Γιατί οι διαγωνισμοί μαγειρικής δεν έχουν κανένα νόημα
Ο Θέμης Καίσαρης συγκρίνει τα μαγειρικά talent show με διαγωνισμό χορού στο ραδιόφωνο.
- 18 ΙΑΝ 2018
Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος να κρίνω. Κι αυτό γιατί απεχθάνομαι τα talent show. Δεν με αφορά το ποιος είναι καλύτερος απ’ αυτούς που μαζεύτηκαν, μιλάμε για διαγωνισμό ύψους ανάμεσα σε πυγμαίους. Προφανώς και δεν με αφορά η ψήφος του κόσμου και δεν αντέχω τα σχόλια των ‘κριτών’, που συνήθως είναι κενά περιεχομένου και ευτελίζουν τις λέξεις και το νόημά τους.
Ο μοναδικός πραγματικός διαγωνισμός δεξιότητας του πλανήτη είναι ο αθλητισμός. Είναι πραγματικός, συμβαίνει εκεί έξω κάθε στιγμή της ημέρας, δεν στήθηκε για λόγους τηλεθέασης, συμμετέχουν σ’ αυτόν εκατομμύρια παιδιά απ’ όλο τον πλανήτη και τα κορυφαία εξ αυτών λάμπουν και αγωνίζονται στα γήπεδα και τα στάδια της γης.
Οτιδήποτε άλλο (talent show, reality και άλλα αντίστοιχα) είναι απλώς μια ακόμη προσπάθεια των καναλιών να φτιάξουν αθλητισμό γι’ αυτούς που δεν τους αρέσει ο αθλητισμός. Την ψευδαίσθηση δηλαδή πως τάχα κάποιοι ‘εκλεκτοί’ καταθέτουν το ταλέντο και τις ικανότητές τους για να διαγωνιστούν με στόχο την ανάδειξη του κορυφαίου.
Κάτι σαν τα Λυκαβήττεια 92, με λίγο μεγαλύτερο εύρος διαγωνιζομένων και με σίγουρα χειρότερους παρουσιαστές απ’τον Γιάννη και χειρότερους κριτές απ’τον Χαλακατεβάκη
Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, πάμε παρακάτω. Θέλω να σας κάνω μερικές ερωτήσεις. Θα παρακολουθούσατε ποτέ έναν διαγωνισμό τραγουδιού χωρίς να μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια; Θα παρακολουθούσατε ποτέ έναν διαγωνισμό ζωγραφικής αν δεν μπορούσατε να δείτε τον πίνακα που ζωγράφισε ο καθένας; Διαγωνισμό χορού χωρίς να βλέπετε τους χορευτές; Γυναικεία καλλιστεία χωρίς να βλέπετε τις κοπέλες;
Τι βλακείες ρωτάω ε; Θα ήταν εντελώς ανούσιο, στα όρια του αφελούς, το να κάνει κάποιος κάτι απ’ όλα αυτά. Ποιος θα δεχόταν να είναι θεατής σε έναν διαγωνισμό χωρίς να έχει άποψη για τις επιδόσεις του κάθε διαγωνιζομένου. Κανείς.
Εκτός φυσικά απ’ αυτούς που βλέπουν τηλεοπτικούς διαγωνισμούς μαγειρικής. Αυτοί, ναι, είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που παρακολουθούν έναν διαγωνισμό για τον οποίο δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή άποψη. Δεν μπορούν να φάνε τα φαγητά, δεν μπορούν να τα γευτούν ούτε να τα μυρίσουν, δεν μπορούν να τα νοιώσουν στο στόμα τους, δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή άποψη.
Μπορούν να κάνουν δύο πράγματα μόνο: να βλέπουν τα φαγητά στα πιάτα και να ακούν τους κριτές να μιλάνε γι’ αυτά. Και το κάνουν. Δέχονται, κάθονται με τη θέλησή τους να παρακολουθούν κάτι μ’ αυτούς τους όρους.
Ας το σκεφτούμε για λίγο. Είναι σαν να δέχεσαι να μην βλέπεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου, απλά μόνο να ακούς τον κόσμο στις κερκίδες και μετά να βλέπεις 2-3 τύπους να συζητάνε γι’ αυτά που έγιναν στο ματς: εκείνοι τα είδαν, εσύ όχι.
Είναι σαν να γίνεται ένας διαγωνισμός τραγουδιού και εσύ να βλέπεις τα τραγούδια στο mute. Δεν έχεις ιδέα για το πως τραγούδησε ο καθένας, τους βλέπεις μουγκούς να ανοιγοκλείνουν το στόμα και μετά κάθεσαι κι ακούς τους κριτές, γιατί αυτοί άκουσαν τα τραγούδια κι εσύ όχι.
Σας ικετεύω, σας εκλιπαρώ, πείτε μου έναν λόγο για να κάνει κανείς κάτι τέτοιο. Πείτε μου γιατί κάποιος να μπει σ’ αυτή τη διαδικασία
Του αρέσει η μαγειρική; Το δέχομαι. Τόσες εκπομπές υπάρχουν, τόσοι και τόσες μαγειρεύουν, δίνουν συνταγές, λένε μυστικά και συμβουλές, χαμός γίνεται. Όλα αυτά είναι ΟΚ. Εδώ μιλάμε για διαγωνισμό. Πως γίνεται να παρακολουθείς έναν διαγωνισμό, να έχεις άποψη για το ποιος είναι παίκτης είναι καλός και ποιος όχι, να έχεις αγωνία για τον τελικό νικητή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΤΑ ΠΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ;
Δεν ξέρω. Μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω, σε μια διαδικασία που μου φαίνεται τόσο λογική όσο ένας διαγωνισμός χορού στο ραδιόφωνο.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
