Είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι τρομοκράτες;

Κάθε που σκάει μια βόμβα, μια είδηση, ένα μεγάλο και συνήθως αποτρόπαιο γεγονός, η αρρώστια των social media, έχει ως αντίδραση τον ‘πυρετό’ των αναρτήσεων συμπαράστασης ή έναν ανοιχτό διάλογο χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Και πάνω απ’ όλα, χωρίς ουσία.

Ωστόσο σ’ αυτό το κείμενο, δεν θα ασχοληθούμε με το φαινόμενο των social media, αλλά μ’ εκείνο των άναρχων κραυγών, της αμπελοφιλοσοφίας και των αντεγκλήσεων ανάμεσα στους αυτοαποκαλούμενους ‘φιλελεύθερους’ (ανάθεμα κι αν αναζητούν έστω μια ελευθερία, πλην αυτής της διακίνησης του χρήματος από τη μια μεγάλη τσέπη στην άλλη) και τους προοδευτικούς ή θολοκουλτουριάρηδες, όπως τους αποκαλούν οι ‘απέναντι’.

Από την προσέγγιση που διάβασες μόλις (και δεν έγινε άθελά μου), καταλαβαίνεις σε ποια πλευρά είμαι πιο κοντά. Γιατί μακριά από εμάς τα ψέματα, ουδείς αντικειμενικός, στον μάταιο τούτο κόσμο (του καθενός)…

Πέρασαν μέρες λοιπόν από το σοκαριστικό, αν μη τι άλλο, χτύπημα στις Βρυξέλλες και ήδη οι προσευχές (στον Θεό του καθενός) έχουν σωπάσει, όχι όμως και ο τρόμος, ο πανικός και ο φόβος για το μέλλον.

Ούτε τα αίτια αλλάζουν, ούτε οι πληγές, ούτε καν τα κίνητρα. Γιατί, ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια πως όλα γίνονται για λόγους θρησκείας; Είναι βέβαιος ότι δεν μιλάμε για καθαρή εκμετάλλευση της (παράλογης) πίστης του καθενός από ανθρώπους που έχουν μια διαφορετική θρησκεία, το χρήμα;

Χορταίνουμε φόβο, διψάμε για ελευθερία

Μιας που μιλήσαμε για εκμετάλλευση, πάμε ένα βήμα παρακάτω. Όχι στο γεγονός των τρομοκρατικών επιθέσεων καθεαυτό, μα στις εξελίξεις που θα σηματοδοτήσουν στην καθημερινότητα του πλανήτη. Τα χτυπήματα στις ΗΠΑ ήταν η ‘αιτία’ για να ζούμε κάτω από τη μύτη μιας κάμερας όπου κι αν βρισκόμαστε. Τα δε χτυπήματα στην Ευρώπη, πολύ φοβάμαι πως θα γίνουν η αιτία για την απομόνωση (μέσω κλειστών συνόρων), την πόλωση, τη ξενοφοβία και, για να το πούμε πιο συγκεκριμένα, την ισλαμοφοβία.

Ας μη λησμονούμε άλλωστε, πως σε κάθε αναμπουμπούλα, αυτός που πενθεί δεν έχει σχέση μ’ αυτόν που παίρνει τα μέτρα. Οι μεν έχασαν δικούς τους ανθρώπους, οι δε στ’ όνομα της ασφάλειας, κάνουν στην μπάντα την ελευθερία και ετοιμάζουν τα σχέδια τους.

Τον πρόσφυγα που παρατά το σπίτι του, τη δουλειά του, τους φίλους του, την οικογένειά του, το ‘είναι’ του, το παρελθόν και το παρόν του, για ένα μέλλον αβέβαιο αλλά πιο ειρηνικό και εν τέλει βλέπει πως οι ίδιοι που τον έδιωξαν από την πατρίδα του, του απαγορεύουν την είσοδο σ’ ένα καλύτερο αύριο με τις εξτρεμιστικές ενέργειές τους;

Θα το ξαναγράψω, δύο μονάχα δικαιούνται να κλαίνε για όσα τραγικά είδαμε παγωμένοι στις οθόνες μας. Οι οικογένειες των θυμάτων και οι πρόσφυγες. Εμείς ας το βουλώσουμε επιτέλους.

Ο ‘γνωστός άγνωστος’ που καρτερά τη δυστυχία

Για άλλη μια φορά λοιπόν κερδισμένοι βγαίνουν οι τζιχαντιστές, οι κυβερνήσεις (που ψάχνουν αφορμή για να επιτεθούν στη Μέση Ανατολή) και οι φασίστες. Οι τελευταίοι τρίβουν τα χέρια τους σε κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, σε κάθε εγκληματική ενέργεια όπως αυτή εις βάρος της Μυρτώς στην Πάρο, σε κάθε έγκλημα που εμπλέκεται αλλοδαπός και φυσικά στα κλειστά σύνορα.

Κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα, τσιρίζουν φτύνοντας σάλια και δηλητήριο, όμως βαθιά μέσα τους καρτερούν τη δυστυχία. Τη δυστυχία των προσφύγων με το κλείσιμο των συνόρων, τη δυστυχία των Ελλήνων με το κλείσιμο της πόρτας σε μια αξιοπρεπή ζωή. Ξέρουν καλά ότι ο φόβος τους ταΐζει και τους δίνει λόγο ύπαρξης.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ποιοι είναι αυτοί που θέλουν πρωτίστως κλειστά σύνορα, εξαθλίωση, πόνο, πείνα και αναταραχές. Αυτοί και τα ΜΜΕ που το κάνουν πρώτο θέμα και που δήθεν απεύχονται όλα τα παραπάνω.

Ας αφήσουμε όμως το μέλλον κι ας μείνουμε στο σήμερα. Στο σήμερα που αυξήθηκαν οι πατριωτικές κορώνες, που οι απαιτήσεις για σκληρή στάση κατά των Μουσουλμάνων αυξάνονται, που το δελτίο της ΕΡΤ στα αραβικά σοκάρει και που ο δημοσιογράφος που μετρούσε τις σερβιέτες της Δέσποινας Βανδή για να δει αν είναι έγκυος (λέγε με Στέφανο Χίο), παράγει αποκρουστικό ρατσισμό χωρίς κανείς να τον ενοχλεί. Με ποια λογική; Μα υπάρχει κάπου λογική σ’ όλα αυτά;

Αφού λοιπόν, δεν είναι ούτε έτοιμοι, ούτε και εξοικειωμένοι για έναν κανονικό διάλογο, ας τα κάνουμε πενηνταράκια κι ας απαντήσουμε στο αν οι Μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες, με αντίστοιχα -ηλίθια- ερωτήματα:

Είναι όλοι οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί, δολοφόνοι αποικιοκράτες;

Είναι όλοι οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, το ίδιο βάρβαροι αποικιοκράτες;

Είναι όλοι οι Νορβηγοί, ακροδεξιοί δολοφόνοι σαν τον Μπρέιβικ;

Είναι όλοι οι Έλληνες, δολοφόνοι φασίστες, σαν τον Ρουπακιά;

Είναι όλοι οι Αμερικανοί πολεμοχαρείς δολοφόνοι;

Είναι όλοι οι Γερμανοί δολοφόνοι και απόγονοι του Χίτλερ;

Είναι όλοι οι Ιταλοί, φασίστες και άξια παιδιά του Μουσολίνι;

Είναι όλοι οι Ισπανοί, χουντικοί και συνεχιστές του Φράνκο;

Είναι όλοι οι Κονγκολέζοι, φασίστες σαν τον Μομπούτου;

Είναι όλοι οι Χιλιανοί, τέκνα του δολοφόνου φασίστα, Πινοτσέτ;

Αν δώσουμε καταφατική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, τότε δεν διαφέρουμε και πολλοί απ’ όσους θεωρούν τους Μουσουλμάνους, μαύρα πρόβατα που πρέπει να σφάξουμε, σ’ ένα μαντρί περιτριγυρισμένο από λύκους.

Όσο ανόητα και γενικά είναι τα ερωτήματα που έθεσα, άλλο τόσο είναι και το σκηνικό ισλαμοφοβίας που δυστυχώς έχει όλο και περισσότερους θεατές, κόβει όλο και περισσότερα εισιτήρια.

Η τρομοκρατία, τα δολοφονικά ένστικτα και ο φασισμός (είτε είναι πατριωτικός, είτε θρησκευτικός) δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει χώρα, δεν έχει θρησκεία. Έχει κοινό παρανομαστή το μίσος και ένα background σε χρώμα πράσινο. Στο χρώμα του χρήματος.