Γιατί ο Νεϊμάρ δεν θα γίνει ποτέ σπουδαίος

Σέβομαι και καταλαβαίνω απόλυτα την ανθρώπινη φιλοδοξία, ειδικά όταν αυτή έχει βάση και άφθονο ταλέντο για να την υποστηρίξει. Το περασμένο καλοκαίρι, το σίριαλ με τον Νεϊμάρ κούρασε. Τις ομάδες που ενεπλάκησαν, τους φίλους του ποδοσφαίρου, τους ατζέντηδες, πιθανότατα ακόμα και τον ίδιο.

Η ένστασή μου σε ό,τι αφορά τον Βραζιλιάνο όμως δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την επιθυμία του να πάει σε μία ομάδα όπου θα είναι εκείνος το νούμερο ένα, ο σταρ, ο ηγέτης, η φανέλα με το νούμερο 10 όπως εξηγούσε πολύ ωραία και ο Καίσαρης λίγες ημέρες μετά την υπογραφή του Νεϊμάρ στην Παρί.

Εφόσον ένιωσε ότι πνίγεται στην σκιά του Μέσι, εφόσον αισθάνθηκε ότι τα φώτα δεν θα πέσουν ποτέ εξ ολοκλήρου πάνω του, καλά έκανε και σηκώθηκε να φύγει για να δείξει τι μπορεί να κάνει σε μία ομάδα στην οποία θα τον αντιμετωπίζουν σαν τον απόλυτο σταρ. Η μοναδική μου ίσως ένσταση αφορούσε το γεγονός πως επέλεξε μία ομάδα του γαλλικού πρωταθλήματος, το οποίο και 12 φορές συνεχόμενες να κατακτήσει, δεν θα είναι αρκετό για να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε τον Νεϊμάρ σαν κάτι σπουδαίο.

Για να συμβεί αυτό, ο Νεϊμάρ θα πρέπει να οδηγήσει την Παρί στην κορυφή της Ευρώπης ή την Βραζιλία σε αυτή του κόσμου. Αλλά κυρίως, να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο 18χρονο που θέλει να του κάνουν όλα τα χατίρια και έχει τάσεις φυγής με την πρώτη δυσκολία

Παίρνοντας την απόφαση να αφήσει την Μπαρτσελόνα για την Παρί, ο Νεϊμάρ αυτόματα ανέβασε τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Και τα κριτήρια για το αν θα καταφέρει να περάσει από πάνω, δεν είναι μόνο αγωνιστικά. Σε τελική ανάλυση, το ποδόσφαιρο δεν είναι ατομικό άθλημα, δεν μπορεί μόνος του ο Βραζιλιάνος να πάρει μία ομάδα από το χέρι και να την οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Ειδικά όταν αυτή η ομάδα δεν έχει τη βαριά φανέλα μιας Ρεάλ, Λίβερπουλ, Μπάγερν και φυσικά Μπαρτσελόνα.

AP Photo/Claude Paris

Επιβάλλεται όμως να δείξει ότι διαθέτει την νοοτροπία και την ψυχολογία του ηγέτη, πως είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες που σήκωσε στις πλάτες του το περασμένο καλοκαίρι. Λυπάμαι, αλλά παρακολουθώντας τη συμπεριφορά του εντός κι εκτός γηπέδου τους τελευταίους μήνες, δεν έχω διακρίνει κάτι τέτοιο.

Από το πρώτο κιόλας διάστημα, τα σημάδια ήταν αρνητικά, όταν οι φτηνοί τσακωμοί με τον Καβάνι για την εκτέλεση των πέναλτι, φανέρωσαν την νοοτροπία του Νεϊμάρ και έστρεψαν την εξέδρα εναντίον του. Ο Βραζιλιάνος έβλεπε την Παρί σαν το δικό του μαγαζί, στο οποίο κουμάντο θα έκανε μόνο εκείνος. Ποιος Καβάνι τώρα μωρέ; Δικά του τα πέναλτι, δικά του τα γκολ, για να πετύχει αυτό για το οποίο πήγε στο Παρίσι: να πάρει πάνω του όλα τα φώτα. Λες και οι Άραβες της Παρί ξόδεψαν τόσα εκατομμύρια για να αποκτήσουν τον πιο ακριβό εκτελεστή πέναλτι στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ο Νεϊμάρ εκνευρίστηκε, ο ‘Εμερι του έδωσε την άδεια να εκτελεί εκείνος τα πέναλτι και τα πρώτα δείγματα ήταν ήδη αρνητικά. Την δουλειά του στο γήπεδο την έκανε, ειδικά στη Γαλλία, σκοράροντας συνεχώς, όμως όλοι ήξεραν ότι την κλάση του θα κληθεί να την δείξει στα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί όπου στο πρώτο ματς με την Ρεάλ στη Μαδρίτη, απέτυχε να δικαιολογήσει τον τίτλο του ηγέτη, με τον Βραζιλιάνο να αναλώνεται σε ανούσιες τρίπλες και υπερβολικές βουτιές. Στη ρεβάνς δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού και αμέσως μετά τον αποκλεισμό, άρχισε ο δεύτερος γύρος του κακόγουστου show. Αντί να πρωταγωνιστεί ενός γηπέδου, βρέθηκε να πρωταγωνιστεί εκ νέου σε μεταγραφικά σίριαλ, λίγους μήνες μετά την μετακίνησή του στην Παρί.

AP Photo/Paul White

“Ο Νεϊμάρ το μετάνιωσε”. “Ο Νεϊμάρ θέλει να γυρίσει στην Μπαρτσελόνα”. “Ο Νεϊμάρ σκέφτεται την Μαδρίτη”. “Ο Νεϊμάρ ζήτησε αύξηση αποδοχών για να μείνει στην Παρί”. “Ο Νεϊμάρ δεν περνάει καλά στο Παρίσι”.

Ο Νεϊμάρ πρέπει λίγο να συνέλθει θα πω εγώ και να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμα έφηβος που θέλει να του γίνονται όλα τα χατίρια. Διαθέτει ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, έχει εγωισμό και φιλοδοξίες, όμως για να φτάσει στο επίπεδο να τον θεωρούμε σπουδαίο και μεγάλο κι όχι απλά έναν τρομερά ποιοτικό ποδοσφαιριστή που ποτέ δεν βρήκε την σοβαρότητα για να διαπρέψει, θα πρέπει να ωριμάσει. Άμεσα. Και να πάρει μία απόφαση, η οποία δεν θα αφορά τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, αλλά την επόμενη φάση της κοσμοθεωρίας του.

Είτε κάτσει στο Παρίσι, είτε επιστρέψει στη Βαρκελώνη, είτε βρει άλλη ομάδα μέσα από την οποία θα καταφέρει επιτέλους να βρεθεί στο επίκεντρο και να φτάσει στην κορυφή, ο Νεϊμάρ θα πρέπει να αφοσιωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά: να παίξει την μπάλα του, κλείνοντας τα αυτιά του σε γκρίνιες, σειρήνες, μάνατζερ και κυρίως στο ‘εγώ’ του. Όσο η μοναδική του επιδίωξη παραμένει το να αποδείξει σε όλους ότι εκείνος είναι ο καλύτερος, ότι αξίζει περισσότερα και ότι η εκάστοτε ομάδα του είναι απλά το όχημα που θα τον οδηγήσει στην θέωση, τότε για κάθε βήμα μπροστά, θα κάνει κι ένα άλμα πίσω και θα πέφτει. Και δυστυχώς, τις έχουμε συνηθίσει πια τις βουτιές του, δεν μας κάνουν εντύπωση.

Κατανοώ πως όταν από τα 17 σου έχεις συνηθίσει να είσαι ο απόλυτος σταρ μίας ομάδας, όταν οι προσδοκίες που γεννάνε οι άλλοι για σένα είναι τεράστιες, είναι δύσκολο να κρατήσεις χαμηλά το κεφάλι και να αφήσεις τη δουλειά σου και τα κατορθώματά σου να μιλήσουν για σένα. Θέλεις να κατακτήσεις τον κόσμο, θέλεις το μερίδιο που πιστεύεις ότι σου αναλογεί και το θέλεις τώρα

Αυτό είναι όμως που ξεχωρίζει τον καλό παίκτη από τον σπουδαίο. Και ο Νεϊμάρ, για να φτάσει να γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας του ποδοσφαίρου στο ίδιο κεφάλαιο με τους σπουδαίους, θα πρέπει να καταλάβει ότι οι επιτυχίες της ομάδας του είναι αυτές που θα τον γιγαντώσουν, και όχι οι δικές του την ομάδα του. Το Μουντιάλ της Ρωσίας, είναι για εκείνον μία σπουδαία ευκαιρία να κάνει το βήμα προς την αθανασία. Κι ίσως, αν τα καταφέρει, να μπορέσει μετά να δει πιο ψύχραιμα και το συλλογικό του μέλλον, βρίσκοντας επιτέλους το γήπεδο στο οποίο θα μεγαλουργήσει, έχοντας στο μυαλό του μόνο το ποδόσφαιρο.

Η κλεψύδρα έχει ακόμα μπόλικη άμμο μέσα, όμως καμία σεζόν δεν είναι για ξόδεμα κι η φετινή έχει μπει ήδη σε αυτή την κατηγορία. Για να δούμε αν τουλάχιστον έμαθε κάτι απ’ αυτήν ο Νεϊμάρ.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Andre Penner