Γιατί η στράτευση στα 18 είναι ένα μεγάλο λάθος
Η εκπαιδευτική ζωή που κόβεται στα δύο και το στρατόπεδο-προαύλιο Λυκείου.
- 15 ΣΕΠ 2020
Οι σπουδές, η φοιτητική ζωή είναι κίνητρο για μεγαλύτερη προσπάθεια στις Πανελλήνιες. Δεν μπορείς να το στερήσεις αυτό.
Είναι Μάιος, ξενυχτάς και διαβάζεις, κάνεις ό,τι μπορείς για να πάρεις εσύ τον έλεγχο και όχι το άγχος σου. Ο εαυτός σου που σε κρατάει, δεν είναι μόνο εκείνος που τον φαντάζεσαι σε 15 χρόνια με τα ρούχα του γιατρού. Είναι και εκείνος που σε τρεις μήνες θα είναι ελεύθερος, ανάμεσα σε νέα πρόσωπα, ίσως και σε νέα πόλη, με τις αμέτρητες ευκαιρίες, αντιστάθμισμα των όσων στερήθηκες.
Τα παιδιά της επαρχίας το ξέρουμε καλά αυτό. Ξέρουμε πώς είναι να διαβάζεις για να φύγεις, να πας να ζήσεις μόνος σου σε μια μεγάλη πόλη.
Αλλιώς είναι να παλεύεις, όταν ξέρεις ότι τον Σεπτέμβριο έρχεται μια καλύτερη ζωή. Και αλλιώς είναι όταν ξέρεις πώς ό, τι και να κάνεις τώρα, τον Σεπτέμβριο θα έχεις ανταλλάξει την απομόνωση του δωματίου σου, με την απομόνωση ενός στρατοπέδου.
Τι εικόνα δημιουργείται στο μυαλό σου για αυτή τη χώρα στα 17 σου; Είναι ένα μέρος που σε εκδικείται ξανά και ξανά για άγνωστο λόγο; Σε τιμωρεί για τη νεότητά σου; Πότε θα ζήσεις όπως οι συνομήλικοί σου στις υπόλοιπες χώρες; Ξέρεις πώς ζουν στα κανονικά κράτη, ξέρεις ότι έτσι κι αλλιώς δεν περνούν καν το άγχος σου στις αντίστοιχες δικές τους Πανελλήνιες.
Ο Ναπολέοντας -κάπως πιο έμπειρος στη μάχη από τον σημερινό υπουργό Άμυνας- είχε γράψει το 1809: “Χρειάζομαι μαζί μου ώριμους άνδρες. Τα αγόρια χρησιμεύουν μόνο για να επιβαρύνουν τα νοσοκομεία και τις άκρες των δρόμων” (σ.σ. εννοούσε ως πτώματα).
Ο στρατός σήμερα, περισσότερο από τότε, χρειάζεται μυαλό όχι μυς. Όσοι έχετε πάει στρατό θυμηθείτε τους 18άρηδες και 19άρηδες που συναντήσατε. Μπορείτε τώρα φανταστείτε ένα στρατόπεδο αποκλειστικά γεμάτο από αυτές τις ηλικίες; Δεν φταίνε προφανώς τα παιδιά. Ούτε και είναι όλοι ίδιοι. Η κοινωνική απειρία της ηλικίας όμως που τα καθιστά επικίνδυνα με τα όπλα στα χέρια είναι γεγονός.
Την ίδια στιγμή, οι 18άρηδες σήμερα δεν είναι οι αναλώσιμοι στρατιώτες της εποχής του Ναπολέοντα ή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι σπάνιο είδος, δεν αφθονούν τα παιδιά στην Ελλάδα. Οι ίδιοι που φωνάζουν για το δημογραφικό είναι οι ίδιοι που φωνάζουν για τη στράτευση στα 18. Έτσι για να μιλήσουμε και λίγο στη γλώσσα τους. Κυνικά.
Το θέμα ανακινήθηκε τώρα με τις τουρκικές προκλήσεις. Άρα ποιο είναι το ζητούμενο που θέτουν επιτακτικά στην κοινωνία προκειμένου να κερδίσουν τη συναίνεσή της; Να στελεχωθεί ο στρατός γιατί ο κίνδυνος πολέμου είναι εδώ. Θα άντεχε τότε η χώρα χιλιάδες 18άρηδες στο μέτωπο και εκατοντάδες νεκρούς; Είναι προφανές ότι ένας τακτικός στρατός μόνο με 18άρηδες, ανάλογες ηλικιακά απώλειες θα είχε, μην ακούγεται σαν κάτι ακραίο. Θα είναι το αναμενόμενο.
Αλλιώς τι σημαίνει η ανάγκη περισσότερων 18άρηδων τώρα που η απειλή μοιάζει άμεση; Αυτόν τον φόβο και τη συγκυρία εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση, αντίστοιχα προς αυτήν την κατεύθυνση επιχειρηματολογούμε κι εμείς.
“Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες. Σωματική δύναμη και αντοχή χρειάζονται. Έτσι κι αλλιώς, τοίχους θα βάφουν, τουαλέτες θα καθαρίζουν”. Υπάρχει και αυτό το επιχείρημα.
Ποιο το νόημα όμως τότε γενικά; Γιατί να κόψεις στα δύο την εκπαιδευτική σου ζωή, να μουδιάσεις την ορμή που έχεις ήδη, για να ριχτείς στην τεμπελιά και το καθισιό. Και δεν θα κρατήσει για όλους μόνο ένα έτος η τεμπελιά. Για κάποιους θα είναι δύο τα ακαδημαϊκά έτη που θα χάσουν.
Εσύ που πέρασες στη Φιλολογία, αν σταματούσες για δυο χρόνια να έχεις οποιαδήποτε σχέση με τα αρχαία, πόσο καλά θα τα θυμόσουν όταν θα έμπαινες τελικά στο πρώτο έτος;
Την περίοδο της Κρίσης έγινε παραδεκτό ότι ο βασικός συντελεστής ισχύος της χώρας είναι το πολύ καλά εκπαιδευμένο δυναμικό, το οποίο είτε εργάζεται εδώ είτε στο εξωτερικό. Είναι εγκληματικό να θες να το υποβαθμίσεις, προβάλλοντας μαθησιακά εμπόδια, που στο τέλος, θα υποβαθμίσουν και τις ίδιες τις προοπτικές της χώρας.
