Επιτέλους, καταλάβαμε ότι η μπάλα δεν είναι τα πάντα στη ζωή

Μάρτιος του 1988. Ο αθλητικός δικαστής μηδενίζει τη Λάρισα για τη νίκη της επί του Παναθηναϊκού μερικούς μήνες πριν, εξαιτίας απαγορευμένης ουσίας που βρέθηκε στον οργανισμό του ποδοσφαιριστή της, Τσίγκοφ. Οι οπαδοί της ομάδας αντιδράνε, μαζεύονται κατά χιλιάδες, αποκλείουν την εθνική οδό και τη σιδηροδρομική γραμμή, καίνε λάστιχα και καταφέρνουν την αλλαγή των κανονισμών, παίρνοντας πίσω τους χαμένους βαθμούς.

Απρίλιος 2008. Περίπου 30.000 οπαδοί του Παναθηναϊκού συγκεντρώνονται σε συλλαλητήριο κατά της οικογένειας Βαρδινογιάννη, ζητώντας την πώληση των μετοχών της ομάδας από τον τότε μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ.

Απρίλιος 2018: Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα του υποβιβασμού λόγω οικονομικών προβλημάτων και οφειλών της διοίκησης της ομάδας. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού αντιδρά -προς το παρόν- σποραδικά και μουδιασμένα, αφού δεν γεμίζει καν το γήπεδο της Λεωφόρου και περιορίζεται σε μεμονωμένες διαμαρτυρίες. Την ίδια στιγμή, ο ΠΑΟΚ χάνει το πρωτάθλημα λόγω τιμωριών της ομάδας για επεισόδια και εισβολή του ιδιοκτήτη της με όπλο στο γήπεδο και στο συλλαλητήριο που διοργανώνεται μαζεύονται με το ζόρι 5.000 άτομα. Ούτε κλεισίματα εθνικών οδών, ούτε μαζικές πορείες, ούτε τίποτα. Μόνο έξαλλα πρωτοσέλιδα και τοπικιστικές κορώνες εσωτερικής κατανάλωσης.

Αν 10 χρόνια πριν, σου περιέγραφαν όσα ζούσαν σήμερα οι δύο ομάδες, θα περίμενες στην καλύτερη περίπτωση μαζικά συλλαλητήρια και στην χειρότερη, επεισόδια και πόλεμο. Κι όμως, οι περισσότερες αντιδράσεις περιορίζονται σε πύρινα ποστ στα social media και σε καφενειακές συζητήσεις, με την αδιαφορία και την μοιρολατρία να μοιάζουν να επικρατούν.

Ευτυχώς θα πω εγώ. Και το λέω ενώ αγαπάω τον Ολυμπιακό, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να τον δω να αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης, εκνευρίζομαι όταν αδικείται, όμως πραγματικά, δεν σκοπεύω να παίξω το παιχνίδι κανενός, κατεβαίνοντας σε πορείες και συλλαλητήρια για το δίκαιο ενός αθλητικού συλλόγου. Γιατί πολύ απλά, στην ιεραρχία των προβλημάτων και των αγχών μου, ο Ολυμπιακός δεν μπαίνει στις πρώτες θέσεις της λίστας. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό πλέον ισχύει για την πλειονότητα των ανθρώπων εκεί έξω.

EUROKINISSI

Είναι ανθρώπινο να χαίρεσαι ή να στεναχωριέσαι με το αποτέλεσμα του συλλόγου που επέλεξες να υποστηρίζεις, γι’ αυτό βλέπεις και τα σπορ, αυτή είναι η μαγεία τους. Αλλά το όποιο συναίσθημα σου προκαλείται, θα πρέπει να φεύγει μετά από λίγες ώρες, διαφορετικά είναι μάλλον δείγμα του ότι δεν ζεις μια τόσο υγιή ζωή. Δεν γίνεται το πρώτο σου μέλημα να είναι το αν η ομάδα σου θα πάρει το πρωτάθλημα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι με την πρώτη στραβή βγαίνεις στο δρόμο για να διεκδικήσεις το δίκιο της, όταν δεν έχεις διεκδικήσει καν το δικό σου. Δεν γίνεται να παίζεις το παιχνίδι του κάθε μεγαλομετόχου που αποκτάει ξαφνικά δωρεάν στρατό και μια ασύλληπτη δύναμη και επιρροή χωρίς καν να προσπαθήσει.

Έπρεπε να φτάσει η χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης, να αφανιστούν δουλειές και αξιοπρέπειες, για να συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο: ότι υπάρχουν δηλαδή πολύ πιο σημαντικά και ουσιαστικά πράγματα από το ποδόσφαιρο. Δεν χάλασε κι ο κόσμος να μην πάρει το πρωτάθλημα φέτος η ομάδα σου. Κι ας έχει αδικηθεί. Δεν θα πάθεις κάτι αν η ομάδα σου υποβιβαστεί. Και τέλος πάντων, αν όλα στη ζωή σου είναι τόσο ωραία και ισορροπημένα, ώστε το μόνο που σε απασχολεί είναι το αν θα πέσει ο Παναθηναϊκός κι ο κάθε Παναθηναϊκός κατηγορία, τότε ή κάτι κάνεις πολύ σωστά, ή κάτι κάνεις πολύ λάθος.

Καθώς περνάνε τα χρόνια, έστω και κάπως βίαια και απότομα, το ποδόσφαιρο δείχνει ότι μοιραία μπαίνει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Μακάρι να μην χρειαζόταν να φτάσουμε τόσο χαμηλά και να υπήρχε πιο εύκολος τρόπος να το καταλάβουμε. Όμως ένα από τα κέρδη των χρόνων της κρίσης, θα είναι σίγουρα και αυτό. Η συνειδητοποίηση πως η ζωή μας δεν περιστρέφεται γύρω από την τύχη της ομάδας μας και το να βγαίνουμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τη δικαίωσή της, είναι μια πολυτέλεια που δεν την έχουμε. Ας μείνουμε στην απόλαυση του αθλητικού κομματιού των σπορ, του ωραίου κομματιού τους, κι ας αφήσουμε τις πορείες και τα συλλαλητήρια για πιο σημαντικά πράγματα. Μια χαρά μπορούν οι ομάδες να διεκδικήσουν τα δίκια τους, δεν χρειάζονται δωρεάν προστάτες και υπερασπιστές για να τις βοηθήσουν.

Συζητώντας την παραπάνω διαπίστωσή μου με τον Ηλία, σημείωσε πως ίσως η αδιαφορία του κόσμου οφείλεται και στην κούρασή του, από όλα όσα συμβαίνουν στο χώρο του αθλητισμού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Συμπέρασμα εξίσου εύλογο κι εξίσου ενθαρρυντικό. Μια διαφορετική οδός για να φτάσουμε στον ίδιο, υγιεινό προορισμό. Έναν προορισμό στον οποίο κανένας δεν χαλάει την καθημερινότητά του και δεν χάνει τον ύπνο του επειδή η ομάδα του αντιμετωπίζει προβλήματα.

Ας είναι το ποδόσφαιρο ένα ωραίο συμπλήρωμα σε μία φυσιολογική και γεμάτη ζωή. Πραγματικά, ειδικά έτσι όπως παίζεται στην Ελλάδα, δεν του αξίζει να είναι τίποτα περισσότερο.

Φωτογραφίες: Eurokinissi.