Γιατί μισώ τους ανθρώπους που αργούν στα ραντεβού

Σόλωνας, Πέτρος Κωστόπουλος, Θεός, Tyler Durden (σε τυχαία σειρά) κι ένα σωρό άλλοι σπουδαίοι άντρες οι οποίοι δημιούργησαν τους νόμους και τους κανόνες πάνω στους οποίους βασίζεται η ομαλή λειτουργία της σύγχρονης κοινωνίας αποδείχθηκαν λίγοι. Τι λίγοι; Ελάχιστοι, αφού κανείς τους δεν σκέφτηκε έναν κανόνα/νόμο που να προστατεύει το σπουδαιότερο συμπαντικό αγαθό. Τον χρόνο.

Έτσι, όχι μόνο σουλατσάρουν ελεύθεροι άνθρωποι που ασελγούν κατά συρροή πάνω στον χρόνο αργώντας συστηματικά στα ραντεβού τους, αλλά ζητούν και τα ρέστα. Ήρθε η ώρα, έστω και καθυστερημένα, μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο να ποινικοποιηθεί η αργοπορία σε ραντεβού. Για την ακριβή ποινή, δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω. Ας αποφασίσει ο Ramsay Bolton.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, με τα βασικά. Ως ραντεβού (επαγγελματικό, φιλικό, γκομενικό) ορίζεται η συνάντηση δύο ή περισσοτέρων ατόμων σε ώρα και μέρος που έχουν προσυμφωνηθεί. Επομένως, η όποια καθυστέρηση στο ραντεβού σημαίνει, αυτομάτως, αθέτηση τις αρχικής συμφωνίας. Αν αθέτησες δηλαδή τη συμφωνία μας πριν καν συναντηθούμε, άιντε άιντε. Φαντάσου τι έχει να γίνει στη συνέχεια.

Άνθρωποι είμαστε κι είναι λογικό να αργήσουμε κάποια στιγμή σε ραντεβού. Στόχος του προτεινόμενου νομοσχεδίου δεν είναι να στείλουμε ολόκληρο τον πλανήτη σε γκουλάγκ, αλλά να σωφρονιστούν οι άνθρωποι που έχουν χούι την καθυστέρηση.

> Αυτοί που αρέσκονται στο να βγαίνουν από το σπίτι την ώρα που θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στο ραντεβού, σαν τους οδηγούς που πατάνε γκάζι, αντί να σταματήσουν, μόλις ανάβει το πορτοκαλί.

> Αυτοί που λένε ”πέντε λεπτάκια άργησα μωρέ, πώς κάνεις έτσι;”, έχοντας το θράσος να ρίχνουν σ’ εσένα το φταίξιμο για την κακή σου διάθεση που προκάλεσε η καθυστέρησή τους.

> Αυτοί που επικαλούνται το ‘ακαδημαϊκό τέταρτο’. Ποιος διάολος σκαρφίστηκε αυτή τη φράση;

> Αυτοί που αργούν δεν ζητούν συγγνώμη, δεν γκρινιάζουν, αλλά σε κοιτούν με πιο poker face από τον Phil Ivey σε τελικό του WSOP.

Το χειρότερο, όμως, με όλους αυτούς ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν υπάρχει τρόπος να τους αντιμετωπίσεις. Αν αργήσεις σκόπιμα ένα τέταρτο στο ραντεβού, αυτοί θα αργήσουν μισή ώρα. Αν τους ρίξεις στο φιλότιμο, θα σου πουν πως η συνεχής αργοπορία τους οφείλεται σε ψυχολογικό πρόβλημα -ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ- το οποίο δεν μπορούν να λύσουν ή ακόμη χειρότερα θα σου απαντήσουν μεταξύ αστείου και σοβαρού πως σύμφωνα με έρευνα του Παναπιστημίου του Μασατσούσετς, οι πραγματικά ευφυείς άνθρωποι αργούν συχνά στα ραντεβού τους. Δεν βγάζεις άκρη.

Υπάρχει και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον σχετικά με τα ραντεβού. Όπως, ανέφερα νωρίτερα, για να δοθεί ένα ραντεβού πρέπει να οριστούν δύο πράγματα από τους συμμετέχοντες: ο χρόνος και ο τόπος. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αθετούν σε τακτική βάση τη συμφωνία ως προς τον χρόνο ενός ραντεβού, αλλά κανείς -τουλάχιστον σε τακτική βάση- δεν αθετεί τη συμφωνία ως προς τον τόπο. Δεν γνωρίζω (ακόμα) κάποιον άνθρωπο να πηγαίνει πάντα στην ώρα του, αλλά σε λάθος μέρος. Δηλαδή να έχει δώσει το Σάββατο στις 21:00 ραντεβού στα εκδοτήρια του Μετρό του Συντάγματος και το Σάββατο στις 21:00 αντί για τα εκδοτήρια του Μετρό του Συντάγματος να περιμένει την παρέα του στην Φιλελλήνων. Μην βάζω ιδέες.

Κι όλα αυτά σε μια εποχή με κινητά (τα ραντεβού μου πριν αποκτήσω κινητό περιορίζονταν στην πλατεία για μπάλα, οπότε και να με έστησαν, πάλι ευτυχισμένος θα ήμουν) και με μ εις την ν εφαρμογές που μπορείς να ειδοποιήσεις εγκαίρως (κρατήστε το ‘εγκαίρως’, θα μας χρειαστεί στον επίλογο) κάποιον προκειμένου ν’ αλλάξετε τον χρόνο του ραντεβού. Τι στο καλό συνέβαινε την εποχή των σταθερών τηλεφώνων;

Περπατάω στον Εθνικό Κήπο και σκέφτομαι πως τα δέντρα που βλέπω δεν ήταν πάντοτε δέντρα, αλλά άνθρωποι που τους έστησαν και με τα χρόνια έβγαλαν ρίζες και κλαδιά. Ίσως ακόμα να υπήρχε και κάποια υπηρεσία τύπου ‘Amber Alert’ με τους ανθρώπους που έστησαν για μήνες κι από την απογοήτευση -λίγο πριν γίνουν δέντρα- έπαιρναν των ομματιών τους. Σκοτεινά χρόνια.

Κάτι ξέρουν στο μπάσκετ και ανά πάσα στιγμή παγώνουν το χρόνο. Κάνεις φάουλ αδερφέ; Pause. Κάνεις time-out; Pause. Μανουριάζεις με τους αντιπάλους; Pause. Θα ήταν υπέροχη αυτή η λειτουργία και στην πραγματική ζωή. Να πατούσες pause από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα αργούσε αυτός με τον οποίο έχεις ραντεβού και να μην έχανες χρόνο από δική σου ζωή, ενώ εκείνος που σε έστηνε να μην μπορούσε να το πατήσει. Γιατί, για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, το στήσιμο σε ραντεβού συνεπάγεται χάσιμο χρόνου για αυτόν που περιμένει. Χρόνο που δεν σεβάστηκε αυτός που τον έστησε.

Ας κλείσουμε, όμως, με το ‘εγκαίρως’ που χρωστάω εδώ και τρεις παραγράφους. Μπορεί να περάσαμε τον σκοταδισμό της εποχής των σταθερών τηλεφώνων, ωστόσο δεν έχουμε ακόμα μάθει να αξιοποιούμε την τεχνολογική μας πρόοδο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έστω ότι έχουμε δώσει ραντεβού το Σάββατο στις 21:00 στα εκδοτήρια του Μετρό του Συντάγματος. Ποιο το νόημα να μου στείλεις στις 20:56 ”θα αργήσω λιγάκι”; Εκτός αν ξέρεις ότι κάνω κάμπινγκ στην πλατεία Συντάγματος ή δουλεύω στους γκισέδες με τα εισιτήρια. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι, αφού στην ουσία μου λες πως ΚΑΙ θα αργήσεις ΚΑΙ πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αποφύγω το στήσιμο.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι να κάνω με την περίπτωσή σου. Ας αποφασίσει ο Ramsay Bolton.