Ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν θα λείψεις σε κανέναν

Τίποτα δεν μοιάζει καινούριο στο άμοιρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Απαγορεύεται να μιλάμε για πρωτόγνωρες καταστάσεις, για έκπληξη, για απογοήτευση. Ο ελληνικός αθλητισμός, η ίδια η κοινωνία είναι γεμάτη από συνεχείς απογοητεύσεις που αλλάζουν μεταμφίεση και μας επισκέπτονται ξανά και ξανά όσο εμείς παριστάνουμε ότι πέφτουμε από τα σύννεφα.

Το μόνο που διαφοροποιείται, είναι το πόσο πιο κάτω φτάνουμε κάθε φορά, μέχρι να πιάσουμε οριστικά πάτο. Και κάθε φορά που λέμε με ανακούφιση ότι δεν μπορεί, αυτή τη φορά τον πιάσαμε, δεν πάει πιο χαμηλά, ανακαλύπτουμε με τρόμο ότι δεν έχουμε δει τίποτα. Σίγουρα, το χθεσινό περιστατικό με την είσοδο του Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο, φέροντας σε εμφανέστατο σημείο της ζώνης του ένα όπλο, αποτελεί ένα από τα ντροπιαστικά κεφάλαια που έχουμε ζήσει στον τόμο με τις μαύρες σελίδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Αλλά δυστυχώς, δεν είναι παρά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η εικόνα που κάνει τους ελάχιστους υγιείς που είχαν απομείνει να ασχολούνται, να αναφωνήσουν “ως εδώ, το παρακάνατε”.

Αυτό είναι όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτός είναι ο ελληνικός αθλητισμός. Μια τίμια και ειλικρινής αντανάκλαση της κοινωνίας μας, ένας καθρέφτης του εαυτού μας. Αυτό που όταν μας συμφέρει είναι άσπρο κι όταν γυρνάει εναντίον μας γίνεται αυτόματα μαύρο, χωρίς να περάσει δευτερόλεπτο από το γκρίζο. Όταν το παρασκήνιο δουλεύει υπέρ μας σιωπούμε, το υποβαθμίζουμε, προσπαθούμε να το δικαιολογήσουμε, πετάμε ένα “φτιάξτε ομάδα να κερδίζετε και τη διαιτησία” και χαμογελάμε. Όταν τα κόζια αλλάζουν, ουρλιάζουμε, εξαπολύουμε κατηγορίες κι ακούμε αυτούς που απολαμβάνουν τον τροχό που γύρισε να φωνάζουν ότι “κι εσείς τα ίδια κάνατε, σωπάστε, τώρα είναι η σειρά μας”.

EUROKINISSI

Ο τυφλός οπαδός δεν θέλει δικαιοσύνη, δεν θέλει καθαρές νίκες, ένα δίκαιο πρωτάθλημα. Θέλει απλά να κερδίζει η ομάδα του. Με οποιοδήποτε τρόπο, με κάθε κόστος. Ή εμείς ή κανείς. Όσο γεύεται το νέκταρ της επιτυχίας, το οποίο τον κάνει να ‘ψηλώνει’ και του προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι είναι κι ο ίδιος πετυχημένος, σιωπά. Όταν το νόμισμα κάτσει από την ανάποδη, όταν το παιχνίδι παίζεται με τους όρους των άλλων, εκρήγνυται, δεν μπορεί να το δεχτεί, θα κάνει οτιδήποτε για να το σταματήσει. Και το θλιβερό είναι ότι αυτοί οι τυφλοί οπαδοί δεν κάθονται μόνο στις θύρες των οργανωμένων. Φοράνε κοστούμια και κάθονται στα επίσημα, παριστάνουν τους δημοσιογράφους, μπαίνουν ακόμα και μέσα στη βουλή.

Δεν αντέχεται άλλη υποκρισία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα απέραντο μπουρδέλο και το μόνο που αλλάζει κατά καιρούς είναι η τσατσά. Όλοι κατά καιρούς έχουν κάνει αίσχη, τα ίδια αίσχη που όταν διαπράττονται εναντίον τους ξεσπάνε σαν αθώες περιστερές. Δεν μπορώ να πω, το αίσχος της Τούμπας μας έφτασε σε ιστορικά χαμηλά, η εικόνα ενός μεγαλοπαράγοντα που μπουκάρει με όπλο και απειλεί διαιτητές και αντιπάλους ήταν κάτι καινούριο. Όμως ήταν απλά ένας μεγαλύτερος κρίκος σε μια ατέρμονη αλυσίδα ξεφτίλας.

Μόλις δύο εβδομάδες πριν, το ντέρμπι ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός δεν ξεκίνησε ποτέ και όλη η Ελλάδα βρέθηκε να συζητάει σοβαρά αν ένα ρολό ταμειακής μηχανής πέτυχε στο χείλος ή το μάτι τον Γκαρθία και πόσο σοβαρά τον τραυμάτισε. Πάτε καλά ρε; Είναι δυνατόν να γίνονται σοβαρές αναλύσεις για το αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έκανε θέατρο, λες και αυτό είναι το ζητούμενο; Στον ίδιο αγώνα στον οποίο οι οπαδοί του ΠΑΟΚ έβαλαν στις εξέδρες ένα μηχανάκι(!) και είδαν την ομάδα τους να παίρνει πίσω τους τρεις βαθμούς της τιμωρίας με μια κωμική απόφαση στη μία τα μεσάνυχτα της παραμονής του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Για ένα πρωτάθλημα το οποίο αν ποτέ συνεχιστεί, θα κριθεί στα δικαστήρια και ο πολυτιμότερος παίκτης της τροπαιούχου ομάδας, θα είναι κατά τα φαινόμενα κάποιος δικηγόρος.

Ε συγγνώμη, αλλά ας μη σώσει και συνεχιστεί ποτέ ένα τέτοιο πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Πριν τον ΠΑΟΚ, ήταν ο Ολυμπιακός που έπαιρνε πίσω τους βαθμούς της τιμωρίας των επεισοδίων στη Νέα Σμύρνη, με τους βουλευτές Πειραιά να απειλούν ότι θα κλείσουν τα σχολεία(!) στην περιοχή αν η ομάδα τους δεν δικαιωθεί. Πριν τον Σαββίδη, ήταν ο Βαρδινογιάννης που μπούκαρε με κουμπούρια και η λίστα δεν σταματάει ποτέ, απλά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές της. Κάπως έτσι, φτάσαμε στα μέσα του Μαρτίου και δεν ξέρουμε καν τη βαθμολογία του πρωταθλήματος, δεν ξέρουμε καν πότε και υπό ποιες συνθήκες θα συνεχιστεί.

EUROKINISSI

Θα ρωτήσω λοιπόν το προφανές; Έχει νόημα να συνεχιστεί; Θέλουμε; Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό το θέατρο του παραλόγου; Ομορφαίνει σε κάτι τις ζωές μας αυτή η παράνοια, αυτός ο σάπιος ανταγωνισμός μεγαλύτερου εγωισμού, αυτό το ανθυγιεινό, μολυσμένο πράγμα που αποκαλούμε ποδόσφαιρο και δεν θυμίζει σε τίποτα το ίδιο το παιχνίδι που αγαπήσαμε όταν ήμασταν παιδάκια; Το να ασχολείσαι με οτιδήποτε αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια, μοιάζει περισσότερο με τιμωρία παρά με ευχαρίστηση.

Στηρίζω λοιπόν με χίλια τη διακοπή του πρωταθλήματος και αντιπροτείνω μάλιστα να είναι οριστική. Να μπει λουκέτο δια παντός, σε κανέναν υγιή φίλαθλο δεν θα λείψει το αίσχος που έμπαινε στα σπίτια μας κάθε Σαββατοκύριακο. Το ίδιο άθλημα παίζεται και αλλού, πολύ πιο όμορφα, πολύ πιο αγνά και πολύ πιο ρομαντικά απ’ ότι συμβαίνει εδώ. Προφανώς και όλα τα πρωταθλήματα έχουν τα προβλήματά τους, στα περισσότερα υπάρχουν κατά καιρούς περιστατικά βίας και διαφθοράς, όμως όλα αυτά αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Λουκέτο λοιπόν, όχι μέχρι να κάτσουν οι μεγαλομέτοχοι στο ίδιο τραπέζι με την κυβέρνηση και τους φορείς, όλα αυτά έχουν ξαναγίνει και δεν έφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα. Λουκέτο δια παντός. Ή έστω μέχρι να αλλάξουν όλοι μυαλά, μέχρι να σταματήσουν να βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν το τσιφλίκι τους, σαν ευκαιρία για προβολή και απόκτηση προσωπικών στρατών.

Πραγματικά, μια χαρά θα ζήσουμε χωρίς το φανατισμό, τον παραλογισμό, τη βία και την ασχήμια που μας προσφέρει σε αφθονία το προϊόν που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο κουβαλάει όλες τις παθογένειες της κοινωνίας μας και τις οποίες κατά καιρούς έχουμε συναντήσει σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα

Λουκέτο, χίλιες φορές λουκέτο. Όχι για να εξυγιανθεί το ποδόσφαιρο, αυτό πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ, αλλά για να τη γλιτώσουμε εμείς από την ασχήμια, όσο προλαβαίνουμε, πριν μας ρουφήξει για τα καλά στον πάτο του πηγαδιού. Ας κόψουμε όλα τα κεφάλια στα οποία βρίσκει πεδίο έκφρασης η σαπίλα της κοινωνίας μας, μέχρι να μην έχει πια πού να απλωθεί. Είναι το μόνο γιατρικό, μιας και δεν μπορούμε με άλλο τρόπο να την καταπολεμήσουμε.

Ας παραδεχτούμε ότι χάσαμε, ας το κλείσουμε κι ας μην κοιτάξουμε ποτέ ξανά πίσω. Καλό ήταν όσο κράτησε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Τελευταία σεζόν, 2017-2018, πρωταθλητής η καφρίλα και MVP οι δικαστές. Και πάνω στο μνήμα ας γράφει, “το σκότωσαν για το ποδόσφαιρο”.

Φωτογραφίες: Eurokinissi