολυμπιονίκης στην σκοποβολή). Δεν υπάρχει πουθενά κανένα δίλημμα, κανένας δισταγμός, καμία φοβερή εσωτερική πάλη. Προφανώς οι ‘πατριώτες’ δεν καταλαβαίνουν από τέτοια αριστερά.

Επίσης είναι δεδομένο ότι υπάρχουν μια ντουζίνα ηθοποιοί που θα μπορούσαν να τον παίξουν καλύτερα. Ο Bale, o Hardy, ακόμη και ο Crowe στα νεότερά του.

Η ουσία είναι ότι, μετά το American Sniper, το ότι παίζει σε μια ταινία ο Cooper είναι για μένα λόγος για να μην την δω. Όπως δηλαδή μου συμβαίνει ανέκαθεν στην καριέρα του. Γιατί, αν το σκεφτείς, ποτέ δεν είναι ο ίδιος ο κράχτης (άντε με την εξαίρεση του Limitless). Πάντοτε πας να δεις τις ταινίες του για άλλο λόγο. Την συμπρωταγωνίστρια του ή το γκράντε όνομα του σκηνοθέτη.

Και όχι, δεν είμαι εμπαθής. Απόδειξη ότι φέτος, μετά το φανταστικό Nightcrawler, στο οποίο είναι εξαίσια επικίνδυνος και σιχαμένος ως παπαράτσι, λέω τα καλύτερα για τον Jake Gyllenhaal τον οποίο ανέκαθεν θεωρούσα φλώρο και υπερ-τιμημένο.

Επίσης θεωρώ ότι ο Cooper έχει πολλά χρόνια μεγάλης καριέρας μπροστά του. Κυρίως επειδή είναι αρκετά έξυπνος για να γνωρίζει τις περιορισμένες δυνατότητές του. Αλλά όχι, δεν είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του. Και ελπίζω ειλικρινά φέτος μην γίνει καμία ‘στραβή’ και κερδίσει το Όσκαρ. Και δεν το αξίζει. Και φοβάμαι μην πάρουν αέρα τα μυαλά του και συνεχίζει να προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι, σκληρό αγόρι.