Είναι ο John Cusack ο νέος Nicolas Cage;

Το ομολογώ. Κάτι έσπασε μέσα μου όταν είδα την αφίσα του Drive Hard, ενός b-movie στο οποίο ο John πρωταγωνιστεί μαζί με τον Thomas Jane. Προς στιγμή θεώρησα πως είναι κάτι σαν σίκουελ στο Drive Angry του Cage. Ότι δηλαδή ο ‘Νικόλας’ δεν προλάβαινε να γυρίσει το σίκουελ, οπότε το studio επέλεξε την ‘σκάντζα’ του. Ναι, έκανα λάθος. Οι δυο ταινίες δεν έχουν καμία σχέση. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να πω το ίδιο και για τους πρωταγωνιστές τους.

Επίσημα ο Cage και o Cusack έχουν συναντηθεί μόνο δυο φορές στην καριέρα τους. Πίσω στο Con Air του 1997 όταν o πρώτος εξαργύρωνε το Όσκαρ του για το Leaving Las Vegas με διαδοχικά blockbuster (The Rock, Face/Off) και ο δεύτερος ήταν στα πολύ πάνω του μετά τις συνεχόμενες επιτυχίες των Bullets over Broadway, City Hall και Grosse Pointe Blank.

Κάτι που δεν το λες και συχνό φαινόμενο στην περίπτωσή του καθώς, ήδη από το 16 candles και το Stand by me (ναι, έπαιζε και σε αυτά) και μετά συνηθίζει να εναλλάσσει μια καλή ταινία, με μια μέτρια και 2-3 κακές.

‘Έχω κάνει συνολικά γύρω στις 15-20 καλές ταινίες. Οι υπόλοιπες 50 είναι χάλια, το ξέρω. Από την άλλη δεν αντέχω πλέον να πολεμάω με το στούντιο ένα χρόνο για να βγάλω κάτι δικό μου, τύπου High Fidelity. Από ένα σημείο και μετά αναρωτιέσαι αν έχεις το χρόνο και μήπως πρέπει να απολαύσεις τη ζωή σου λίγο παραπάνω’

Πάντως τότε τα πράγματα ήταν καλά και για τους δυο. 16 χρόνια μετά, όταν η μοίρα τους έβαλε να συναντηθούν ξανά στο Frozen Ground, αυτό που ο πρώτος είναι μπάτσος και ο δεύτερος serial killer που απαγάγει, βιάζει και δολοφονεί νεαρά κορίτσια, δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.

Για τον Cage τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί. Είναι εντελώς παράδειγμα προς αποφυγή. Ως νικητής Όσκαρ, ηθοποιός και άνθρωπος γενικότερα.

Στον John όμως δεν άξιζε, ούτε αξίζει τέτοια τύχη. Όχι μόνο γιατί μας έχει χαρίσει εξαιρετικές ερμηνείες και ταινίες, όπως τα The Grifters (αν δεν το έχεις δεις, χάνεις), Being John Malkovich και High Fidelity. Αλλά επειδή παραμένει εξαιρετικά ενδιαφέρον, low profile και αξιοπρεπής ως άνθρωπος.

‘Πέρασα την κρίση της μέσης ηλικίας στα 24 μου και ξεμπέρδεψα. Γιατί έχω δει τι συμβαίνει στους ανθρώπους που γίνονται διάσημοι για πρώτη φορά όταν είναι μεγάλοι. Τους τραυματίζει το γεγονός. Ενώ εγώ ήμουν hot, ήμουν ανερχόμενος, μετά κανείς δεν με ήθελε και μετά ήμουν και πάλι σε ζήτηση. Οπότε μαθαίνεις να μην παίρνεις τίποτα αυτά στα σοβαρά. Να προσπαθείς να είσαι αυθεντικός’

Προτιμά δηλαδή να αράζει στο εργένικο σπίτι του στο Chicago, δίπλα σε αυτό της αδελφής του (η οποία έχει δυο Οσκαρικές υποψηφιότητες, ενώ εκείνος καμία-ούτε παίζει να πάρει ποτέ), να ασχολείται με τα χόμπι του (snowboarding, ελικόπτερα, kickboxing-έχει μια ‘ντουζίνα’ νταν), να γράφει για πολιτική στην Huffington Post και να ασχολείται με φιλανθρωπίες και ιδρύματα όπως το Freedom of the Press Foundation που έχει ιδρύσει. Ναι, τύπου George Clooney φάση.

Επίσης το παλικάρι είχε και έχει γούστο. Ειδικά στις γυναίκες που έχουν περάσει από τη ζωή του (Neve Campbell, Μinnie Driver, Claire Forlani, Gina Gershon, Rebecca Romijn, Hillary Duff, Brooke Burnes).

Σε αντίθεση δηλαδή με τον Cage, το ‘meltdown’ του είναι μόνο στις επιλογές ρόλων που κάνει, οι οποίες τον έχουν χρίσει τελευταία πρίγκιπα των B-movies, και όχι στην υπόλοιπη ζωή του.

Ίσως το πρόβλημα να είναι ότι, μετά από 30 χρόνια στη δουλειά, πάσχει απλά από βαρεία κατάθλιψη. Αυτό που διαπιστώνει και σχολιάζει κάθε δημοσιογράφος που τον έχει συναντήσει από κοντά τα τελευταία χρόνια.

Κάτι που προκύπτει από το βλέμμα του, τον τρόπο που απλώνει τα 187 εκατοστά του (με ηττοπάθεια), τις ταινίες που κάθεται και γράφει (η τελευταία, το Somos animales, ήταν για ένα ηθοποιό που απογοητεύεται από το Χόλιγουντ και πάει στην Αργεντινή να φτιάξει ταινίες).

Επίσης από τις εμπρηστικές δηλώσεις που έκανε με αφορμή το Map of the Stars, της εξαιρετικής σάτιρας του Χόλιγουντ δια χειρός Cronenberg στην οποία υποδύεται ένα new age guru μασέρ που λατρεύουν οι σταρ. Όπως π.χ. ‘Το Χόλιγουντ είναι ένα μεγάλο πορνείο και οι άνθρωποι που είναι σε αυτό τρελαίνονται’

Ή ‘Έχω ακόμη 15 χρόνια πριν με αποκαλέσουν γέρο. Αλλά για τις γυναίκες τα πράγματα είναι άθλια. Έχω 29χρονες φίλες που τους έχουν πει ότι είναι καιρός να πάρουν σύνταξη. Θέλουν απλά την επόμενη καυτή 22χρονη. Όλη η φάση έχει γίνει σαν τσόντα με ανήλικες’

Αλήθεια λέει. Το ξέρει και το ξέρουμε. Αν και δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό για να τον συγχωρήσουμε για ταινίες όπως τις

The Bag Man, The Numbers Station, The Raven, The Factory, Shanghai, 2012, War, Inc., Martian Child, Must Love Dogs, America’s Sweethearts, Serendipity.

Είναι πολλές οι πατάτες του. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Αν και μου είναι ακόμη δύσκολο να τον βάλω στην ίδια κατηγορία. Ίσως γιατί μου θυμίζει τα νιάτα μου. Ίσως γιατί παραμένει αδύνατον να μην τον συμπαθήσεις. Ίσως επειδή είναι όντως πιο αξιοπρεπές να βγάζει το μεροκάματο με ψιλο-βλακείες, από το να φορέσει κολάν με logo της Marvel.

‘Είμαι ακόμη εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά, προσπαθώντας να μείνω αρκετά επίκαιρος ώστε να κάνω καλή δουλειά. Παλιότερα μπορούσες, αν έκανες ένα blockbuster, να πιέσεις ώστε να φτιάξεις 2-3 πιο κουλ ταινίες και να την ‘γλιτώσεις’ για μερικά χρόνια. Πλέον το μόνο που θέλουν είναι να φορέσεις κολάν. Αλλιώς σε ξεφορτώνονται. Και εγώ δεν πρόκειται να φορέσω ποτέ κολάν’