Γιατί δεν ‘είμαστε όλοι η Κωνσταντίνα Κούνεβα’

Fast Rewind. Έστω ότι κάποιος, εκεί που περπατάς φουριόζος και σκεπτικός σε σταματά και σου ζητά να πατήσεις ένα κουμπί. Όχι το viral του Κιμ Γιονγκ Ουν αλλά ένα άλλο λιγότερο θανατηφόρο και περισσότερο προσωπικό. Ένα κουμπί που θα σου έδειχνε καρέ καρέ τη μέχρι τώρα πορεία σου ως πολίτης αυτής της χώρας και έπειτα, ως κομμάτι αυτού του πλανήτη. Αν σκεφτούμε ότι τόσο η δημοκρατία που σε καθιστά πολίτη όσο και ο κόσμος που σε αντιμετωπίζει ως ύπαρξη αργοπεθαίνουν, μπορείς αν σε διευκολύνει να δεις αυτό το κουμπί σαν ένα fast rewind όπως αυτό που προβλέπουν παράδοση και μυθοπλασία σε μία από τις σπάνιες συμφωνίες τους.

Σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ στη θέση σου. Πώς θα συμπεριφερόμουν απέναντι σε έναν (ας τον πούμε) μετρητή αυτοθυσίας, σε έναν ακριβή υπολογιστή φιλανθρωπίας, οικολογίας, φασισμού, ρατσισμού, σεξισμού, μισογυνισμού. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Και δεν ξέρω γιατί ο κόσμος του οποίου αποτελώ κομμάτι είναι τόσο έτοιμος να κρίνει και τόσο ανέτοιμος να κριθεί. Είμαστε τόσο εύκολοι στο κράξιμο, τόσο αμείλικτοι στο να φοράμε ταμπέλες και να ξυρίζουμε τον άλλο προς παραδειγματισμό. Φοράμε τόσο γρήγορα την πλερέζα και εξαγριωνόμαστε τόσο διπλωματικά με το κακό και το άδικο.

Θυμάσαι με τι ταχύτητα και τι θέρμη δηλώναμε στα προφίλ μας ότι ‘είμαστε όλοι Charlie’; Λες και αν ένα τέτοιο περιστατικό ω μη γένοιτο συνέβαινε στην Ελλάδα δεν θα βγαίναμε στα παράθυρα και δεν θα αλληλοκατηγορούσαμε ο ένας τον άλλο, αλλά θα ήμασταν ενωμένοι. 

* Ο ιστορικός παρατηρητής θα ήθελε να παρέμβει: Είμαστε σχεδόν τα πάντα. Φερ’ειπείν Σύριοι δεν ήμασταν όταν έπρεπε. Ούτε Βαγγέλης ούτε Κούνεβα.

Οι Σύριοι υποθέτω ότι δεν ήταν Ευρωπαίοι ή Αμερικάνοι ή Ρώσοι ή τέλος πάντων κάποιοι δυνατοί για να ταυτιστούμε και να μοιραστούμε μαζί τους τον πόνο και την εξουσία τους. Ο Βαγγέλης ήταν ένα παιδί που δεν κατάφερε να υποτάξει τις προτιμήσεις του στο βωμό του καθωσπρεπισμού αλλά εμείς Δόξα τω Θεό τέτοια προβλήματα δεν έχουμε, από καθωσπρεπισμό και μουλωχτές υποταγές άλλα τίποτα. Η Κούνεβα, δεν ξέρω. 

Σε περίπτωση που δεν θυμάσαι την ιστορία της Κωνσαντίνας Κούνεβα, πρόκειται για την καθαρίστρια που υποστήριξε με θέρμη τα δικαιώματα των συναδέλφων της και έδρασε υπέρ αυτών και ενάντια στις επιθυμίες πολλών ανωτέρων της. Τα κατάφερνε πολύ καλά μέχρι να έρθει το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου του 2008, όταν η Κωνσταντίνα αναγκάστηκε να σωπάσει για αρκετό καιρό.

Πανό ‘είμαστε όλοι Κωνσταντίνα Κούνεβα’, υπήρξαν αλλά κυρίως από τις οργανώσεις, τα συνδικάτα. Διαδικτυακές αναρτήσεις όχι και τόσες πολλές. Το Πρωτομελές Πρωτοδικείο Πειραιά πάντως, τη δικαίωσε κρίνοντας το περιστατικό ως εργατικό ατύχημα και επιδίκασε στην εταιρεία της, ΟΙΚΟΜΕΤ, να την αποζημειώσει με το ποσό των 250000 ευρώ. Μία δικαίωση που όπως διάβασα τις προάλλες στο News247.gr, σήμερα έρχεται το Εφετείο Αθηνών να ανατρέψει αποφαινόμενο ότι η επίθεση με το καυστικό υγρό, δεν ήταν εργατικό ατύχημα. Αλλά σκέτο ατύχημα.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ανοίξω μία μεγάλη παρένθεση: Σιχαίνομαι το συνδικαλισμό. Αυτόν, που αν ήταν εικαστικό δρώμενο θα ήταν ένας σκασμός από φάτσες που γλείφουν τα μουστάκια τους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κυκλοφορούν έχοντας στο χαρτοφύλακά τους το καλό της μάζας και το κουστούμι τους δεν έχει παρά μόνο κάρτες με το δικό τους ονοματεπώνυμο και τη δική τους φάτσα. Αυτή με τα μουστάκια. Θέλω παρόλα αυτά, να είμαι δίκαιη.

Από τη μία υπάρχουν αυτοί, που κάνουν το μπούγιο και από την άλλη υπάρχουν όλοι οι υπόλοιποι που πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι, να πετύχουν το κάτι καλύτερο τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους ανθρώπους που εκπροσωπούν. Πες το τρέλα, πες το πίστη, πες το όπως θες. Η Ιστορία πάντως τους έχει αυτούς τους ανθρώπους στα κιτάπια της. Κατά περιπτώσεις μάλιστα, τους διαφημίζει αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία.

Τώρα κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο σήμερα, το προχθές συγκεκριμένα, και ρωτάω: Γιατί δεν είμαστε τώρα Κωνσταντίνα Κούνεβα; Γιατί αυτή η απόφαση πέρασε και δεν μας άγγιξε;

Για πριν από οκτώ χρόνια μπορώ να δεχτώ σχεδόν τα πάντα. Ότι μέσω διαδικτύου δεν μπορούσε να γίνει δουλειά γιατί δεν ήταν στα ντουζένια του. Ότι αφού το Δικαστήριο τη δικαίωσε τι με νοιάζει (καλά δεν είναι τι με νοιάζει, αλλά εν πάση περιπτώσει). Ότι οτιδήποτε. Αλλά σήμερα, σήμερα γιατί; Πώς γίνεται να βλέπουμε μία γυναίκα που κάποιοι αποφάσισαν με το έτσι θέλω να της καταστρέψουν τα ζωτικά της όργανα να βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με την αδικία και εμείς απλώς να βολευόμαστε στο like και την εκνευρισμένη του φατσούλα;

Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι παρόμοια με τις αντίστοιχες που έδωσα παραπάνω για το Βαγγέλη ή για τους Σύριους που σήμερα και προς την τιμήν μας προσπαθούμε να σώσουμε με κάθε δυνατό μέσο. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα για πολλούς ίσως μία γυναίκα που ‘τα ήθελε και τα παθε’. Για κάποιους δυστυχώς είναι μία ξένη που ‘καλά να πάθει’. Για μένα πάλι είναι ένας άνθρωπος που υπερασπίστηκε τα πιστεύω του, τη δουλειά του, τους συναδέλφους του και μία μέρα ‘έπεσε’ μαζί τους. Όμως, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος εμείς αυτούς τους ανθρώπους που ‘πέφτουν’ μαχόμενοι για την ελευθερία του λόγου τους, λίγους μήνες νωρίτερα τους στηρίζαμε. Αλλάζαμε τα προφίλ μας, αλλάζαμε την εθνικότητά μας για χάρη τους. Εδώ γιατί όχι;

Με μία δεύτερη ανάγνωση στο θέμα της Κούνεβα που ξαναβγήκε στο προσκήνιο, σκέφτηκα ότι ίσως να παίζει ρόλο το βουλευτιλίκι. Συγκεκριμένα, το ευρωβουλευτιλίκι μιας και η Κούνεβα βρίσκεται αυτήν την ώρα στην Ευρωβουλή από δικές μας ψήφους και είναι η πρώτη Βουλγάρα που εκπροσωπεί ξένη χώρα στο Ευκοινοβούλιο. Και μπράβο της. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ίσως αυτό το μίσος μας απέναντι στους πολιτικούς πάσης φύσεως, μας κάνει να παγώνουμε απέναντι στο θέμα της γυναίκας αυτής αλλά από την άλλη, αν ήμασταν πράγματι τόσο παγωμένοι όσο θέλουμε να δηλώνουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε τότε γιατί δίνουμε την ευκαιρία στα ίδια και τα ίδια άτομα να βρίσκονται στα βουλευτικά έδρανα;

Μέσα μου δυστυχώς νιώθω ότι δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Δεν είναι ούτε το προφανές για έναν φεμινιστή ότι δηλαδή είναι γυναίκα και σιγά μην ασχοληθούμε μαζί της. Θέλω να πιστεύω ή μάλλον θα επικαλεστώ και πάλι τα ιστορικά κιτάπια για να πω ότι οι γυναίκες μας έκαναν να ασχοληθούμε μαζί τους πριν καν γεννηθεί η Κωνσταντίνα Κούνεβα και είναι κρίμα και λυπηρό να υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι (γυναίκες και άντρες) που αναμασούν αυτήν την καραμέλα περί ισότητας για να εξυπηρετήσουν τα όποια δικά τους συμφέροντα.

Γιατί το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω η γυναίκα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να θέλει να είναι ίση με έναν άντρα. Εκείνο που θέλει είναι να έχει τα ίδια δικαιώματα σε κάθε τομέα. Και αυτό παρά τις προσπάθειες πολλών να δημιουργούν έριδες σεξισμών και άλλων δαιμονίων το έχει κερδίσει και ο μόνος από τον οποίο κινδυνεύει να το χάσει είναι ο ίδιος της ο εαυτός.

Δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε Κωνσταντίνα Κούνεβα όχι επειδή είναι γυναίκα ούτε επειδή είναι ξένη ούτε επειδή ασχολείται με τα κοινά. Δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε Κωνσταντίνα Κούνεβα γιατί το φαίνεσθαι του ‘Είμαστε όλοι Κωνσταντίνα Κούνεβα’ δεν μας λέει τίποτα. Αντιθέτως, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Επιστρέφω στην αρχική μου ερώτηση με το κουμπί για να κλείσω με τη δική μου απάντηση στο δίλημμα το πατάς ή να δεν το πατάς. Θα το πατούσα. Θα το έκανα γιατί πρέπει επιτέλους, αυτός ο ιστορικός παρατηρητής να γράψει κάτι και για εμάς. Και για τα δικά μας λάθη αλλά και για τα δικά μας σωστά.

Υ.Γ.: Επειδή πολλοί σήμερα θα μιλήσουν για ισότητα, μία παράκληση: Πριν γίνουμε ίσοι, ας δούμε πού είμαστε στραβοί.