Εσένα πόσα μπορεί να αντέξει το στομάχι σου;

Αν μιλήσεις με έναν γιατρό για το ανθρώπινο σώμα θα φτάσετε γρήγορα στο στομάχι και στο πόσα συναισθήματα μπορεί να κρύβει ως ένας ‘δεύτερος εγκέφαλος’. Θα σου εξηγήσει, μάλιστα, πώς αρκετές φορές το άγχος, οι φοβίες και άλλα τόσα αντανακλώνται πάνω του και το μετατρέπουν εμπειρικά σε ένα ‘σωματικό όριο’ των πραγμάτων που μπορείς να ακούσεις, να διαβάσεις ή και να δεις. Αν τα ερεθίσματα που λάβεις από το περιβάλλον σου ξεπεράσουν αυτό το ‘όριο’ τότε το στομάχι σου θα αντιδράσει. Νόμος. Κάθε φορά και χειρότερα. Μέχρι να μάθεις. Αρχικά τα ‘όριά’ σου. Και έπειτα τεχνικές για να φτάσεις ξανά κάτω από αυτά. Σκέψου πόσες φορές ξεπέρασες τα ‘όρια’ με έναν ασήμαντο καυγά, μία διένεξη στο γραφείο, ένα ‘σου πα – μου πες’, ένα ατυχές περιστατικό και μία λέξη που δεν έπρεπε να ειπωθεί. Πόσα βράδια βασανίζεις το στομάχι σου για πράγματα που όσο περνάει ο καιρός φαίνονται αντιστρόφως ανάλογα με τη σημασία που τους έδινες το πρώτο βράδυ. Εξάσκηση γαρ. Και πόνος. Και αϋπνία. Και κακή διάθεση. Τα καμπανάκια. Για τις τεχνικές που λέγαμε.

Χθες το βράδυ είδα τη μεγάλη έρευνα στο ΣΚΑΪ για αυτά που ζήσαμε το Καλοκαίρι στο Μάτι μέχρι το ‘σωματικό μου όριο’ να αγγίξει το πορτοκαλί. Έπειτα, έκλεινα ή χαμήλωνα την τηλεόραση τακτικά, συνέχιζα με αποσπάσματα σε Youtube και κατέληξα να διαβάσω όσους διαλόγους δεν άντεξα. Το “Γιατί μας ξεχάσατε;” της κυρίας στο τηλεφωνικό κέντρο την ώρα που καιγόταν το σπίτι και η οικογένειά της κοκκίνισε τα πάντα μέσα μου. Έσπασε κάθε όριο και έβγαλε άχρηστη κάθε τακτική. Παρότι διάβασα αυτή τη φράση γραπτά. Παρότι απέφυγα να ακούσω τα συναισθήματα στη φωνή της. Παρότι δεν έχω πάει καλά καλά ποτέ μου στο Μάτι. Παρότι βίωσα την κόλαση (όπως οι περισσότεροι) μπροστά από μία τηλεόραση. Αυτές οι 3 λέξεις πέρασαν το όριο. Το έκαναν σμπαράλια. Στάχτη.

Και μετά πέρασε από το μυαλό μου σε τι ‘όρια’ έφτασαν εκείνες τις μέρες όλοι αυτοί που βίωσαν την κόλαση. Με τι ‘όρια’ ζουν όλοι αυτοί που γιατρεύουν ακόμα τις πληγές τους. Αν μπορούμε να μιλάμε για ‘όρια’ ή ‘κόκκινη κανονικότητα’ για αυτούς που θρηνούν τους νεκρούς τους. Ασύλληπτο. Κόκκινα όρια. Πορφυρά. Που δε θα σβήσουν ποτέ. Ακόμα κι αν οι φωτιές έσβησαν πριν από εννιά μήνες. Πώς είναι να ζεις άραγε μονίμως στα κόκκινα όρια; Ζεις; Ή απλά επιβιώνεις και περιμένεις να ξαναγίνουν πορτοκαλί; Για να κοιμηθείς, να είσαι λειτουργικός, να χαμογελάσεις. Πόσος χρόνος χρειάζεται; Πόσοι γιατροί; Πόσα χάπια; Τι εξάσκηση; Δεν ξέρω. Όπως δεν ξέρω πόσα παιδιά θα μεγαλώσουν χωρίς γονείς, πόσοι γονείς θα μεγαλώσουν χωρίς παιδιά και πόσες οικογένειες χωράνε σε κορνίζες. Που δεν μεγαλώνουν.

Και έπειτα είδα το θέατρο στο επιχειρησιακό κέντρο. Που γνώριζαν για τους νεκρούς. Που με σοβαρό ύφος κοιτούσαν οθόνες και έκαναν πως σχεδιάζουν πράγματα ενώ στην πραγματικότητα προσεύχονταν ο αριθμός των νεκρών να μην είναι τέτοιος που θα ρίξει μία Κυβέρνηση. Ας έχουμε νεκρούς. Έχουμε ήδη. Το ξέρουμε. Αλλά ας έχουμε ‘τόσους’. Όχι ‘τόσους όσους ώστε’. Οι νεκροί είναι σαν τα κουκιά. Οι λίγοι είναι ασήμαντοι, οι αρκετοί σου κάνουν ζημιά, οι πολλοί Αντιπολίτευση.

Εννιά μήνες μετά βλέπω τα κεντρικά πρόσωπα εκείνων των ημερών να διεκδικούν ξανά την ψήφο. Να έχουν το κουράγιο να μας πείσουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και πάλι. Βλέπω προεκλογικές καμπάνιες με χαμόγελα, τραγούδια και χειραψίες. Κανονικότητα στις ζωές τους και φωνές χαρούμενες. Και τι να κάνουν; Να κάτσουν να σκάσουν; Ναι. Να σκάσουν. Να αποσυρθούν. Ή να κινηθούν σιωπηλά. Να κάνουν προεκλογική εκστρατεία αθόρυβα. Γιατί; Γιατί οφείλεις να σεβαστείς το κόκκινο και να σκάσεις. Να ζητήσεις συγγνώμη. Κι ας μη τη νιώθεις. Δεν ζήτησε κανείς. Κανείς. Χθες ο Υπουργός Δικαιοσύνης της Κύπρου παραιτήθηκε μετά τον κυκεώνα αποκαλύψεων για τον serial killer του νησιού. Δεν είχε καμία προφανή ευθύνη για τα εγκλήματα του ‘Ορέστη’. Το είπε και ο ίδιος. Αλλά παραιτήθηκε. Για λόγους πολιτικής ευθιξίας. Και μόνο. Τέλος. Πορτογαλία πριν από λίγα χρόνια. Φονικές πυρκαγιές σαν τις δικές μας. Σκηνές αποκάλυψης. Βγήκε η υπουργός Εσωτερικών της χώρας Κονστάντσα Ουρμπάνου ντε Σόουζα και παραιτήθηκε. Τέλος. Πήγε σπίτι της. “Έκρινα”, έγραψε, “ότι δεν υπάρχουν οι πολιτικές και προσωπικές συνθήκες που θα μου επέτρεπαν να παραμείνω στη θέση μου”.

Τέλος. Η ελάχιστη κίνηση ενσυναίσθησης και ευθύνης σε τέτοιες στιγμές. Η ελάχιστη. Ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν έχεις καμία. Δεν ξέρω πως αισθάνεται η Δούρου, ο τάδε Υπουργός, ο αστυνομικός που είπε στους κατοίκους να πάνε από τον τάδε δρόμο (χωρίς να ξέρει) και κάηκαν μέσα στα οχήματά τους. Δεν με νοιάζει. Ξέρω, όμως, ότι βρίσκονται ακόμα στις θέσεις τους. Και διεκδικούν τη δυνατότητα να παραμείνουν σε αυτές και για τα επόμενα χρόνια. Τους ζηλεύω. Έχουν δουλέψει, μάλλον, περισσότερο από τον καθένα μας τις τεχνικές για το στομάχι τους. Ξέρουν να φτάνουν στο πορτοκαλί. Ποτέ στο κόκκινο. Τους ζηλεύω. Τους ζηλεύουμε. Όλοι εμείς που φτάνουμε στο κόκκινο με μία παρεξήγηση. Που γυρίζει στο κεφάλι μας. Και γυρίζει και γυρίζει. Αλήθεια τους ζηλεύω. Αλλά και τους φοβάμαι. Τους φοβόμαστε. Καιρό τώρα. Όχι τόσο γιατί έχουν μάθει να κάνουν το πορτοκαλί κόκκινο στις ζωές μας. Αλλά γιατί έχουν εξοικειωθεί στο πορτοκαλί με τόσο κόκκινο γύρω τους.

Κεντρική φωτογραφία: EUROKINISSI