Γαύρε, μην ξεχάσεις ποτέ την ντροπή του ΣΕΦ

Το ότι η φετινή χρονιά για τον μπασκετικό Ολυμπιακό εξελίσσεται σε εφιάλτη, το έχουμε πια καταλάβει. Τίποτα όμως απ’ όσα είχαν συμβεί μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, δεν συνιστούσε πραγματική ντροπή.

Δεν υπάρχει ντροπή στο να χάνεις τους αγώνες επειδή ο αντίπαλος είναι καλύτερος. Δεν υπάρχει καμία ντροπή στο να κινδυνεύεις να αποκλειστείς από τη συνέχεια μίας διοργάνωσης, έχεις κάθε δικαίωμα και μία και δύο και τρεις σεζόν να μην έχεις καλή ομάδα, συμβαίνει. Δεν θεωρώ ντροπή ούτε το ότι ο σύλλογος επέλεξε να μην κατέβει με τον Παναθηναϊκό (ίσα-ίσα, στηρίζω την απόφαση), ούτε καν το ηχητικό του Πρίντεζη και τις οικονομικές δυσκολίες. Όχι, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ντροπιαστικό.

Όταν όμως είδα στο ΣΕΦ να σηκώνεται αυτό το κατάπτυστο πανό, το οποίο καλούσε τους γαύρους να αισθανθούν περηφάνια(!) για μία δολοφονία, ομολογώ ότι πάγωσα. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα καν να πιστέψω ότι μπορεί να εννοεί αυτό που καταλαβαίνω και όταν το αποδέχτηκα, δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου.

Το τέλος του αγώνα, με βρήκε να σκέφτομαι το περιεχόμενο του πανό και το θράσος αυτών που το σήκωσαν και όχι την ήττα της ομάδας μου που την έφερε κατάμουτρα με τον αποκλεισμό. Αυτό το πανό ναι, ήταν ντροπή. Μια ντροπή που με έκανε να συνειδητοποιήσω ορισμένες άβολες αλήθειες.

Ζούμε στη χώρα που μπορείς, όχι απλά να δολοφονείς και να μην τιμωρείσαι, αλλά να έχεις κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζεις εκ των υστέρων για το κατόρθωμά σου και να μην σε ενοχλεί κανείς. Δεν θα μιλήσω για το τι -δεν- κάνει το κράτος, η αστυνομία, η διοίκηση της ομάδας και οι λοιποί αρμόδιοι. Θα μιλήσω για το τι αισθάνθηκα εγώ, σαν φίλος του Ολυμπιακού που πηγαίνει στο ΣΕΦ από το 1993.

Εδώ και χρόνια λοιπόν, αισθάνομαι σαν ξένος στο ίδιο μου το σπίτι. Σταμάτησα να πηγαίνω στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, όταν οι θέσεις στη θύρα στην οποία αγόραζα διαρκείας, άρχισαν να γεμίζουν με τύπους που εμφανίζονταν μόνο σε αυτά τα παιχνίδια, για να βάλουν φωτιά στον πάγκο του αντιπάλου, να ευχηθούν αρρώστιες στον Διαμαντίδη και να μπουκάρουν μέσα αν το παιχνίδι στραβώσει

Αηδίασα και εκνευρίστηκα πολλές φορές, με αποκορύφωμα τις αποδοκιμασίες στον Ομπράντοβιτς όταν ήρθε σαν καλεσμένος του ίδιου του Ίβκοβιτς στο φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του Ντούντα και το γιουχάισμα στον Σλούκα όταν μερικά λεπτά πριν τον αποθέωναν. Αισθάνθηκα ότι με αυτούς τους ανθρώπους, δεν θέλω να έχω ούτε ένα κοινό σημείο αναφοράς, όμως δυστυχώς, η αγάπη για την ίδια ομάδα, κάπως μας έφερε στον ίδιο χώρο.

Την Παρασκευή όμως, το ποτήρι ξεχείλισε. Με ανθρώπους που πανηγυρίζουν και αντλούν περηφάνια από δολοφονίες, δεν θέλω να μοιράζομαι τίποτα, ντρέπομαι να συνυπάρχω και αισθάνομαι άσχημα που αγαπάμε το ίδιο πράγμα. Μετά βέβαια, ηρεμώ. Γιατί ξέρω ότι εκείνοι δεν αγαπάνε κανένα σύλλογο, κανένα έμβλημα, καμία ιστορία. Αγαπάνε απλά να έχουν κάτι να μισούν, να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου, διότι πουθενά αλλού δεν θα είχαν θέση σε αυτήν την κοινωνία, εκτός ίσως από τη φυλακή.

Φτάνει όμως, αρκετά. Δεν τον χρειάζομαι τον υπέροχο κόσμο που δημιουργεί τρομερή ατμόσφαιρα, αν πρόκειται για εγκληματίες. Χίλιες φορές άδειο ΣΕΦ, με τους 1000 πιστούς που πάνε έτσι κι αλλιώς στα περισσότερα ματς, χίλιες φορές εκκλησία, χίλιες φορές να μην ξαναδούμε νίκη εντός έδρας, αν είναι να απαλλαγούμε από αυτήν την πληγή. Αλλά ξέχασα, μας ενοχλεί και κριτικάρουμε τον κόσμο που φεύγει νωρίτερα, για τους δολοφόνους δεν πειράζει, αφού κάθονται μέχρι τέλους όλα καλά.

Θα μου πεις, μόνο ο Ολυμπιακός έχει τέτοια φυντάνια στις εξέδρες; Προφανώς και όχι, κάθε ομάδα έχει τους δικούς της εγκληματίες, όμως εμένα με απασχολούν αυτοί που πρέπει να ανεχτώ κάθε φορά που επισκέπτομαι το γήπεδο, υποτίθεται για να περάσω καλά.

Ε λοιπόν, δεν τους αντέχω άλλο. Και απορώ με τα κείμενα που ασχολούνται με τα αγωνιστικά ζητήματα του Ολυμπιακού και ξεπετάνε τα πανό σε δυο αράδες, λες και πρόκειται για ζήτημα ρουτίνας. Πότε έγιναν οι φόνοι ρουτίνα;

Μέχρι κάποιος να ασχοληθεί να τους διώξει από το γήπεδο, το μόνο που θα συμβεί θα είναι όλο και περισσότερος φυσιολογικός και υγιής κόσμος να γυρνάει την πλάτη στην ομάδα, για να τους αφήσουμε τελικά να αλωνίζουν μόνοι τους. Και τότε, θα έχουμε χάσει εντελώς, αφού θα έχουμε παραδώσει οριστικά κάτι που αγαπάμε στους κάφρους. Από το να το μοιραζόμαστε πάντως, το προτιμώ. Δεν θέλω να μοιράζομαι τίποτα με υμνητές δολοφονιών.

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi