Γιατί δεν πρέπει να ντρέπεσαι για τα παλιά σου post στο Facebook

Στηρίζω την κλάψα, είμαι κι εγώ μεγάλος θιασώτης της για κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, άλλωστε τι είναι μικρό και τι μεγάλο για τον καθένα, ποιος μπορεί να το πει;

Και ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει για τη θλίψη που σου φέρνουν τα κακογερασμένα posts στο Facebook, όταν έχουν υπάρξει συγγραφείς που έχουν αποκηρύξει τα μεγαλύτερα έργα τους και όχι απλώς τρεις greeklish λέξεις στη σειρά που εύχονταν κάτι σαν “καλημέρα” το 2009;

“Αποκηρύττω το βιβλίο για το οποίο είμαι γνωστός, γράφτηκε πριν από 25 χρόνια μέσα σε τρεις βδομάδες και το έκανα μόνο για τα λεφτά”, θα γράψει το 1985 ο Anthony Burgess, συγγραφέας του ‘Κουρδιστού Πορτοκαλιού’. “Γρήγορα το περιεχόμενό του παρεξηγήθηκε και έγινε το ακατέργαστο υλικό για μία ταινία που αποθέωνε το σεξ και τη βία(…)Αυτή η λάθος κατανόηση του τι έγραψα θα με στοιχειώνει μέχρι να πεθάνω”.

Κάτι αντίστoιχο θα πει και το 2000 ο συγγραφέας του ‘Τσελεμεντέ του Αναρχικού’, William Powel, σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση. “Δεν συμφωνώ πια με το περιεχόμενο του ‘Τσελεμεντέ του Αναρχικού’ και θα ένιωθα βαθιά ανακουφισμένος αν σταματούσε η κυκλοφορία του”. Τόσο απλά, τόσο κυνικά, τόσο γεμάτοι ντροπή γι’ αυτά που πόσταραν πάνω σε σελίδες που διανεμήθηκαν στον ‘αληθινό κόσμο’, και όχι στο internet.

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς και σε μας (πέρα απ’ την προφανή, εκείνη της δυσανάλογης σπουδαιότητας των ‘γραπτών’ που δημοσιοποιούμε αμφότεροι). Εκείνοι ντρέπονται για το περιεχόμενό τους, εμείς για τον τρόπο έκφρασης μας, για τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώναμε τότε σε ένα νεοσύστατο μέσο, σκέψεις που όμως ίσως να παραμένουν αμετάλλακτες μέχρι σήμερα. Γιατί γι’ αυτό ντρεπόμαστε περισσότερο, για τον νηπιακό τρόπο γραφής, τον ακατέργαστο, με τα πολλά θαυμαστικά, τα αγγλικά ερωτηματικά, κτλ.

Υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση σε όσους νιώθουν άβολα διαβάζοντας τα status τους πριν δεκαετίες. “Ντάξει, πρέπει να ήμουν εντελώς ηλίθιος τότε”, σκέφτονται ή ακόμα συχνότερα, γράφουν, κάνοντας repost το παλιό τους status, προσκαλώντας ουσιαστικά και τους υπόλοιπους φίλους τους να αφήσουν το like-στήριξης-ταύτισης-εξαγνισμού.

Η απάντηση είναι ότι δεν ήσουν ηλίθιος, απλώς δεν είχες έρθει σε εναρμόνιση με την ιντερνετική γλώσσα, τους κανόνες και τους κωδικές της, που ούτως ή άλλως τότε, ήταν ακόμη στη γέννησή τους, μορφοποιούνταν, έπαιρναν σχήμα όσο εσύ προσπαθούσες να εκφραστείς σε ένα νέο περιβάλλον με τον τρόπο που έκανες σε όλη την προηγούμενη ζωή σου. Σήμερα κάνεις καλύτερο fit in στο social media περιβάλλον. Ξέρεις πώς να επικοινωνείς και εν προκειμένω να γράφεις με το συμβατό τρόπο.

Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα διάβαζε κάτι που έγραψε πριν από δέκα χρόνια και θα έμενε 100% ικανοποιημένος απ’ τον τρόπο με τον οποίο εκφράστηκε.

Και το delete δεν αλλάζει αυτό που ήσουν, ούτε κάνει καλύτερο αυτό που είσαι σήμερα. Καλύτερος είσαι ήδη, από τη στιγμή που κάτι παλιό, σε φέρνει σε τέτοια αμηχανία διαβάζοντάς το ξανά.

Τώρα, όσον αφορά τις απόψεις που εξέφραζες, γι’ αυτό δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Μπορεί να έχεις μείνει πιστός στις ιδέες που είχες τότε, μπορεί να αναθεώρησες μέσα από τα διαβάσματα και τα βιώματά σου, όπως και να ‘χει, δεν είναι αυτός ο λόγος για να νιώθεις την οποιαδήποτε ντροπή. Εξελίσσεσαι, ωριμάζεις παράλληλα με το μέσο και -δυστυχώς- γερνάς μαζί του. Όλο αυτό είναι ένα κομμάτι της εξέλιξής σου ως άνθρωπος, το Facebook άλλος ένας καθρέφτης της ‘προόδου’ σου, ένας απ’ τους πολλούς.

Αν υποπτευόσουν κάποτε ότι το Facebook εξελισσόταν σιγά σιγά στο προσωπικό σου ημερολόγιο, πλέον είσαι σίγουρος ότι έχει μεταλλαχθεί σ’ αυτό. Και είναι το ίδιο λάθος να σβήνεις τα παλιά σου posts, με το να σχίζεις συγκεκριμένες σελίδες από ένα ημερολόγιο, επειδή ντρέπεσαι πια γι’ αυτές.

Η λύση είναι απλή. Καν’ τα private, μη τα σβήνεις, όπως και ο πατέρας σου δεν έκαψε τις φωτογραφίες της άγριας 70s νιότης του, που πόζαρε περήφανος με καμπάνες και μουστάκι. Τις κράτησε σε ένα κουτί και τις δείχνει σε όποιον θέλει.

Και δεν θέλει και σε πολλούς.

“Μα εδώ δεν μιλάμε για φωτογραφίες, μιλάμε για status που έλεγαν ‘nai mwri aekara'”.

Η ουσία είναι ότι πίσω απ’ αυτό το μικρό post-ανάμνηση, ίσως να κρύβονται μικρά διαμάντια, με μνήμες και στιγμές που διαφορετικά θα είχες ξεχάσει τελείως, με γεγονότα που μπορεί να είναι καλά κρυμμένα στα comments που αντάλλαξες με φίλους που να μην έχεις πια στη ζωή σου.

Δες το account σου σαν μια μικρή time machine που μπορείς να χρησιμοποιείς για να επισκέπτεσαι το παρελθόν σου (αν και τις περισσότερες φορές σε επισκέπτεται πρώτο αυτό, με το ‘On this day in Facebook’ που σου πετάει στην αρχική οθόνη). Και αν θυμηθείς στις ταινίες, πόσα περισσότερα προβλήματα έχουν δημιουργήσει αυτά τα ταξίδια όταν οι ‘επισκέπτες΄ προσπάθησαν να αλλάξουν το παρελθόν και όχι απλά να το παρατηρήσουν, τότε έχεις έναν ακόμη καλό λόγο για να μη σβήνεις τίποτα.