Ένα μαχαίρι για κάθε σου πληγή

Ένας τύπος κατουράει με ανοιχτή την πόρτα της τουαλέτας και ταυτόχρονα μιλάει στο κινητό. Προσπαθεί να κάνει μια κανονική συνομιλία. Θα ήθελε να ακουστεί κάπως χαρούμενος και λίγο τρυφερός σ’ αυτό το τηλεφώνημα, αλλά δεν του βγαίνει. Λίγα μόλις δευτερόλεπτα αργότερα θα κλείσει το τηλέφωνο βιαστικά.

Εγώ είμαι αυτός ο τύπος. Πιθανότατα μιλάω με τη μαμά μου ή με κάποιον άλλο, που πραγματικά θέλω ν’ ακούσω τα νέα του. Δεν ξέρω πώς έφτασα μέχρι εκεί. Δεν ξέρω γιατί κατέληξα να της / του μιλάω έτσι βιαστικά και κοφτά, με το μισό μου μυαλό στο τηλέφωνο και το άλλο μισό στη λεκάνη. Υποψιάζομαι ότι απλώς έχω μόλις μπει στο σπίτι κι έτυχε να χτυπήσει το τηλέφωνο κι αποφάσισα να το απαντήσω γιατί κατά βάθος ήξερα ότι αργότερα δεν θα προλάβαινα να τον πάρω. Τώρα που το βλέπω από μακριά όλο αυτό, θέλω να με πλησιάσω από πίσω και να μου χώσω μια μπουνιά στον αυχένα, αλλά εκείνη τη στιγμή το έκανα γιατί πίστευα ότι ακόμα κι αυτό το αγχωμένο τηλεφώνημα θα ήταν καλύτερο από την κλήση που θα έμενε αναπάντητη.

Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, ξέρω πώς έφτασα μέχρι εκεί. Δεν είναι και καμιά φοβερή ιστορία. Εννιά στις δέκα φορές η χυδαιότητα μπαίνει στη ζωή μας από την μπροστινή πόρτα. Από αυτόν τον καταραμένο δρόμο που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Μια υπαναχώρηση εδώ, ένας συμψηφισμός εκεί και καταλήγεις να τα κάνεις όλα μέτρια. Μέτριος γιος, μέτριος σύντροφος, μέτριος φίλος, μέτριος επαγγελματίας. Κάποια στιγμή θα ξεπετάξεις κάποιον στο τηλέφωνο την ώρα που κατουράς, κάποια άλλη στιγμή θα τον πληγώσεις χωρίς να το καταλάβεις. Αν είσαι τυχερός, θα έχεις μια ευκαιρία να επουλώσεις την πληγή του στο πρώτο διαθέσιμο Σαββατοκύριακο ή στα επόμενα γενέθλια.

Αργά ή γρήγορα, όμως, θα πρέπει να ασχοληθείς και με τη δική σου πληγή. Η μετριότητα και η αθέλητη χυδαιότητα κόβουν κι απ’ τις δύο πλευρές. Μισή αμυχή στον συνομιλητή σου στο κινητό, μισή δική σου. Μην το αναβάλλεις για πολύ αργότερα, γιατί υπάρχει σοβαρή περίπτωση να σκληρύνει τόσο το δέρμα σου που δεν θα πονάς πια και δεν θα σε νοιάζει. Βάλε κάτι στην πληγή σου όσο είναι νωπή.

Εγώ εδώ και μήνες βάζω εμμονικά αυτό:

Ένα γλυκό μαχαίρι για βαθιές πληγές και ρηχές μέρες. Το έγραψε τέλεια ο Άλκης Αλκαίος, το μελοποίησε τέλεια ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και το τραγούδησε τέλεια ο Μπάμπης Στόκας. Το λέει συγκλονιστικά και ο Μίλτος Πασχαλίδης (εγώ από αυτόν το άκουσα πρώτη φορά, σε ένα live), αλλά τέλειο είναι μόνο με τη φωνή του Στόκα. Κάθε φορά που το ακούω εξιλεώνομαι. Ξεπλένομαι, αισθάνομαι ότι παίρνω μια μικρή παράταση.

Θα μπορούσα να γράψω τρία ξεχωριστά κείμενα για το ‘Μη με φοβάσαι’ (ο άλλος του τίτλος είναι ‘Βραδιά Μπαλέτου’). Ένα για τη μελωδία του Παπαδημητρίου που πατάει ένα κουμπάκι και ανάβει μέσα μου μια οθόνη που παίζει μόνο παιδικά, ένα για τους στίχους του Αλκαίου που τραβάνε το σεντόνι τρυφερά αλλά αναπόδραστα και βάζουν το παιδάκι για ύπνο μια για πάντα κι ένα για την εντελώς ενήλικη ερμηνεία του Στόκα. Εύθραυστη αλλά και με αφύσικη αυτοπεποίθηση, γεμάτη ραγίσματα που δεν θα σπάσουν, γιατί έχουν δέσει με τον καιρό. Ο Στόκας σε παίρνει μαζί του χωρίς να σου δείχνει τον δρόμο. Μπορείς να του ρίξεις ό,τι έχεις μέσα σου και να τα δεις να γλιστράνε μακριά σου και μακριά του με ανακούφιση. Δεν ξέρω πώς το κάνει, μάλλον το κάνει όπως ο Παπαδημητρίου και ο Αλκαίος: οι τρεις τους έφτιαξαν κάτι τέλειο που δεν αναλύεται σε παραμέτρους και συστατικά. Και σίγουρα όχι σε τρία κείμενα.

Θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσαμε να σπάσουμε ένα τέλειο πράγμα και να κερδίσουμε τρία τέλεια κομμάτια, αλλά δεν γίνεται. Δεν λειτουργεί έτσι. Απ’ την άλλη, δεν χρειάζεται. Ένα τέλειο τραγούδι είναι αρκετό για όλες τις ατελείς συζητήσεις και τις ελαττωματικές μέρες εκεί έξω.

Ο Μπάμπης Στόκας θα βρίσκεται αυτό το Σάββατο (24/06) στις 12.00 στο στούντιο του Ραδιοφώνου 24/7, καλεσμένος στην εκπομπή Rec του Ηλία Αναστασιάδη. Θα μιλήσει για μουσική, για μουσικούς και για τον Άλκη Αλκαίο, μπορεί και για πληγές.