Ένα μολυβοστυλό θα αλλάξει τον κόσμο

Είναι η φράση που έχουν κοροϊδέψει και κοροϊδεύουν πιο πολύ από όλες. Το “θέλω να αλλάξω τον κόσμο” έχει ακουστεί από χείλη μικρών και μεγάλων σε κάθε γωνιά της γης. Συνοδεύεται συνήθως από μία υπέρμετρη αισιοδοξία για το μέλλον που ανοίγεται μπροστά και καταλήγει ακόμα συνηθέστερα σε μία συνειδητοποίηση και μια παραδοχή ότι για να κινήσεις τα γρανάζια της γης δεν αρκεί ο εγωισμός σου, η δίψα σου για ζωή και ο ιδρώτας σου.

Μερικά παιδιά από την Κιβωτό του Κόσμου με έκαναν – όχι ακριβώς να αλλάξω γνώμη αλλά – να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν φτάνουν σε αυτό το τέλμα.

Ήταν μεσημέρι μιας τυχαίας Πέμπτης της άνοιξης και ανέβηκα στον τρίτο όροφο του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται το υπέροχο έργο της Κιβωτού του Κόσμου. Περπατούσα τους διαδρόμους του κτιρίου, χαζεύοντας αχόρταγα εικόνες και στιγμές, προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσω ένα ύφος σοβαρό. Είχα άλλωστε προσκληθεί ως αυθεντία (τρομάρα μου), για να μιλήσω σε μία ομάδα παιδιών. Δίπλα μου, δύο παιδαγωγοί από την Κιβωτό και ο κύριος Γιάννης Παπαδημητρίου, σύμβουλος της MetLife, ο οποίος τους τελευταίους μήνες ανέλαβε το πανέμορφο έργο του να συμβουλέψει και να καθοδηγήσει μία ομάδα μαθητών στην συμμετοχή τους στο πρόγραμμα Εικονικής Επιχείρησης του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων.

Απέναντί μου; Οι μαθητές οι οποίοι με την εφεύρεση “Μολυβοστυλό”, όχι απλά συμμετείχαν στο διαγωνισμό της Εμπορικής Έκθεσης Μαθητικής Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας αλλά κέρδισαν και έπαινο, βλέποντας έτσι τους κόπους τους να ανταμείβονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τι ήθελαν από εμένα; Τίποτα περισσότερο από συμβουλές για το χώρο της επικοινωνίας, το χώρο της δημοσιογραφίας, τον απαιτητικό και δύσκολο αυτό κόσμο στον οποίο θα έβαζαν το “Μολυβοστυλό” αν είχαν μια πραγματική start-up με σκοπό το κέρδος. Μόνο που κανείς στην αίθουσα δεν είχε στο μυαλό του ούτε το κέρδος, ούτε τον κόσμο αυτόν τον σκληρό.

Ήθελα από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εκεί, να πάει ο λόγος στα παιδιά. Να μιλήσουν εκείνα για όσα είχαν δημιουργήσει. Να έχουν το θάρρος να παρουσιάσουν σε κάποιον το δικό τους έργο. Εξάλλου ήμουν ο μόνος στην αίθουσα τον οποίο ντρέπονταν λίγο παραπάνω. Οι παιδαγωγοί τους είναι οι δικοί τους άνθρωποι και ο “κύριος Γιάννης” κάποιος τον οποίο κοιτούσαν συνεχώς με τεράστια ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που τους είχε δώσει τόσο εκείνος όσο και η MetLife στην προσπάθεια αυτή.

Δεν πέρασε πολλή ώρα πριν αρχίσουν να μιλάνε θαρρετά ο καθένας για ό,τι είχε καταφέρει. Από εκείνον που σκαρφίστηκε την ιδέα να φτιάξει ένα στυλό που θα ήταν και μολύβι ταυτόχρονα, μέχρι την ομάδα του design, την ομάδα του marketing και την υπεύθυνη των οικονομικών. Στην ηλικία τους εγώ έλιωνα όλη μέρα στον υπολογιστή παίζοντας παιχνίδια κι εκείνοι είχαν στήσει μια εικονική επιχείρηση, με ρόλους και αρμοδιότητες.

Στην προσπάθεια να φτάσουν να έχουν στα χέρια τους το “Μολυβοστυλό” πέρασαν από 40 κύματα. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με όλα τα κλασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει μία start-up και αν μη τι άλλο έδειξαν να ανταπεξέρχονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είχα στο κάτω κάτω της γραφής ένα χρηστικότατο προϊόν στα χέρια μου με το σήμα της Κιβωτού του Κόσμου. Το ίδιο στυλό που έχω στην ατζέντα μου τώρα, ένα μήνα μετά την συνάντησή μας.

Κι ο κόσμος μας; Πώς μπορούν αυτοί οι μικροί εφευρέτες να αλλάξουν τον κόσμο μας; Γιατί αυτό ευαγγελίστηκα στην αρχή του κειμένου. Όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα 15χρονο ή ένα 17χρονο παιδί που ξεχειλίζει από δημιουργικότητα και φαντασία, όταν βλέπεις σε παιδικά πρόσωπα τη δίψα για εξέλιξη, όταν μονολογείς ότι όλοι αυτοί που έχεις δίπλα σου είναι τόσο καλύτεροι από εσένα στην ηλικία τους, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το μόνο φρένο στο να αλλάξουν τον κόσμο το πατάμε εμείς, οι “μεγάλοι”.

Δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω μία γενιά τουλάχιστον την τελευταία εκατονταετία η οποία να μην ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Που να μην πήρε τα περισσότερα και ποιοτικότερα εφόδια που της έδωσαν για να προσπαθήσει να στρίψει τον κόσμο μας. Αν πραγματικά εμπιστευτούμε τη γενιά που έρχεται και δεν τη δούμε ανταγωνιστικά ή υπεροπτικά, τότε μόνο θα καταφέρουμε να δούμε τον κόσμο όχι να αλλάζει εντελώς πορεία αλλά να αλλάζει έστω τροχιά.

Ξέρω, ξέρω, ακούγονται πολύ γενικόλογα όλα αυτά. Ακούγονται υπερφίαλα και ουτοπικά. Τα γράφω άλλωστε από την άνεση του γραφείου μου, της καρέκλας στην οποία έχω την τύχη να κάθομαι και της θέσης στην οποία βρίσκομαι. Αλλά όταν ήμουν παρέα με αυτά τα παιδιά, σε μια στιγμή η σκέψη μου αφαιρέθηκε από την κουβέντα. Και σκέφτηκα πολύ απλά πού βρισκόμουν.

Η Κιβωτός του Κόσμου και το έργο που προσφέρει στα παιδιά του κόσμους μας είναι μία ολοζώντανη απόδειξη ότι ο κόσμος μας όχι απλά μπορεί να αλλάξει από τη θέληση ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων αλλά μπορεί να γίνει πραγματικά καλύτερος. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει ποια είναι η άποψη του καθενός για το έργο του κάθε Πατήρ Αντώνιου σε αυτή τη γη. Δεν είναι θέμα ούτε πίστης ούτε θρησκείας το να αναγνωρίσεις ότι το έργο ενός συμπαρέσυρε πολλούς για να οικοδομήσουν μία τόσο ουτοπικά υπέροχη κοινωνία.

Πίσω στους μικρούς εφευρέτες.

Το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά στην ηλικία τους, για να αναδείξουν και να αποδείξουν τη δημιουργικότητά τους είναι βοήθεια και επικοινωνία. Τη βοήθεια ευτυχώς τους την προσφέρουν με το παραπάνω οργανισμοί και εταιρείες. Σε αυτή την περίπτωση ήταν η Κιβωτός του Κόσμου με την τεράστια δυναμική της και η MetLife με το καθοριστικό κοινωνικό της έργο. Για κάποια άλλα παιδιά, είναι κάποιος άλλος. Και την επικοινωνία; Ποιος θα τους προσφέρει την επικοινωνία; Είναι τουλάχιστον καθήκον δικό μας, να προβάλλουμε τέτοιες ενέργειες και να στεκόμαστε δίπλα τόσο στις ομάδες των παιδιών αυτές όσο και στις ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες αναλαμβάνουν τέτοιες σπουδαίες πρωτοβουλίες.

Στα site της 24MEDIA βλέπετε και θα βλέπετε πυκνά συχνά τέτοιες ιστορίες. Ανθρώπων που παίρνουν στους νεανικούς τους ώμους το βάρος του να κάνουν την κοινωνία μας καλύτεροι. Όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για όλους εμάς που περιφερόμαστε σαν δορυφόροι γύρω τους, αδυνατώντας να βάλουμε το δικό μας ουσιαστικό λιθαράκι στην προσπάθειά τους.

Είμαι σίγουρος ότι σε λίγα χρόνια από τώρα, θα συναντήσω ξανά ένα προς ένα αυτά τα παιδιά. Τότε, για να παρουσιάσουμε τη νέα τους δημιουργία, τη νέα τους προσπάθεια, τη νέα τους επιχείρηση, εικονική ή πραγματική. Μέχρι τότε θα έχω περήφανα το “Μολυβοστυλό” που μου χάρισαν στην ατζέντα μου. Σαν μικρή υπενθύμιση ότι ο κόσμος θα αλλάξει προς το καλύτερο. Από κάποιους πολύ καλύτερους από εμάς τους ίδιους.