Φτου σου, που πιστεύεις στο ξεμάτιασμα

Με λίγα πράγματα φανατίζομαι. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ανήκω στους ανθρώπους που πρέπει ντε και καλά να περνάει το δικό τους. Ακούω τις διαφορετικές απόψεις, σέβομαι τις διαφωνίες, καταλαβαίνω πως δεν είναι δυνατόν να έχω πάντα δίκιο.

Υπάρχει όμως ένα φαινόμενο απέναντι στο οποίο είμαι κάθετος. Μια συμπεριφορά που μόλις τη δω, απλά δεν την καταλαβαίνω. Μέχρι και πονοκέφαλο θα έλεγα ότι μου προκαλεί. Και όχι, δεν έχω πονοκέφαλο ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΜΑΤΙΑΣΑΝ.

Έχω πονοκέφαλο επειδή δεν μπορώ να δεχτώ ότι σε δυο μήνες μπαίνουμε στο 2016 και υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας άνθρωποι οι οποίοι όταν χασμουρηθούν περισσότερες από δυο φορές μέσα σε ένα λεπτό ή αισθανθούν μια ξαφνική αδιαθεσία, σχεδόν μηχανικά παίρνουν τη μητέρα τους για να τους ξεματιάσει.

Έχω εμπλακεί σε φανατική “αντιξεματιαστική” συζήτηση πάρα πολλές φορές, περισσότερες φορές απ’ όσες θα έπρεπε και θα ήθελα. Βλέπεις, αυτό το “πρέπει να είμαι ματιασμένος, κάτσε να πάρω να με ξεματιάσουν” το έχω ακούσει από κολλητούς, συγγενείς, συναδέλφους και κοπέλες και κάθε φορά αποτελεί μια μαχαιριά στη λογική και την ηρεμία μου.

Κάθε φορά που ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, φαντασιώνομαι τον υπερασπιστή του ξεματιάσματος να πείθεται από τη φωνή της λογικής, να με αγκαλιάζει και να ψιθυρίζει “σε ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια”, καθώς παίρνει επιτέλους ένα ντεπόν για να ξεπεράσει τον πονοκέφαλο.

Πόσες φορές έχει συμβεί αυτό; Μηδέν. 0. Καμία. Ποτέ. Γιατί εκτός των άλλων, οι τιμητές του ξεματιάσματος είναι και απόλυτα πεπεισμένοι ότι το “κακό το μάτι” είναι κάτι πέρα για πέρα αληθινό. Αφού λοιπόν όπως φαίνεται δεν μπορώ να πείσω κανέναν, είπα να γράψω τον πόνο μου.

Όχι, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι με αυτό το κείμενο θα καταφέρω να κάνω κάποιον να απαρνηθεί το μάτι. Ίσα ίσα, περιμένω ήδη τα έξαλλα σχόλια από χιλιάδες αναγνώστες που στο παρελθόν βρήκαν τη σωτηρία τους μέσα από ένα ποτήρι νερό, λίγο λάδι και την απαραίτητη μητέρα ή γιαγιά. Αυτό το κείμενο το γράφω καθαρά για λόγους προσωπικής εκτόνωσης.

Μεγαλώνοντας μακριά από βασκανίες

Δεν είναι μυστικό ότι ο πρώτος άνθρωπος που θυμούνται όλοι να τους ξεματιάζει είναι η γιαγιά τους. Από τις γιαγιάδες, η υπερδύναμη του ξεματιάσματος πέρασε στις μητέρες, οι οποίες είχαν το ιερό καθήκον να συνεχίσουν το σημαντικό έργο των γιαγιάδων.

Ευτυχώς, είχα την τύχη να μεγαλώσω μακριά από τέτοιες δοξασίες. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να παραπονιέμαι για πονοκέφαλο και τη γιαγιά μου να μου απαντάει “κάτσε μισό λεπτό να σε ξεματιάσω”. Όταν χασμουριόμουν στο σπίτι, το σχόλιο ήταν “νύσταξες ε;” και όχι “Παναγία μου, το παιδί, ποια κακούργα το μάτιασε, σε ζηλεύουν αγόρι μου”.

Αφού οι γιαγιάδες μου δεν είχαν πίστη σε τέτοιες παραδόσεις όπως η ιερή τέχνη της βασκανίας, το ίδιο συνέβη μοιραία και με τους γονείς μου. Αν είχα μεγαλώσει κι εγώ σε ένα περιβάλλον όπου το πρώτο χασμουρητό προκαλούσε επιφυλακή όλων των Αγίων, ίσως να είχα μάθει να πιστεύω στο μάτι. Ευτυχώς, μεγάλωσα μακριά από αυτά και μου μοιάζει εξαιρετικά ξένο όταν το βλέπω.

Παρ’ ότι μεγάλωσα χωρίς να με έχουν ξεματιάσει ούτε μια φορά (τουλάχιστον εν γνώση μου) τολμώ να αποκαλύψω ότι όλοι οι πονοκέφαλοι που είχα με άφησαν αφότου πήρα ένα χάπι, ενώ τα χασμουρητά με εγκατέλειψαν μόλις έριξα λίγο νερό στη μούρη μου. Θαύμα, θαύμα.

Ίσως βέβαια το νερό που χρησιμοποίησα να είχε μπλεχτεί με λάδι οπότ…ΟΧΙ.

Μερικές εύλογες απορίες

Στο σπίτι τη γλίτωσα, όμως ήδη από το σχολείο ήρθα αντιμέτωπος με τα πρώτα θύματα της λαίλαπας του ματιού, η οποία θέριζε τους πάντες εκτός από μένα. Αρχικά αισθάνθηκα άσχημα. “Τόσο χάλια είμαι πια που δεν με ματιάζει κανένας;” σκεφτόμουν καθώς περπατούσα μόνος μου σκεπτικός στο προαύλιο κι ένα σύννεφο έριχνε βροχή μόνο σε μένα.

Σύντομα όμως κατάλαβα τι συμβαίνει και φυσικά μου γεννήθηκαν κάποιες σημαντικές απορίες. Αρχικά, πώς γίνεται αυτός που λέει ότι τον έχουν ματιάσει, να είναι πάντα ματιασμένος; Δεν έχω ακούσει ούτε μια φορά τον “ξεματιαστή” να λέει “μπα, όχι, δεν είσαι ματιασμένος, ίσως πράγματι αρρώστησες”. Όχι. Ποτέ. Πάντα “πωπω χασμουριέμαι πολύ, είσαι πάρα πολύ ματιασμένος”.

Επίσης, ποτέ κανείς δεν έχει κάνει λάθος στο ξεμιάτασμα. Μετά από μερικά μαγικά λεπτά, το τραγικό θύμα του ματιού αισθανόταν καλύτερα και όλο χαρά και περηφάνια έλεγε “τελικά ήμουν όντως πάρα πολύ ματιασμένος, ευτυχώς με άφησε τώρα”. Όλοι οι ξεματιαστές είναι τέτοιοι ειδήμονες που δεν έχει συμβεί ποτέ το παραμικρό λάθος κατά την κρίσιμη αυτή διαδικασία.

Ακόμη, έχω πάρα πολλές απορίες ως προς την όλη διαδικασία αυτή καθεαυτή. Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι “πρέπει να συμπαθείς αυτόν που ξεματιάζεις, ώστε να θέλεις πραγματικά να βγάλεις από πάνω του την αρνητική ενέργεια, χρησιμοποιώντας αρκετή από τη δική σου”. Μάλιστα. Το ξεπερνάω αυτό, το αφήνω απλά εδώ προς σχολιασμό και συνεχίζω με κάποιες μεθόδους που ξεχώρισα.

Όπως την αγαπημένη μου. “Αλείφεις ένα λευκό κερί με αγιασμό και κάνεις τρεις κύκλους γύρω από τον ματιασμένο, λέγοντας μια προσευχή. Μετά, το σβήνεις σαλιώνοντας(!) τα δάχτυλά σου”. Τώρα αλήθεια, θα έρθει η μητέρα μου να κάνει κύκλους γύρω μου κι εγώ θα κάθομαι ψύχραιμος να την κοιτάω;

Μήπως τότε μετά, χορέψουμε μαζί και το χορό της βροχής και πούμε κι ένα ξόρκι για να μην ξαναβάλει ποτέ τρίποντο ο Διαμαντίδης.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι βέβαια, ήταν η εμφάνιση εφαρμογών στο κινητό για ξεμάτιασμα. Προφανώς αυτός που την έφτιαξε μας αγαπάει όλους και θέλει πραγματικά να μας ξεματιάσει. Όσο για την απαραίτητη ενέργεια, μάλλον την αντλεί από την μπαταρία του κινητού μας.  Κι εγώ βέβαια αν κάποιος πλήρωνε σχεδόν ένα ευρώ για να κατεβάσει μια εφαρμογή μου, θα τον αγαπούσα κι όχι μόνο ξεμάτιασμα, μέχρι και εξομολόγηση θα του έκανα.

Κάποια χρήσιμα συμπεράσματα

Κουβαλάμε πολλές συνήθειες από το παρελθόν μαζί μας. Από γενιά σε γενιά, κατάφεραν να χωθούν στη σημερινή εποχή. Κάποιες άλλες πάλι, τις αφήσαμε πίσω μας.

Κάποτε πίστευαν ότι αν μια γυναίκα κάθεται πάνω σε ένα τραπέζι, δεν θα παντρευτεί. Ότι αν μια γυναίκα κάθεται σε ένα μπαούλο, θα αποκτήσει κόρες(!). Ότι οι ξανθοί άνθρωποι είναι κακόψυχοι. Θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Κάπως έτσι, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας και το μάτι, μια παράδοση απολύτως σεβαστή, όπως όλες οι παραδόσεις μας, όμως ξεπερασμένη.

Προσοχή, δεν λέω ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας όλες τις παραδόσεις. Όμως τέτοιες ανούσιες και αναχρονιστικές συνήθειες, καλό θα ήταν να σταματήσουμε να τις εφαρμόζουμε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η χρήση του ξεματιάσματος είναι καθαρά ψυχολογική.

Αισθάνεσαι κάπως, παίρνεις τηλέφωνο την μητέρα σου και αμέσως νιώθεις το placebo να επιδρά πάνω σου. Είμαι βέβαιος ότι αν η μητέρα σου δεν ακολουθήσει κάποια από τις μεθόδους ξεματιάσματος, αντίθετα περάσει πέντε λεπτά κόβοντας τα νύχια της, αλλά εσύ νομίζεις ότι σε ξεματιάζει, και πάλι θα αισθανθείς καλύτερα.

Αν πάλι έχεις πονοκέφαλο επειδή είσαι άρρωστος, ή κάνεις εμετό επειδή κάτι έφαγες, λυπάμαι αλλά το μάτι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Τουλάχιστον αυτή είναι η ταπεινή γνώμη κάποιου που μεγάλωσε μακριά από αυτήν την παράδοση και δεν νιώθει ότι υπέφερε ή στερήθηκε μιας ιαματικής μεθόδου την οποία είχαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν αρκετοί από τους κοντινούς μου ανθρώπους.

Φυσικά δεν διεκδικώ το αλάθητο. Μπορεί να είμαι εγώ αυτός που κάνει το λάθος και απλά επειδή μεγάλωσα έτσι, να μην μπορώ να συλλάβω την έννοια του ματιού με τίποτα. Μέχρι όμως να πάω σε έναν γιατρό και να μου πει “Κωνσταντίνε μου, μιλάμε για κλασική περίπτωση ματιού” θα πιστεύω ότι όλη αυτή η διαδικασία έχει ένα και μοναδικό όφελος: το ψυχολογικό.

Α, αποτελεί επίσης και μια τέλεια αφορμή ώστε να μιλάμε συχνότερα με τη μητέρα μας. Σατανικό.