Γιατί έχει γεμίσει ο κόσμος με αντιεμβολιαστές;

Για τους ίδιους τους γνωστούς και ως «ψεκασμένους» αυτού του πλανήτη έχουν γραφτεί εκατοντάδες εκατομμύρια λέξεις. Και αν σε περιπτώσεις όπως η αμφισβήτηση ότι ο άνθρωπος πάτησε τη Σελήνη ή ότι ξέρω’γω η Γη είναι στρογγυλή, όλο αυτό μπορεί να προκαλεί το ενδιαφέρον μας ωσάν να κοιτάμε ένα εξωτικό πουλί, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πανδημία που σκοτώνει εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο και με την άρνηση μιας μερίδας να δώσει τον κοινό αγώνα για την αντιμετώπισή της. Πολλές φορές μάλιστα αυτή η άρνηση επενδεδυμένη με διάφορα απάνθρωπα «χαχα» σε ειδήσεις για θανάτους ηλικιωμένων, σχόλια που βάζουν την οικονομία πάνω από το «να ζήσει μια μερίδα πληθυσμού 6 μήνες παραπάνω», με πρωτοφανές μίσος για τη διαφορετική άποψη (που πιθανόν θα διαβάσετε στα σχόλια κάτω από αυτό το κείμενο) και με μια αδιανόητη άρνηση της πραγματικότητας που καθιστά οποιαδήποτε προσπάθεια για συζήτηση αδιέξοδη.

Αν όμως αυτή είναι μια φωνακλάδικη και μπετοναρισμένη μειοψηφία, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που παραμένουν διστακτικοί. Είναι αυτοί που «θα περιμένουν τον γιατρό τους να τους πει». Όχι παράλογα θα πω εγώ. Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει παραδεχτεί πια και το έχει παραδεχτεί ηχηρά ότι είναι λογικό τα πάντα να κινούνται με βάση το κέρδος. Ζούμε επίσης σε έναν κόσμο που οι κοινωνικές ανισότητες εκτοξεύονται, οι ηγεσίες κλείνονται όλο και περισσότερο στα κάστρα τους και η κοινωνική πρόνοια θεωρείται περισσότερο ξόδεμα. Σε έναν κόσμο, τέλος, που η πρόσβαση στη γνώση (μετά από ένα σύντομο ιστορικό διάλειμμα) αποκτά κληρονομικά χαρακτηριστικά και μεταβιβάζεται θαρρείς και μεταβιβάζονται στρέμματα στα Κιούρκα. Μέσα σε αυτόν γινόμαστε καχύποπτοι.

Αυτός ο κόσμος δεν είναι ούτως ή άλλως αποκύημα της φαντασίας μας ούτε υπάρχει ως ένα αδιάφορο σκηνικό μέσα στο οποίο γίνονται πράγματα. Πάντοτε η εικόνα που είχε ο άνθρωπος για τον κόσμο στον οποίο ζει τελικά επηρεάζει και τον κόσμο αυτόν. Εν προκειμένω, λοιπόν, ζούμε μπροστά μας ένα θαύμα της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης. Οι επιστήμονες κατάφεραν να ενώσουν κόκκους γνώσης και προόδου αιώνων, προκειμένου τελικά να φτιάξουν εμβόλιο για έναν ιό για τον οποίο πριν από 12 μήνες δε γνώριζαν σχεδόν τίποτα. Αν κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω και το σκεφτούμε, έξω από την αγωνία να τελειώνουμε επιτέλους με αυτή την ιστορία, πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό.

Είναι όμως ταυτόχρονα κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να γιορτάσουμε, κάτι το οποίο πρέπει να υπερασπιστούμε. Ακριβώς γιατί αυτός ο κόσμος, όπως τον περιγράψαμε παραπάνω, μπορεί μεν να μπορεί να δημιουργεί ακόμα θαύματα, δεν μπορεί όμως με τίποτα να φτιάχνει πανανθρώπινα οράματα. Πού να πατήσει εδώ που τα λέμε για να τα δημιουργήσει; Ποιον να εμπιστευτεί για να το κάνει; Αυτό ίσως εξηγεί γιατί βλέπουμε, εμείς οι απλοί άνθρωποι, τους πρώτους εμβολιασμούς χωρίς να νιώθουμε όλον αυτόν τον ενθουσιασμό που θα έπρεπε να νιώθουμε. Δεν έχει τελειώσει τίποτα.

Οι ηγεσίες ανά τον πλανήτη έχουν τώρα, αφού έκανε η επιστήμη τη δική της δουλειά, να κάνουν και αυτές τη δική τους. Να πείσουν τον λαό τους για το αυτονόητο. Εδώ που τα λέμε, συνήθως δε φταίει μόνο αυτός που δεν πείθεται για το αυτονόητο. Φταίει και αυτός που δεν μπορεί να τον πείσει γι’αυτό. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τελικά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θα προσπεράσουν την ανησυχία και θα εμβολιαστούν βλέποντας τους γύρω τους να εμβολιάζονται χωρίς τελικά να μην παθαίνουν τίποτα. Το θέμα όμως είναι αυτό να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Κάθε μέρα μακριά από την κανονικότητα είναι μια χαμένη μέρα από τη ζωή μας και ήδη έχουν μαζευτεί πολλές από αυτές. Πώς θα γίνει αυτό; Χωρίς κατηγορίες, χωρίς υποχρεωτικούς εμβολιασμούς και χωρίς εξόφθαλμη προπαγάνδα. Με ειδικούς που θα μπορούν να βγουν και να απαντήσουν μια προς μια σε όλες τις απορίες. Ακόμα και αυτές που φαίνονται τελείως γελοίες.

Και αφού όλα αυτά τελειώσουν και έρθει η ώρα να αντικρίσουμε την αυγή του νέου κόσμου, που ακολουθεί αυτή την παρένθεση στο κυρίως κείμενο, ίσως να πρέπει να συλλογιστούμε πόσο άσχημα είναι να ζούμε σε μια εποχή που αδυνατεί να φτιάξει πανανθρώπινα οράματα. Μήπως και τελικά καταφέρουμε να την αλλάξουμε.