Για ακόμη μια φορά, μείναμε απροστάτευτοι απέναντι στην καταστροφή
Η χώρα μετράει για ακόμη μια φορά θύματα και τις πληγές της, όσο το κράτος απουσιάζει.
- 11 ΣΕΠ 2023
Αρκετές ημέρες πια μετά το ξέσπασμα της κακοκαιρίας Daniel, η χώρα εξακολουθεί να μετράει τις πληγές της. Εκτός από την τεράστια υλική καταστροφή στη Θεσσαλία, με χωριά όπως ο Παλαμάς να σβήνονται από το χάρτη κάτω από τόνους λάσπης και βροχής, το κόστος ήταν σημαντικό και σε ανθρώπινες ζωές, που είναι φυσικά και το σημαντικότερο διακύβευμα σε τέτοια μαύρα γεγονότα, με τη μέχρι στιγμής καταμέτρηση να αναφέρει 15 θύματα.
Και οι πολίτες που έμειναν πίσω, έχουν για ακόμη μια φορά δεκάδες αναπάντητα «γιατί» να τριγυρνάνε στο κεφάλι τους. Γιατί για ακόμη μία φορά ο κρατικός μηχανισμός κρίθηκε ανεπαρκής; Γιατί 3 μόλις χρόνια μετά τις τελευταίες καταστροφικές πλημμύρες στην περιοχή, δε λήφθηκαν μέτρα πρόληψης για να μη γίνουμε μάρτυρες στο ίδιο σκηνικό; Γιατί άνθρωποι αφέθηκαν για τόσες ώρες στη μοίρα τους, με μοναδικό σύμμαχο ένα μήνυμα από το 112 που κι αυτό άργησε πολλές ώρες να φτάσει; Γιατί χάθηκαν αυτές οι ζωές άδικα, κάτω από τη λάσπη;
Σίγουρα, το μέγεθος του φαινομένου που χτύπησε τη Θεσσαλία ειδικά ήταν εξωπραγματικό, ένα από τα χειρότερα που έχουμε δει ποτέ, όμως δε γίνεται να τα ρίχνουμε όλα στην κλιματική κρίση και η μόνη μας απάντηση να είναι το 112. Ακόμη κι η μόνιμη επωδός, ότι υπήρξαν μόνο υλικές ζημιές και προστατεύθηκε η ανθρώπινη ζωή, δυστυχώς πια δεν έχει θέση, αφού για ακόμη μία καταστροφή μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, μετράμε και ανθρώπινες απώλειες.
Σεβαστή η κλιματική κρίση, απόλυτα υπαρκτή και ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ναι. Καλά μέχρι εδώ. Τι θα κάνουμε όμως; Θα δεχτούμε μοιρολατρικά τη μανία της φύσης και θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια; Η πολιτεία οφείλει να προστατεύσει, στο μέτρο του δυνατού, αρχικά την ανθρώπινη ζωή και έπειτα τις περιουσίες που χτίστηκαν με κόπο και θυσίες.
Δυστυχώς όμως, διαχρονικά, σε κάθε φυσική καταστροφή, ο πολίτης νιώθει εντελώς μόνος και απροστάτευτος, ενώ το κράτος μονίμως περνάει κάτω από τον πήχη και κρίνεται ανεπαρκές. Μετά τις τραγωδίες, έρχονται οι υποσχέσεις, οι αποζημιώσεις, τα μεγάλα λόγια, τα οποία την επόμενη ώρα της κρίσης, αποδεικνύονται ψεύτικα. Οι προθέσεις μπορεί να υπάρχουν, η τεχνογνωσία και ο τρόπος, σίγουρα όχι.
Σαν να μην έφτανε αυτό, γίναμε μάρτυρες μέχρι και επίθεσης με δακρυγόνα σε αγανακτισμένους πολίτες που απολύτως φυσιολογικά ήταν στα κόκκινα μετά την ανείπωτη καταστροφή που έζησαν, αρκετοί από αυτούς για δεύτερη φορά μετά τις αντίστοιχες ζημιές από τον Ιανό.
Το ήδη δυσλειτουργικό ελληνικό κράτος, ξεχαρβαλώθηκε εντελώς τη δεκαετία της κρίσης και πλέον μιλάμε για ένα failed state που μετράει καστροφές, τραγωδίες και θύματα, χωρίς να εμπνέει σε κανέναν εμπιστοσύνη, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία εξαχρειώνεται και αποκτηνώνεται όλο και περισσότερο.
Την ώρα που η Ελλάδα μετράει θύματα και πληγές για ακόμη μία φορά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, το χειρότερο συναίσθημα, πέρα από την απέραντη θλίψη, την οργή και την απογοήτευση, είναι η σιγουριά πως το επόμενο κακό, δεν είναι πολύ μακριά και κανείς δεν μπορεί να μας προστατεύσει.
