Ένα κείμενο, με τον ιδρώτα μου

Κοιτάς τον καθρέφτη. “Σ’ ωραίος” με τη ζουγανελική έννοια. Τουλάχιστον έτσι πιστεύεις. Κλειδιά, κινητό και έξω από την πόρτα. Οι δρασκελιές σταθερές. Και το ύφος; Τρωικού ήρωα. Μέχρι να σε χτυπήσει ο λίβας, να νιώσεις σαν χαστούκι το ζεστό κύμα αέρα και να καταραστείς τη στιγμή που φόρεσες το γκρι κοντομάνικο “που σου πάει”. Για την ακρίβεια “πρώην γκρι”. Μέσα σε λίγα λεπτά έχει γεμίσει υγρές κηλίδες κι έχει γίνει πουά. Καλωσόρισες στο καλοκαίρι. Την εποχή που θα ήταν η καλύτερη του χρόνου (αφήστε τον Μπάτη να λέει τα δικά του), αν δεν ίδρωνες σαν το παλιάλογο κάθε τρεις και λίγο.

“Με την έκκριση του αποβάλλονται οι περιττές οργανικές ουσίες και έτσι αποτοξινώνεται ο οργανισμός” λένε τα βιβλία. “Είναι μορφή ψύξης του οργανισμού όταν υπερθερμαίνεται” λένε. “Ακόμα ο άνθρωπος μπορεί να ιδρώσει από επίπονη εργασία, αγωνία, φόβο από έντονη προσπάθεια” λένε. Ναι, φίλε μου. Αυτό είναι το πρόβλημα. Με την έντονη προσπάθεια. Έντονη προσπάθεια να κάνεις τον ωραίο/μοιραίο/άνετο/γαμώ-τα-παιδιά και στο χαλάει ο ιδρώτας.

Για ορισμένους (καλή ώρα) δεν θέλει πολύ. Λίγα βήματα στην χάβρα, το γνωστό μικρολίκνισμα υποταγής στους ήχους της μουσικής, η προσπάθεια να φτάσεις στο μπαρ. Δεν συζητάμε καν το ενδεχόμενο να είσαι σε μπιτς-μπαρ, ή να σου ‘ρθει να πας βόλτα στην Πλάκα. Πως να την πιάσεις τότε αλά μπρατσέτα, έτσι που έχεις γίνει σαν τον Κούρκουλο στο “Ορατότης μηδέν”; Ούτε καν.

“Σημασία έχει να μην πέσει η πρώτη σταγόνα. Μετά το παιχνίδι είναι χαμένο”. Μεγάλα λόγια. Ο Μάριος (που το έλεγε στο Λύκειο) είχε απόλυτο δίκιο. Αν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (κακό παράδειγμα, γιατί αν ο τύπος έκανε τη δουλειά του δεν θα στάζαμε), κλείνει δύσκολα. Κι αφού πρώτα έχεις γίνει χάλια.

Πως γυρνάς το παιχνίδι; Ο πρώτος κανόνας για τον ιδρώτα, είναι ότι δεν σκέφτεσαι τον ιδρώτα. Πράγμα δύσκολο άπαξ και αρχίζεις να στάζεις λες κι είσαι ο Γκατούζο μετά από 90λεπτο, παράταση και πέναλτι. Η καλύτερη λύση είναι αυτή που ταιριάζει και στην περίπτωση που δεις αρκούδα: κάτσε ακίνητος. Απολύτως ακίνητος. Δεύτερον, βρες πετσέτα/χαρτοπετσέτα για να σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται, σύμφωνα με το τραγούδι. Τρίτον και σημαντικότερο: βρες aircondition. Αυτό το άγιο πράγμα. Αυτό το δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Για να τα λέμε όλα: το air-condition (γνωστό κι ως αιρκοντίσιο) είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου μετά τη φωτιά, τον τροχό, το ψυγείο και την κοακόλα (πρώτα το ψυγείο και μετά τη κοακόλα, γιατί η κοακόλα ζεστή δεν πίνεται). Και δεν είμαι σίγουρος για τον τροχό.

“Τι βρεγμένος, τι μούσκεμα” αναφέρει ο σοφός λαός. Όχι τώρα όμως. Όχι σήμερα. Δεν φυσάει κιόλας. Ποτέ δεν φυσάει όταν θες. Κι εσύ τα βάζεις με το ριζικό σου και την πολύ κακή επιλογή να φορέσει πουκάμισο, πικέ μπλούζα ή κοντομάνικο (απαγορευμένα τα γκρι δια ροπάλου) που προδίδει τον ιδρώτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ζωή είναι άσπρο ή μαύρο.

Τα λινά είναι μια κατηγορία μόνα τους. “Να ξέρεις ότι το λινό είναι το ζεστό ύφασμα” μου είχε πει ο Γιώργος καταρρίπτοντας τον μύθο. Δεν τον πίστεψα για να είμαι ειλικρινής. Άλλωστε πιστεύω ότι το υλικό με το οποίο φτιάχνουν τα ισοθερμικά είναι το πιο ζεστό. Ή το καραβόπανο. Δεν τελειώσαμε ποτέ εκείνη την κουβέντα.

Τι να κάνεις, όμως; Να φέρεις αλλαξιά; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα (γίνονται). Δύο oufit το ίδιο βράδυ αλλάζει μόνο η Άντζελα Δημητρίου. “Δεν κάνεις ποτέ αυτό το λάθος. Αν ξέρεις ότι θα ιδρώσεις φοράς άλλη μπλούζα και αλλάζεις λίγο πριν βγεις” μου είπε με ύφος Γκάνταλφ ο Φάνης που έχει την “6η αίσθηση της νυφίτσας” και μυρίζεται τέτοια χουνέρια από μακριά. Υπερβολή. Κι αν είσαι στο γραφείο; Θα φέρνεις δεύτερο πουκάμισο; Ή θα κάνεις μπάνιο; Την πάτησες, φίλε μου.

Άλλωστε κι αυτό με το μπάνιο… Καταντάει γελοίο.Η φάση που είσαι ιδρωμένος, μπαίνεις για μπάνιο, βγαίνεις και ξαναιδρώνεις μέσα σε 3”,είναι ο προφανώς ο τρόπος τιμωρίας μας επειδή η Εύα έφαγε ένα γαμ%μ*@ μήλο. Αυτή φταίει για όλα. Αυτές μάλλον. Γιατί αν ίδρωναν κι εκείνες όπως εμείς, θα τη σώζαμε τη βραδιά.