Κέρδισε το μπάσκετ χωρίς μηδενικά, η νίκη είναι ασύλληπτη

Δεν ξέρω πόσα χρόνια βλέπω την Εβίνα Μάλτση να παίζει μπάσκετ. Αδιανόητα πολλά χρόνια. Σίγουρα δεν την έχω δει πιο χαρούμενη και πιο αρχηγικά συγκροτημένη απ’ όσο στις δηλώσεις στον Βαγγέλη Ιωάννου μετά τη νίκη επί της Τουρκίας, που έστειλε την Εθνική Γυναικών στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ (ναι, τα κορίτσια ζουν το δικό τους ’87) και από τώρα στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, τον Σεπτέμβριο του ’18. Αλλά η φοβερή εικόνα της Μάλτση δεν λέει τίποτα μπροστά σε αυτό που συνέβη σήμερα στην Πράγα.

Σαφώς, το τι καταφέρνει αυτή η ομάδα στο τρέχον τουρνουά αποτελεί έκπληξη και σαφέστερα, η μεταλλιοφαγούρα έχει αρχίσει ήδη να δουλεύει υποδόρια, με αποτέλεσμα μια πιθανή ήττα (ή φαντάσου, συντριβή) στον ημιτελικό να μετριάσει τον ενθουσιασμό μας και να μείνουμε με το λόγω κεκτημένης ταχύτητας χαμόγελο από το θρίαμβο στον προημιτελικό.

Βλακείες.

Αυτό που πανηγυρίζεται σήμερα είναι πολύ πιο μεγάλο (και αγνό) από μετάλλια και ‘πορείες’.

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, το Κονκλάβιο των Λυκείων της Αττικής αποφάσισε κάπου το 2000 να στείλει τις -ήδη διεθνείς με τις μικρές εθνικές- Αφροδίτη Κοσμά, Λολίτα Λύμουρα και Κατερίνα Σωτηρίου στο λύκειο που πήγαινα για τις δύο τελευταίες τάξεις νομίζω. Οι δυο τους ήταν στο άλλο τμήμα, αλλά ο τρόπος που ανέπνεαν για το μπάσκετ ήταν εμφανής ακόμα και για κάποιον που μπορεί να τις παρακολουθούσε μέσω Google Earth απ’ την άλλη άκρη του κόσμου.

Ανέπνεαν το μπάσκετ όπως το αναπνέαμε κι εμείς, οι μικροί, άσημοι και περιορισμένοι αστέρες της γειτονιάς μας, άντε και κάτι τμημάτων παμπαίδων σε τοπικές ομάδες με περίεργα ονόματα. Τις είδα από κοντά, έρχονταν κάθε μέρα με τη φόρμα της εθνικής ή της ομάδας τους στο σχολείο και δεν έβλεπαν την ώρα να σχολάσουν για να πάνε στην προπόνηση.

Είμαι παιδιόθεν ‘a fool’, όπως λέει και το αμερικάνικο ιδίωμα, για ιστορίες άσημων νικητών και σπουδαίων κατορθωμάτων από ομάδες ή τύπους στους οποίους δεν θα πόνταρε κανείς. Και αυτό είναι που καταφέρνει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ η Εθνική Γυναικών, ζώντας το όνειρο χωρίς μικρόβια σταριλικιού ή, το κυριότερο, χωρίς λογαριασμούς με πολλά μηδενικά.

Εκτός αν κάποια από τις παίκτριες του Κώστα Κεραμιδά παράλληλα με το μπάσκετ και τις καθημερινές προπονήσεις τρέχει κάποια φοβερή επιχείρηση που της αποφέρει μεγάλα κέρδη, γιατί από το μπάσκετ όχι απλά δεν θα ‘χει βγάλει, αλλά φοβάμαι πως θα ‘χει μπει και μέσα. Το πιο σημαντικό εδώ όμως είναι το εξής: αυτά τα κορίτσια (και χιλιάδες άλλα αγόρια, κορίτσια, άντρες, γυναίκες στη χώρα και παντού στον κόσμο) δεν παίζουν για τα λεφτά. Παίζουν για το μπάσκετ.

Υπάρχει λοιπόν το μπάσκετ που είναι μπίζνα και μας αρέσει και ξενυχτάμε για να το δούμε τους τελικούς του NBA, ή ακόμα ακόμα για να το δούμε σ’ ένα αδιάφορα Hawks-Timberwolves κάποιο άκυρο ξημέρωμα Γενάρη και υπάρχει και το μπάσκετ που δεν είναι μπίζνα, αλλά πρωτίστως καύλα και τρόπος ζωής. Το μπάσκετ αυτών των γυναικών. Με την ίδια μπάλα παίζεται, στα ίδια παρκέ και με τους ίδιους κανονισμούς. Αλλά είναι κάτι άλλο, κάτι εξωγήινα άλλο.

Είναι αγνό. Είναι ο αθλητισμός. Εντάξει, μεροληπτώ έτσι κι αλλιώς υπέρ του μπάσκετ ως άθλημα, αλλά υπόσχομαι ότι δεν είναι αυτό το προκείμενο εδώ. Είναι οι θυσίες. Όποιος είχε ερασιτέχνη (ή έστω ημιεπαγγελματία) αθλητή στο περιβάλλον του, καταλαβαίνει καλύτερα.

Το πόσο γιορτή συνιστά αυτό που βλέπουμε στην Πράγα για τις ίδιες τις παίκτριες είναι ξεκάθαρο από μία και μόνο σταθερά, που μπορεί να ακουστεί αστεία ή επιπόλαιη, αλλά δεν είναι. Μιλάω για τον τρόπο που όλες, ΟΛΕΣ, οι παίκτριες έκαναν δηλώσεις, σοβαρές ή ασόβαρες, με ουρλιαχτά ή χωρίς ουρλιαχτά, στον Βαγγέλη Ιωάννου που στο μυαλό τους είναι το ‘μεγάλο μπάσκετ’, η φωνή που μεταδίδει Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμια, Ευρωλίγκες, τελικούς και δε συμμαζεύεται. Είναι ο τρόπος που δείχνει ότι ξέρουν ότι τώρα είναι η σειρά τους και το δικό τους όνειρο. Ότι τώρα τις βλέπει όλη η Ελλάδα. Μικρός, έβλεπα τα ματς της εθνικής μέσα από τα live streaming των στοιχηματικών.

Τώρα τα βλέπουμε στην ΕΡΤ, τώρα μπορεί να τα δει και το τελευταίο χωριό στη χώρα.

Τα κορίτσια ξέρουν ότι έχουν πλέον την προσοχή και με δεδομένο ότι δεν θα επιστρέψουν σε κάποια βίλα ή σε μια ζωή με λυμένα προβλήματα λόγω καταθέσεων από το μπάσκετ, το όνειρο είναι πιο… όνειρο. Ειδικά όταν μπαίνει σε αντιπαραβολή με τις θυσίες, τις προπονήσεις, τους τραυματισμούς και τον ιδρώτα για το μπάσκετ. Σκέτο. Όχι για το μπάσκετ και τα λεφτά ή τη δόξα. Για το μπάσκετ. Σκέτο. Γιατί ακόμα και η δόξα ήρθε τόσα χρόνια μετά και εκείνες δεν σταμάτησαν στο μεσοδιάστημα.

Όλοι τους ίδιους μπασκετικούς θεούς προσκυνάμε. Τον Γκάλη, τον Φασούλα, τον Γιαννάκη, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Κάρι, τον Γιάννη, τον Ντουράντ, τον Ντάνκαν. Όλοι. Και τα κορίτσια της εθνικής περισσότερο απ’ όλους. Και η Μάλτση, και η Νικολοπούλου, και η Σταμολάμπρου, και η Λύμουρα, και η Σταμάτη, και η Καλτσίδου, και η Χριστινάκη, και η Σπυριδοπούλου, και η Κοσμά, και η Σωτηρίου, και η Φασούλα, και η Σπανού. (Δεν μπορώ με τη Σπανού!)

Έλα όμως που κάθε φορά που κερδίζει το δεύτερο μπάσκετ, αυτό της καύλας, αυτό της καθημερινής ταλαιπωρίας, αυτό των λεωφορείων αντί αεροπλάνων, αυτό των εξόδων αντί εσόδων, αυτό της αφοσίωσης που δεν σταματάει όταν πας 39 χρονών, η συγκίνηση είναι τόσο, μα τόσο, μα ΤΟΣΟ, μεγαλύτερη.

Τα κορίτσια έχουν κερδίσει ήδη κάτι που θα θυμούνται για πάντα. Τις ευχαριστούμε για τη συγκίνηση που κονομήσαμε από τις νίκες τους. Και τις πρόσφατες στην Πράγα, και τις μεταφορικές.

(κεντρική φωτογραφία: Ελληνική Ομοσπονδία Μπάσκετ)