Φταις κι εσύ για το bullying, σίγουρα φταις

Ο Γιώργος Καπουτζίδης ήταν απλά ο αποστολέας του μηνύματος. Τίποτε παραπάνω. Και το έκανε μια χαρά, σε πανελλαδική εμβέλεια, όπως ο ίδιος γνωρίζει, σαν πετυχημένος άνθρωπος της τηλεόρασης, δίχως μελοδραματισμούς και με απόλυτη ειλικρίνεια. Πάμε παρακάτω. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο γνωστός ηθοποιός/perfomer/σεναριογράφος/παρουσιαστής. Το έχουμε πιάσει κάπως στραβά το όλο ζήτημα και κάπου στην πορεία χάσαμε την ουσία. Ο Καπουτζίδης είπε αυτά που είχε να πει, καλά έκανε και τα είπε, έκανε θόρυβο, έγινε viral κι όμως δύο μέρες μετά η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από εκείνον. Λάθος.

Το bullying, παιδιά. Μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Το bullying είναι το θέμα. Ο τρόπος που ο άλλος σου ‘φτύνει στα μούτρα’ τις προσβολές, ‘ξερνάει’ πάνω σου μίσος, σε ταπεινώνει, ασκεί λεκτική -και πολλές φορές- σωματική βία, σε κάνει να αισθάνεσαι μειονεκτικά, σου ‘φορτώνει’ στις πλάτες ένα φορτίο που ψάχνεις τρόπο να απαλλαγείς. Και ξέρετε, δεν είναι όλος ο κόσμος Καπουτζίδηδες να βρουν ένα βήμα στην τηλεόραση, να βγάλουν τα εσώψυχά τους, να νιώσουν καλά.

Υπάρχουν κι αυτοί που βρίσκονται κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο. Με την οθόνη του κινητού ως μοναδικό φως. Με τη μαύρη ψυχή τους να ‘τρώει’ τις σάρκες, αναζητώντας αποκούμπι, ρίχνοντας τις ευθύνες στον εαυτό τους

Αλήθεια, όμως, αυτό το bullying που ‘ανακαλύψαμε’ άπαντες το τελευταίο διάστημα και -δυστυχώς- κρύβεται στα βάθη των χρόνων (κάποτε ήταν μόδα, so what, δεν μας ενδιέφερε, ήταν γαμάτο να κοροϊδεύουμε) από που στην ευχή προέρχεται; Είναι ο bully η πηγή του κακού; Είναι η ‘παρθενογένεση’ της αιτίας; Eδώ θα σε ταράξω λιγάκι. Και θα σε ταράξω ζητώντας να κάνεις το απλό. Κάτσε, σαν ουδέτερος παρατηρητής και παρακολούθησε μία ενδοοικογενειακή συζήτηση για τους ‘απ’ έξω’. Το παιδί του γείτονα, τον συμμαθητή του παιδιού σου, το αγόρι που πηγαίνουν μαζί φροντιστήριο ακόμα και για τους ίδιους τους γονείς του κολλητού του γιόκα σου.

Αν είσαι ο σούπερ γονιός που δεν κουτσομπολεύει τον απέναντι και μάλιστα μπροστά στο παιδί σου, μπορείς να πας να κοιμηθείς. Άσε το ταβάνι στην ησυχία του, γύρισε πλευρό, θα σου δώσουμε και βραβείο. Οι υπόλοιποι; Για σκεφτείτε λιγάκι τη μέρα εκείνη που μαζί με τη/το σύζυγο σχολιάσετε, παρουσία του παιδιού σας, το ντύσιμο του συμμαθητή του. Ή για εκείνη τη μέρα που σχολιάσατε τη μητέρα του φίλου του παιδιού σας επειδή είχε τατουάζ ή φορούσε κοντή φούστα. Ή για την άλλη την ημέρα, εκείνη που συζητήσατε στον πάγκο της κουζίνας, με το ημίφως του απορροφητήρα και το τσιγάρο κάτω από αυτόν, για το πώς πρέπει το παιδί σας να απαλλαγεί από την παρέα του τάδε ή του δείνα γιατί είναι δυσλεκτικός ή γιατί μάθατε από τη γειτονιά ότι το συγκεκριμένο παιδί έχει δύο μπαμπάδες.

Όλα αυτά είναι το τσιμέντο για να ‘χτιστεί’ το ‘κάστρο’ του bullying. Ο εκφοβισμός προέρχεται από το ίδιο το σπίτι. ‘Γεννάμε’ παιδιά όπως μας ‘γέννησαν’ οι δικοί μας. Ακόμα κι αν θέλουμε να το παίξουμε οι σούπερ γαμάτοι γονείς, η πλειοψηφία θέλει το παιδί του να φοράει τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα παπούτσια, να είναι βγαλμένο από τη ζωή του Γιάγκου Δράκου. Κάθε τι διαφορετικό παραμένει ταμπού. Και δυσκολοχώνευτο. Γιατί ακόμα κι αν εσείς θέλετε να είστε οι απελευθερωμένοι γονείς που δεν έχουν πρόβλημα με τη διαφορετικότητα, πάντα υπάρχει κι ένας παππούς ή μία γιαγιά που θα σας ‘κρούσει’ το ‘καμπανάκι’ του συντηρητισμού και θα προσθέσει ‘υλικά’ στον χαρακτήρα του bully.

Το bullying δεν είναι ουρανοκατέβατο. Δεν είναι στο DNA, δεν γεννιόμαστε με αυτό. Δεν είναι κάτι που έρχεται χωρίς τη θέλησή μας. Εμείς το δημιουργούμε. Εμείς τρέφουμε το μίσος και συντηρούμε μία κοινωνία που ο γονιός θεωρεί καλό παιδί αυτό που είναι καθαρό και καλοντυμένο.  Το bullying δεν είναι το viral της στιγμής, το meme, το like στο Facebook, το share στο video του Καπουτζίδη. Είναι ένα καταραμένο χαρακτηριστικό μίας κοινωνίας που δεν έμαθε ποτέ να γεννά αγάπη, να φέρνει στον κόσμο καλοσύνη και πάνω απ’ όλα να γεμίζει κάθε ψυχή με κατανόηση. Δεν μάθαμε να χτυπάμε συμπονετικά τον συνάνθρωπο στην πλάτη. Μάθαμε να του κολλάμε χαρτάκια σε αυτή.

Για κάθε Καπουτζίδη και Ουγγαρέζο, για κάθε ποστάρισμα στα social media, για κάθε λεπτό που αναλώθηκε για τα όσα είπε ο γνωστός ηθοποιός, υπάρχει ένας άνθρωπος μπροστά στον τοίχο του δωματίου του, στο κελί της ψυχής του, στα υπόγεια της κατάθλιψης και αναρωτιέται ‘γιατί σε εμένα’. Εκεί έχουμε χρέος να απαντήσουμε ‘ποτέ ξανά σε κανένα’.