Είναι το lockdown για ανεμβολίαστους λύση ή ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα;

Όταν βρισκόμασταν ακομα στην αρχή της πανδημίας, οι ελπίδες για το εμβόλιο του κορονοϊού έμοιαζαν κάποιες φορές φρούδες. Όχι πολύ αργότερα, φάνηκε ότι θα έχουμε αποτελεσματικά εμβόλια και μάλιστα πολύ σύντομα. Η είδηση από μόνη της έφερε έναν αέρα υπεραισιοδοξίας. Το τέλος της πανδημίας θα εξαρτιόταν σχεδόν αποκλειστικά από το πόσο γρήγορα θα προλάβαιναν να γίνουν οι μαζικές παραγωγές και τα logistics κρατών και φαρμακοβιομηχανιών. Και μετά ήρθε η πραγματικότητα και μαζί της οι νέοι κίνδυνοι για lockdown.

Ένα κύμα αμφισβήτησης, δισταγμού και άρνησης από τη μία και η μετάλλαξη Δέλτα από την άλλη έδειξαν ότι τελικά οι προβλέψεις αυτές, όπως και πολλές ακόμα, βρίσκονταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Σχεδόν αναγκαστικά, λοιπόν, και αφού στην Ελλάδα σημάναμε το τέλος της πανδημίας πριν καν αυτό να βρίσκεται κοντά, πρέπει πάλι να αρχίσουμε να τοποθετούμαστε σε νέα διλήμματα. Ποιος φταίει για τη νέα εκτόξευση των κρουσμάτων και ποια είναι τα όρια της ατομικής ελευθερίας μπροστά στο συλλογικό κακό;

Μία σαφώς αντικοινωνική συμπεριφορά

Συνηθίζουν μεν  πολλοί να λένε τους ανεμβολίαστους ή τέλος πάντως τους αντιεμβολιαστές «ψεκασμένους». Μέσω αυτού επικεντρώνονται σε μία λογική που βλέπει όσους διστάζουν ακόμη και σήμερα να κάνουν το εμβόλιο ως ανθρώπους που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την επιστήμη. Ανθρώπους που μπορούν να πιστέψουν οτιδήποτε τους λέει ο οποιοσδήποτε, αρκεί αυτός να μη συμφωνεί με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Δεν απέχει από την αλήθεια αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Μιλάμε για μία πλήρως αντικοινωνική συμπεριφορά που στο όνομα του συμφέροντος του ατομικού (δήθεν κίνδυνος να πάθεις κάτι από τα εμβόλια) χτίζεται τελικά στη βάση της αδιαφορίας για το συλλογικό. Είτε πρόκειται για τους δέκτες των αντιεμβολιαστικών μηνυμάτων είτε ακόμα περισσότερο για τους πομπούς. «Δεν με νοιάζει τι μπορεί να πάθει ο άλλος δίπλα αρκεί εγώ να είμαι εξασφαλισμένος ότι δεν διατρέχω τον κίνδυνο που έχω επινοήσει ή που μου φόρτωσε στο κεφάλι κάποιος συνήθως για δικό του προσωπικό όφελος».

Ένα lockdown μόνο για ανεμβολίαστους;

Ποιο είναι όμως το ερώτημα που γεννιέται τώρα; Μέχρι ποιον βαθμό έχει δικαίωμα το κράτος να πιέσει κάποιον σχετικά με το τι θα κάνει με το σώμα του, ακόμα και αν η συμπεριφορά του είναι πλήρως ανεύθυνη και αντικοινωνική; Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να απαντηθεί εύκολα όσο και αν σε έχει κουράσει ακόμα και η σκέψη ότι θα μπεις σε διάλογο για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Και, παρότι δεν είναι εύκολο, είναι ταυτόχρονα πολύ πιεστικό όσο οι θάνατοι αυξάνονται και ο κίνδυνος νέου πισωγυρίσματος είναι πλέον προ των πυλών.

Η Γερμανία και η Αυστρία  αποφάσισαν ήδη lockdown μόνο για τους ανεμβολίαστους. Το πόσο αποτελεσματικό θα είναι κάτι τέτοιο είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Στην Ελλάδα, υπάρχει ένα προφανές αδιέξοδο. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να πάει σε lockdown. Την ίδια στιγμή, τα κρούσματα ανεβαίνουν συνεχώς και πολύ σύντομα το ΕΣΥ δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει στην τεράστια πίεση που ήδη υφίσταται. Πόσο απίθανο είναι να ακολουθηθεί μία παρόμοια πρακτική και πώς να τοποθετηθεί κανείς απέναντί της;