Στα Γιαννιτσά, όσο πιο δυνατά φώναζαν, τόσο πιο εκκωφαντικά μίκραιναν

Η μοίρα τα έφερε, ώστε χθες το βράδυ να δω το ένα πίσω από το άλλο δύο παντελώς διαφορετικά βίντεο. Στο πρώτο, μια ομάδα κατοίκων από τα Γιαννιτσά έβριζε με στεντόρεια -σαν να ήθελαν να αποδείξουν κάτι στον εαυτό τους- φωνή, χτύπαγε με μεγάλη ορμή, απειλούσε, μισούσε .Φαινομενικός σκοπός ήταν να εμποδίσει τη διάβαση του λεωφορείου. Πραγματικός να ξεσπάσει. Και προφανώς βρήκε τον αδύναμο. Εκεί πάνε συνήθως τα ξεσπάσματα βλέπετε.

Το δεύτερο βίντεο είχε μια γυναίκα, Ελληνίδα και αυτή. Στα 92 της χρόνια σίγουρα δεν είχε στεντόρεια φωνή και ορμή. Εισήλθε με ένα καροτσάκι σε μια πανύψηλη κυκλική αίθουσα έτοιμη να έρθει αντιμέτωπη με την πιο όμορφη πράξη του δικού τους στίγματος σε αυτόν τον πλανήτη. Συνάντησε, λοιπόν, τους ανθρώπους των οποίων τη ζωή είχε γλυτώσει κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των διωγμών των Εβραίων.

Η κυρία Μελπομένη μαζί με τις αδερφές της είχαν ρισκάρει πριν από περισσότερο από 75 χρόνια τις ίδιες τους τις ζωές, προκειμένου να σώσουν μια οικογένεια 6 ατόμων εβραϊκής καταγωγής. Στη Θεσσαλονική, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα Γιαννιτσά. Ήταν η οικογένεια Μορντεχάι που ήρθε να την ευχαριστήσει. Μετά το τέλος της τελετής δήλωσε με μια ιδιαίτερη συγκίνηση, εκείνη που έχει ο άνθρωπος που νιώθει γεμάτος από κάτι σπουδαίο που πέτυχε, ότι “τώρα πια (σ.σ. αφού συνάντησε τα 40 πια μέλη της οικογένειας που έσωσε) μπορώ να πεθάνω ήρεμη”. Και πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα πιο σπουδαία από αυτό που πέτυχε εκείνη και οι αδερφές της.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι αληθινά σπουδαίες ιστορίες αντίστασης γράφονται έτσι. Και είναι επίσης αλήθεια ότι όλοι εκείνοι που χτυπάνε με το δίκαιο του αγώνα τους πούλμαν με γυναικόπαιδα και ταλαιπωρημένους γράφουν και αυτοί ιστορίες. Όχι και τόσο σπουδαίες, όπως θα φαντάζεστε. Ίσως να υπάρχει και μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. Εκείνους που θα μπουν κάτω από αυτό το κείμενο να σχολιάσουν “πάρτε του στο σπίτι σας” δεν τους σχολιάζω καν: αυτοί δεν είναι ικανοί να γράψουν οποιαδήποτε ιστορία. Τα πάντα πια άλλαξαν.

Τα πρώτα χρόνια της προσφυγικής κρίσης, μια πρώτη αντανακλαστική αντίδραση των media ήταν να χωρέσουν κάπως, με κάποιον τρόπο, την πιο βιωματική πλευρά της προσφυγιάς. Βλέπαμε ανθρώπους, ακούγαμε τις ιστορίες τους. Από τα ρεπορτάζ, στις κλασικές αναφορές στην προηγούμενη προσφυγική κρίση που έζησε η χώρα μας και στην ιστορία του Ζαχίρ στο προηγούμενο Master Chef. Ήταν τότε που οι μετανάστες γίνονταν υποκείμενα και όχι απλά μέρη μιας εισβολής ή μιας ορδής ή ενός ποταμιού που πλημμυρίζει τη χώρα μας. Ήταν πρώτα από όλα άνθρωποι που σίγουρα είχαν λόγο ή λόγους να ριψοκινδυνεύσουν για τη ζωή τους προκειμένου να έρθουν στην Ελλάδα και μετά την Ευρώπη. Όπως ο Alikhan με τον οποίο είχα μιλήσει πριν λίγο καιρό.

Και μετά άρχισε ο αγώνας, ποιος ξέρει για ποια οφέλη. Πολιτικά μάλλον. Οι ‘πρόσφυγες’ και οι ‘μετανάστες’ σιγά-σιγά άρχισαν να ξαναγίνονται ‘λαθρομετανάστες’. Το ‘προσφυγικό’ μετά από βάσανα και κόπους έγινε ‘μεταναστευτικό’. Οι φωνές τους εξαφανίστηκαν από παντού. Και πάλι δικαίωμα για αυτούς είχαν να μιλάνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους: είναι μέλη σχεδίου του Soros, του Ερντογάν, είναι εγκληματίες, βιάζουν τις κόρες μας, είναι ζώα, όπως φώναζαν στα Γιαννιτσά και στις Σέρρες και πριν στα Βρεσνά. Όπως είχαν κολλήσει και σε ένα σύνθημα στα τελευταία: ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ, ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Ο τουρισμός βλέπετε έχει φράγκα και εκεί οι ξένοι δεν έχουν συνηθίσει σε άλλες κουλτούρες. Εκεί θα χορέψουμε με το ζόρι και το συρτάκι που θα μας βάλει να χορέψουμε ο Γερμανός. Μετά θα αρχίσουμε να κοπανάμε πούλμαν από τα νεύρα μας. Προς Θεού όχι τουριστικά πούλμαν.

Είμαι σίγουρος ότι διαβάζοντας αυτό το κείμενο θα αρχίσουν διάφοροι να λένε για την καραμέλα του ρατσισμού που βάζουν τα media σε αγνούς πατριώτες. Είδατε τίποτα ρατσιστικό στα Γιαννιτσά; Είναι ρατσιστικό να κοπανάς το πούλμαν που έχει μέσα 30-40 ανθρώπους που δεν ξέρεις, δεν έχεις δει καν την όψη τους, επειδή κάπου, κάποτε άκουσες ότι ένας άλλος, άσχετος Πακιστανός πείραξε τις κοπέλες του χωριού; Τι υπερβολικοί που είμαστε εμείς οι ευαίσθητοι. Μάλλον όμως θα πρέπει, ας είμαστε ειλικρινείς, να αρχίσουμε να κοπανάμε και το αυτοκίνητό μας, τελετουργικά, πριν πάμε στη δουλειά ή αφού γυρνάμε. Όποτε βολεύει τον καθένα. Όλο και κάποιο ελληνόπουλο με πατέρα και μάνα Ελληνίδα, το γένος Παπαδοπούλου, ορθόδοξο και κατάλευκο, πραγματικά καλό παιδί. Όλο και κάποιο τέτοιο θα βίασε καμιά κοπέλα. Προκαλούσε και αυτή τον κανακάρη μας με την κοντή τη φούστα της (οι φούστες γενικά κονταίνουν και μακραίνουν ανάλογα με την εθνικότητα του αρσενικού που ερεθίζουν). Κι εμάς το πούλμαν ποιος θα μας το βαρέσει;

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι, όπως τον Πακιστανό βιαστή τον χωρίζουν χιλιόμετρα από εκατοντάδες άλλους που έρχονται εδώ, απλά γιατί στους τόπους τους τούς σφάζουν, ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα χωρίζουν την κυρία Μελπομένη από εκείνους που ουρλιάζουν με πολεμικές ιαχές, προκειμένου να τρομάξουν τους ήδη τρομαγμένους. Σίγουρα πολύ περισσότερα από εκείνα που χωρίζουν τα Γιαννιτσά και τα Βρασνά από τη γειτονική περιοχή στην οποία κάποτε τρεις αδερφές έσωζαν τη ζωή ‘παίρνοντας στα σπίτια τους’ έξι ανθρώπους. Ίδια γεωγραφική περιοχή, ίδια γλώσσα, ίδιος πολιτισμός. Αλλά τόσο μα τόσο πολλά χιλιόμετρα διαφορά.

Τι να κάνουμε; Του έλαχε του τύπου που έβαζε κάθε γρέζι στη φωνή του προκειμένου να δείξει πόσο θαρραλέος είναι, την ίδια μέρα να εμφανιστεί μια 92χρονη πάνω στο καροτσάκι. Και όσο πιο πολύ φώναζε, τόσο πιο πολύ μίκραινε μπροστά της.

(Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi/αρχείου)