Γιατί δεν είναι όλοι ικανοί να έχουν κατοικίδιο

Ένα αδέσποτο σκυλί περπατάει στους δρόμους του Ψυχικού. Έχει να φάει δύο ημέρες, κρυώνει αλλά δεν το βάζει κάτω. Κάθε φορά που περνάει κάποιος περαστικός, κουνάει χαρωπά την ουρά του, λίγο από συνήθεια και λίγο από αγνή χαρά που είναι ακόμα ζωντανό για να ελπίζει σε ένα κλεμμένο χάδι. Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά ελάχιστες μέρες από τότε που ένα αγριεμένο μπλε αυτοκίνητο κόντεψε να περάσει από πάνω του. Τη γλίτωσε φθηνά, με μερικές γρατζουνιές κι ένα ελαττωματικό πόδι.

Κουτσαίνοντας, επιχειρεί να ανακαλύψει ένα ζεστό μέρος για να περάσει το βράδυ, μέχρι τουλάχιστον να κοπάσει η μπόρα. Χώνεται κάτω από μια στάση λεωφορείου και προσπαθεί να κοιμηθεί. Τα δρομολόγια άλλωστε θα ξεκινήσουν πάλι το ξημέρωμα. Έχει πια συμβιβαστεί με το γεγονός πως ούτε σήμερα θα φάει. Ίσως αύριο, μια βόλτα στην ταβέρνα της πλατείας θα δώσει τη λύση. Το αφεντικό συνήθως τσαντίζεται και τον διώχνει, όμως καμιά φορά προλαβαίνει να κλέψει μια μπουκιά κρέας από έναν ευγενικό πελάτη. Φτάνει να κουνήσει λίγο την ουρά του για να δείξει ότι είναι φιλικός.

Λίγο πριν κλείσει τα μάτια παρατηρεί μια κομψή κυρία, η οποία επιστρέφει από τη βόλτα της. Με το δεξί της χέρι, κρατάει το λουρί του σκύλου της, ο οποίος δεν κοιτάζει καθόλου προς την στάση και με το αριστερό, ξεκλειδώνει την εξώπορτα. Παρατηρώντας το σκηνικό, ο αδέσποτος σκύλος διακατέχεται από μια ζήλια. Ο σκύλος της κυρίας θα φάει, θα κοιμηθεί στα ζεστά και θα κλέψει και μερικά χάδια. Ίσως μάλιστα αν είναι καλό παιδί να τον αφήσει να κοιμηθεί και μαζί της στο κρεβάτι.

Πού να ήξερε ότι με το που μπούνε στο σπίτι, η κυρία θα κλειδώσει τον σκύλο στο μπαλκόνι της κουζίνας, απ’ όπου θα βγει ξανά μόνο για την βόλτα του, το επόμενο βράδυ. Τίποτα δεν είναι όπως δείχνει, και μια απάντηση σε ένα πρόβλημα δεν είναι πάντα η λύση του

Το να αποκτάς ένα κατοικίδιο ζώο μοιάζει εκ πρώτης όψεως με μια καλή πράξη, η οποία γλιτώνει έναν σκύλο ή μια γάτα από την δύσκολη ζωή και τους κινδύνους της ζωής στο δρόμο. Αυτόματα όλοι υποθέτουμε πως αυτός που αγοράζει έναν σκύλο είναι καλός και ευσυνείδητος και θα φροντίζει ώστε το κατοικίδιο να έχει μια ποιοτική ζωή. Δυστυχώς, δεν είναι πάντοτε έτσι. Μπορείς πολύ εύκολα να είσαι ιδιοκτήτης ζώου και να μην προσφέρεις τίποτα ουσιαστικό, τουναντίον, να κάνεις και κακό στο κατοικίδιο. Ειδικά αν μιλάμε για έναν σκύλο, που χρειάζεται λίγη παραπάνω προσοχή και φροντίδα από τις πιο ανεξάρτητες γάτες.

Με το να αποκτάς λοιπόν σκύλο και να τον έχεις όλη μέρα παρατημένο σπίτι, ειδικά αν τον κρατάς κλειδωμένο σε ένα μπαλκόνι ή στην αυλή σου, δεν προσφέρεις τίποτα απολύτως. Με το να αποφασίζεις να κάνεις δικό σου ένα πλάσμα και λίγο καιρό μετά, επειδή δεν σου έβγαιναν τα κουκιά ή κουράστηκες από τις υποχρεώσεις που αυτό φέρνει μαζί του, να το παρατάς στο δρόμο, σε μια ξένη αυλή ή στο δικό σου μπαλκόνι, κάνεις χειρότερο κακό απ’ το να ήσουν απλά από την αρχή αδιάφορος.

Κατανοώ όλες τις αγνές προθέσεις που κρύβει από πίσω της η απόκτηση ενός κατοικίδιου. Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα υπήρχε κανένα αδέσποτο και όλα τα ζώα θα είχαν σπίτι και κάποιον να τα αγαπάει και να τα φροντίζει. Επειδή όμως δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο, είναι καλύτερο αν δεν μπορείς, να αφήνεις κάποιον άλλο να φροντίσει τα ζώα. Κάποιον που μπορεί, έχει όρεξη και χρόνο να διαθέσει και θα του εξασφαλίζει μια ζωή πολλά επίπεδα ανώτερη από αυτήν στο δρόμο.

Συγγνώμη αλλά το “ναι όμως αν δεν το είχα εγώ θα ήταν στο δρόμο” δεν είναι σοβαρό επιχείρημα. Αν δεν το είχες εσύ φίλε μου, παρατημένο όλη μέρα στο σπίτι απλά για να λες ότι έχεις σκύλο και να βαυκαλίζεσαι ότι κάνεις κάτι καλό, τότε ίσως το σκυλί αυτό να είχε ένα αφεντικό που όντως το αγαπούσε και το φρόντιζε. Γιατί πολύ αμφιβάλω ότι ένα σκυλί δεμένο με λουρί σε ένα κάγκελο, είναι πιο ευτυχισμένο από ένα αδέσποτο που περιφέρεται στους δρόμους. Τουλάχιστον το δεύτερο έχει την ελευθερία του.

Όπως σαφώς πιο δυστυχισμένο είναι κι ένα σκυλί που εκπαιδεύεται στρατιωτικά για να προσδίδει πόντους ανδρισμού στο αφεντικό του, ή που αντί για χάδια, δέχεται φωνές, χτυπήματα και βασανιστήρια και βγαίνει μια πεντάλεπτη διεκπεραιωτική βόλτα για να κάνει την ανάγκη του. Στην περίπτωση της φιλοζωίας, δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, ούτε μπορούμε να είμαστε αλά καρτ φιλόζωοι. Οι κακοί της υπόθεσης δεν είναι μόνο όσοι κακομεταχειρίζονται συνειδητά τα ζώα. Μπορείς να είσαι εξίσου κακός, ξεκινώντας με τις αγνότερες των προθέσεων.

Η απόκτηση ενός ζώου, δεν είναι απλή απόφαση. Φέρνει μαζί της υποχρεώσεις, στις οποίες οφείλεις να ανταποκριθείς. Αν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς, καλύτερα να επιλέξεις να βοηθήσεις με κάποιον άλλο τρόπο, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα βρεις. Διαφορετικά, φρόντισε απλά να μην πειράζεις τα ζώα ή να τα προστατεύεις από τόσους ανώμαλους που κυκλοφορούν εκεί έξω κι έχουν βαλθεί να εξοντώσουν μερικά αθώα πλάσματα για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες ορέξεις τους.

Όπως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί και άξιοι να γίνουν γονείς, έτσι δεν είναι κι όλοι οι άνθρωποι άξιοι και ικανοί να υιοθετήσουν ένα ζωάκι. Πριν αποφασίσεις να το κάνεις λοιπόν, καλό θα ήταν να αναρωτηθείς, πόσο έτοιμος είσαι να αναλάβεις τις ευθύνες κι αν μπορείς πραγματικά να προσφέρεις μια ποιοτική ζωή στο κατοικίδιό σου. Διαφορετικά, κράτα αυτή την καλή πρόθεση και διοχέτευσε την κάπου αλλού, μέχρι να νιώσεις έτοιμος.