Γιατί δε με πειράζει καθόλου που ο Διονύσης Σαββόπουλος θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία
Ο διάσημος καλλιτέχνης έχει πάρει τις αποφάσεις του εδώ και πολλά χρόνια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να του κουνάμε το δάχτυλο - ούτε, βέβαια, και εκείνος το δικό του.
- 17 ΜΑΙ 2023
Είναι αρκετά εντυπωσιακό ότι ακόμα και σήμερα ξαφνιαζόμαστε/πέφτουμε από τα σύννεφα/σοκαριζόμαστε με τις πολιτικές επιλογές του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι σαν να έχουμε αφήσει τον τραγουδοποιό στην πρώτη του νιότη, όταν ήταν επί της ουσίας ταυτισμένος με τις ιδέες της τότε Αριστεράς, διαγράφοντας όσα είπε και έκανε από τα 80s και μετά. Πράγματα, πράξεις και λέξεις οι οποίες αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμά του.
Άλλωστε, υπάρχει και το περιβόητο βίντεο όπου ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ένας δημοσιογράφος που δε χάριζε κάστανα σε τίποτα και κανέναν, του ασκεί -για να το γράψω ευγενικά- τρομερά έντονη κριτική η οποία μόνο κομψή δεν μπορεί να θεωρηθεί. Ο λόγος; Οι νεο-ορθόδοξες τοποθετήσεις του Σαββόπουλου. Επίσης, δικαίωμα και των δύο να έχουν διαφορετικές απόψεις.
Είναι πάρα πολλές οι φορές που ο διάσημος τραγουδοποιός έχει δείξει τη διαφωνία του με τις θέσεις της Αριστεράς τα τελευταία αρκετά χρόνια. Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να δηλώνουν προδομένοι. Λογικό, αν τον έχεις ακολουθήσει από τα πρώτα του βήματα, αν κάποτε θεωρούσες ότι εξέφραζε τις δικές σου αριστερές πολιτικές θέσεις τόσο με τα τραγούδια όσο και με τη στάση του. Αν με άλλα λόγια ανήκετε περίπου στην ίδια γενιά. Καθόλου λογικό να νιώθεις προδομένος αν έχεις γεννηθεί από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Αυτός ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει τελειώσει εδώ και δεκαετίες. Ο ίδιος θεωρεί ότι προχώρησε και, φυσικά, δεν υπάρχει κανείς που να διαθέτει το δικαίωμα να του υπαγορεύσει το τι θα πει ή το τι θα κάνει. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν όταν γεννήθηκε ο Σαββόπουλος είχε κάνει ήδη τη στροφή του.
Μου φαίνεται αδιανόητο και καθόλου ψύχραιμο να κατακεραυνώνουμε οι τριαντάρηδες στα social media έναν καλλιτέχνη που είχε πάρει αποστάσεις από την Αριστερά ήδη από τα 80s. Να κουνάμε το δάχτυλο λες και ήταν υποχρεωμένος να παραμείνει σταθερός στο πνεύμα των ελληνικών νεολαιίστικων 60s. Να νιώθουμε προδομένοι επειδή δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος που υπέγραψε το Φορτηγό.
Συγγνώμη, αλλά δε θα του πούμε εμείς τι θα κάνει. Μου φαίνεται και κάπως αστείο να πιστεύουμε ότι θα επιστρέψει στη δική του καλλιτεχνική και πολιτική νιότη – σαν να υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι το οποίο θα μεταμορφώσει τον τωρινό Σαββόπουλο στον Σαββόπουλο του τότε.
Βέβαια, διατηρούμε το δικαίωμα να ασκήσουμε πολιτική κριτική στα όσα λέει. Να διαφωνήσουμε δηλαδή κάθετα στην ευχή του για αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας· μίας κυβέρνησης η οποία κουβαλά στην πλάτη της το σκάνδαλο των υποκλοπών, το σκάνδαλο Πάτση και τη στάση Ποντίου Πιλάτου για την τραγωδία των Τεμπών (απλά για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα).
Όπως επίσης μπορούμε να δηλώσουμε κουρασμένοι από τη στάση ενός καλλιτέχνη να προσπαθεί πιο συχνά παρά σπάνια να μας νουθετήσει πολιτικά. Ή πιο απλά: όπως εμείς δεν χρειάζεται να του κουνάμε το δάχτυλο, έτσι και εκείνος δεν υπάρχει λόγος να παίρνει πατερναλιστικό ύφος. Δεν είναι ο μπαμπάς μας – και, μεταξύ μας, ούτε από τον μπαμπά μας είναι καλό να δεχόμαστε δασκαλίστικες συμπεριφορές όσον αφορά την πολιτική μετά τα 18.
Σε κάθε περίπτωση, το να είσαι λίγο πάνω-λίγο κάτω από τα 30 και να περπατάς πάνω-κάτω σαν τον Σάκη Μπουλά στο Ας περιμένουν οι γυναίκες μονολογώντας «Ψήφισε ο Σαββόπουλος Νέα Δημοκρατία», αποτελεί παραδοχή πως αρνείσαι πεισματικά να δεχθείς την πραγματικότητα: ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει πάρει τις αποφάσεις του εδώ και χρόνια, έχει συνταχθεί ξανά και ξανά με την «κανονικότητα». Έτσι είναι, γιατί έτσι πάει. Ας πάρουμε και εμείς τις δικές μας.
Και όχι, η καλλιτεχνική αξία του έργου δεν μπορεί όχι να μειωθεί αλλά ούτε καν να αμφισβητηθεί. Ας μην ξεχάσουμε και τα βασικά μέσα στην πολιτική πόλωση των ημερών.
