Γιατί ο κόσμος δε θα αλλάξει μετά το ποστ του Γεννατά

Ώρες ώρες η πεποίθηση ότι από το πουθενά, θα εμφανιστεί ένας τύπος που θα μοιάζει με τον Dr. Strangelove και θα μας ανακοινώσει ότι ‘δυστυχώς, επτωχεύσαμεν’ ως είδος, είναι μεγαλύτερη και από την τάση της Άννας Ανδριανού να γράφει κείμενα στα οποία όλοι οι άντρες, θέλουν να τη ρίξουν στο κρεβάτι τους. Αλήθεια, δεν θέλω να είμαι πεσιμίστρια. Μία φορά στη ζωή μου έχω διαβάσει Καρυωτάκη και αυτή, όταν ήμουν πολύ μικρή για να μου αφήσει τέτοιο κουσούρι.

Από την άλλη, τα πράγματα έχουν κινηθεί τόσο γρήγορα από το ‘Η Ζωή μας Μια Βόλτα’ του Παπακαλιάτη στο Η Ζωή μας ένα Scroll Down του Ζούκερμπεργκ, που δεν ξέρω πότε τοποθετείται χρονολογικά η αλλαγή της φάσης μας από ηρωίδα της ‘Λάμψης’ που “θέλει να μάθει την αλήθεια, Γιάνγκο” σε Sandra Bullock που κάνει τούμπες πάνω από τη Γη και κερδίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ γι αυτό.

Σουρεαλολογώ, ναι. Και ναι, το νέου κύματος δράμα των παραπάνω γραμμών είναι κάπως υπερβολικό, αν πηγάζει από την απόφαση του Γεράσιμου Γεννατά να μπει προχθές στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook και να κράξει τους συναδέλφους του σαν μην υπάρχει viral. Όμως να σου πω κάτι; Αυτό το ‘Είμαστε όλοι Ξερόλες‘, πλέον έχει σταματήσει να είναι κουραστικό. Πλέον, είναι επικίνδυνο.

Παρένθεση Επικαιρότητας: Όπως διάβασα στο News247.gr, o ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ από το αποτέλεσμα της Ορέστειας που αυτό το διάστημα περιοδεύει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά που αποφάσισε να εκφράσει τον εκνευρισμό του μέσα από την προσωπική του σελίδα στο Facebook. Συγκεκριμένα, έκανε το εξής ποστ: 

Στα δικά μας τώρα.

Μιλούσαμε για το επικίνδυνο, του να παίρνεις ένα πληκτρολόγιο και όποιον πάρει ο Χάρος. Ο Άδης, για να είμαστε και εντός τραγικού κλίματος.

Αλήθεια, μπορεί να είμαι εγώ η οπισθοδρομική, η πουριτανή, η άσχετη με την τεχνολογία αν θέλεις. Αλλά αυτό το θρασύδειλο πράγμα που πιάνουμε ένα πληκτρολόγιο και γράφουμε για άλλους ανθρώπους και τις σχέσεις τους ή το χαρακτήρα τους ή τα πονήματά τους ή τη δουλειά τους ή όλα αυτά μαζί, δεν πρόκειται να το καταλάβω και να το υποστηρίξω ποτέ.

Γενικά την όλη διάσταση του ‘κάπου θέλω να ξεσπάσω, ας το κάνω μέσα από ένα social προφίλ’, χωρίς να θέλω να με υποστηρίξω, πιστεύω ότι ούτε ο Christopher Nolan δεν θα μπορούσε να την αποδώσει με πλήρη σαφήνεια. Και αυτό γιατί οι παράγοντες που μπορεί κάποιος να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση, είναι αρκετοί.

Ενδεικτικά, θα αναφέρω τα ‘πίσω από την οθόνη όλοι μάγκες είμαστε’, ‘ουδέν viral αναντικατάστατο’ και φυσικά, ‘το διαδίκτυο είναι η επιτομή του ό,τι λέγεται δεν ξελέγεται, αλλά ξεχνιέται’. Ναι πράγματι, ας δούμε λίγο την περίπτωση του Γεννατά. Τι έκανε; Είπε τον Κουρή αυτιστικό και τον Μαρκουλάκη ψωνάρα, ναι ωραία.

Σκασίλα του και του Μαρκουλάκη, σκασίλα του και του Κουρή. Όχι γιατί ‘ποιος είναι ο Γεννατάς και τι έχει κάνει ο Γεννατάς για να τους κρίνει με τέτοιους χαρακτηρισμούς’ αλλά γιατί καλώς ή κακώς, το μοναδικό που ουσιαστικά πετυχαίνει ο Γεννατάς και κάθε Γεννατάς με το εκφράζεται έτσι δημόσια, είναι να κάνει ακόμη περισσότερο κόσμο να κόψει εισιτήρια για να δει την παράσταση και να μπορεί και αυτός με τη σειρά του (ο κόσμος) να ανεβάσει μία φωτογραφία στο Instagram σαν και του λόγου μου και να μιλήσει με ακόμη πιο υπερβολικά σχόλια υπέρ ή κατά του δρώμενου.

Παρεμπιπτόντως, θέλω σε αυτό το σημείο να πω ότι εγώ δεν έχω δει ακόμη την συγκεκριμένη παράσταση. Παρόλα αυτά, από την μικρή μου επαφή με την πορεία των δύο ηθοποιών στο θέατρο, θα ήθελα να πω ότι ο μεν Κουρής παρά το γεγονός ότι φέτος συμμετείχε σε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς (το ‘Φάουστ’ που σε έχω ζαλίσει) σε κανενός το μυαλό δεν έχει εντυπωθεί ως ένας φανταστικός ηθοποιός για να πέσουμε και από τα σύννεφα αν στην ‘Ορέστεια’ δεν είναι τόσο καλός. Για τον δε Μαρκουλάκη, εγώ πρώτη είμαι αυτή που λέω ότι εντάξει, μερικές φορές πνίγεται στη μανιέρα του. Αλλά, μην τρελαθούμε κιόλας, έχει κάνει και δουλειές όπως η ‘Οικογενειακή Γιορτή’ ή το ‘Πέτρες στις Τσέπες του’, έχει υποδυθεί έναν από τους καλύτερους Άμλετ του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.

Τέλος πάντων. Δεν είμαι εδώ για να υποστηρίξω τους ηθοποιούς. Δεν είμαι καν εδώ για να υποστηρίξω τη σκηνοθετική φάση που περνάει ο Γιάννης Χουβαρδάς την τελευταία διετία και έχει μία μανία να παίρνει μερικούς από τους πιο διάσημους ήρωες όλων των εποχών, βλέπε Άμλετ και Ορέστη και να τους φαντάζεται θεατρικά, στον κόσμο των χίπστερ. Ναι, ούτε εμένα μου άρεσε ο Χρήστος Λούλης όταν παρουσίασε, υπό την καθοδήγηση του Χουβαρδά, έναν νευρόσπαστο Άμλετ, με κοκκάλινα γυαλιά. Πιθανολογώ (γιατί δεν έχω δει ακόμη την Ορέστεια) ότι το ίδιο θα μου συμβεί και με το Μαρκουλάκη και τον Ορέστη.

Όμως, παιδιά, να ηρεμήσουμε λίγο. Θέατρο είναι.

Θυμάμαι πριν από δύο μήνες, τον Δημήτρη Λιγνάδη, στην πάλαι ποτέ εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη, να εξηγεί ότι στο θέατρο υπάρχουν όρια και να απορώ για ποιο λόγο μπορεί ένας άνθρωπος που έχει μία πορεία όπως αυτός στο θέατρο, να υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Όχι, ούτε σήμερα είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί μπορεί ή πρέπει να υπάρχουν όρια σε ένα σκηνοθέτη να παρουσιάσει ένα έργο, κλασικό ή μη όπως εκείνος θέλει.

Αυτός άλλωστε δεν είναι ο σκοπός;

Σε μια παλαιότερη συνέντευξή μας, ο Γιάννης Χουβαρδάς, παραδεχόταν: “Μου έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μία παράστασή μου να έχει διχάσει τον κόσμο“. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και σήμερα, όμως στην τελική γιατί να μην ισχύει. Και κάπου εδώ, θέλω να προσθέσω ότι ο Χουβαρδάς πέρα από τη χίπστερ φάση του, έχει δώσει στο θέατρο και ‘Το Πένθος’. Ταιριάζει στην ‘Ηλέκτρα’ και τις ‘Παραλλαγές Θανάτου’. Και γενικά, είναι πολύ ωραίο να εκμηδενίζουμε πορείες και ανθρώπους, το θέμα είναι όμως για ποιο λόγο μπορεί να θέλουμε να το κάνουμε;

– Γιατί ζηλεύουμε;

– Γιατί επιζητούμε έναν τρόπο να βρεθούμε στο προσκήνιο;

– Γιατί απλά, έχουμε νεύρα;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Και ούτε εγώ θέλω να κρίνω με τη σειρά μου. Όμως με αφορμή το υβριστικό αυτό ποστ, θα ήθελα να μιλήσω και για όλα τα παλαιότερα ή καινούρια υβριστικά ποστ, που ο ιστορικός του μέλλοντος πιθανότατα, θα τα κατηγοριοποιήσει με την ταμπέλα ‘τα πιο χωρίς λόγο σχόλια’ στην ιστορία των ‘χωρίς λόγο’ σχολίων.

Και να πω ότι αλήθεια, αν ο Χουβαρδάς και ο κάθε Χουβαρδάς βλέπει την πραγματικότητα μέσα από το προφίλ ενός Ίαν, γούστο του και καπέλο του. Αν ο Μαρκουλάκης και ο κάθε Μαρκουλάκης θέλει να κάνει αρπαχτή ή να θρέψει λίγο παραπάνω την αυταρέσκειά του σε μία παράσταση, αλήθεια, άστον να το κάνει. Επιλογή του είναι.

Και εδώ θέλω να βάλω έναν αστερίσκο: Αλήθεια, είναι κρίμα μεταξύ συναδέλφων να γίνονται δημόσια τέτοιες κριτικές. Δηλαδή, εγώ θυμάμαι το ντουέτο Γεννατά και Μαρκουλάκη στο ‘Αχ! Και Νά΄Ξερες‘ και πραγματικά θλίβομαι. Θα μου πεις, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται πίσω από τις κάμερες. Και θα σου πω και εγώ με τη σειρά μου ότι ούτε στο κινητό του Μαρκουλάκη ξέρω τι γίνεται. Γι αυτό αν ο Γεννατάς και ο όποιος Γεννατάς είχε να του πει κάτι, ας του το έλεγε. Και ας τον έβριζε. Πραγματικά, θα ήμουν και μαζί του.

Αλλά όλο αυτό το για το τίποτα κράξιμο, έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα ρε παιδιά. Ας μην είμαστε επαγγελματίες, εντάξει. Ας είμαστε όμως λίγο ευγενικοί.