Γιατί οι Ολυμπιακοί πρέπει να γίνονται πάντα στην ίδια χώρα (την Ελλάδα)

Φυσικά και υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις πόλεων που διοργάνωσαν τους Ολυμπιακούς και είχαν θετικό ισοζύγιο. Το Ρίο ντε Τζανέιρο δεν θα ανήκει σε αυτές. Θα κάνει ‘παρέα’ στην Αθήνα και σε όλες τις υπόλοιπες που, για δεκαετίες μετά, μετάνιωσαν πικρά το 15λεπτο της Ολυμπιακής δημοσιότητας τους.

Είναι κοινή γνώση ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Λος Άντζελες, Βαρκελώνη) οι Ολυμπιακοί Αγώνες αφήνουν οικονομικά ρημάδια την πόλη που τους διοργανώνει. Ειδικά αν, όπως συνέβη στην Αθήνα, οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, συνήθως υπερβολικά πολλές ή μεγάλες για τις μετα-Ολυμπιακές ανάγκες των κατοίκων, καταλήξουν να είναι σπυρί με πύον στο αστικό χάρτη.

Οι Ολυμπιακοί του Ρίο αποτελούν, ωστόσο, τον ορισμό του Ολυμπιακού fail. Κόστισαν/ θα φτάσουν να κοστίσουν στην Βραζιλιάνικη κυβέρνηση 20 δισ. δολάρια που δεν είχε να διαθέσει και διεξάγονται εν μέσω μιας τέλειας ‘καταιγίδας’ προβλημάτων που περιλαμβάνουν βαρβάτη οικονομική κρίση, φονικές επιδημίες, κακοτεχνίες, εγκληματικότητα, μόλυνση και ένα τσουνάμι από σκάνδαλα. Σαν να φτάσουμε, πχ., στο Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ ένα χρόνο αφού στερέψει το πετρέλαιο.

Δεν πειράζει. Αφορμή να εμπεδώσουμε αυτό που κάθε οικονομολόγος με σώας τα φρένας, όπως οι Robert Baade και Victor Matheson που έκαναν μια σχετική μελέτη, μπορεί να επιβεβαιώσει. Ότι οι Ολυμπιακοί κάνουν κακό στην υγεία. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον η πλειοψηφία των χωρών που τους διεκδικούν δεν είναι ακριβώς hardcore φαν της δημοκρατίας (Ρωσία, Κίνα), όπως επισήμανε σε ένα σχετικό άρθρο το The Atlantic.

Πραγματικά πιστεύω ότι, αν οι Αθάνατοι δεν βάλουν μυαλό, τις επόμενες δεκαετίες οι μοναδικοί που θα τους θέλουν θα είναι όσοι σεΐχηδες ή δικτάτορες έχουν κυριολεκτικά δισεκατομμύρια για κάψιμο και λαούς πολύ φοβισμένους ή πειθήνιους για να βγουν στους δρόμους και να αντιδράσουν. Εκτός και αν θεωρείς τυχαίο ότι υπήρχαν 11 υποψήφιες πόλεις για τους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά μόλις 5 για τους αντίστοιχους τους 2020. Για να μην σου πω για τους Χειμερινούς του 2022, που -μετά το κόστους 55 δισ. δολαρίων Πουτινικό πανηγύρι ματαιοδοξίας του Σότσι- τους θέλει μόνο το Καζακστάν και το Πεκίνο.

Και όχι, αθάνατα παλικάρια, μεσοβέζικες λύσεις τύπου, “Εντάξει ρε παιδιά, δεν χρειάζεται να φτιάχνετε μόνο καινούργια στάδια. Δεχόμαστε πλέον και ανακαινίσεις, αρκεί να τις έχει κάνει ο Σπύρος Σούλης” δεν αρκούν. Είναι φως φανάρι ότι, πριν φτάσουμε πχ. το Μπακού να γίνει η πρώτη πόλη που θα φιλοξενήσει διαδοχικά καλοκαιρινούς και χειμερινούς Ολυμπιακούς συν ένα Μουντιάλ, πρέπει να βρεθεί μια δραστική λύση.

Η πιο προφανής; Πέρα από τις συνδιοργανώσεις ανάμεσα σε πόλεις στην ίδια χώρα ή στην ίδια ‘γειτονιά’; Να ακούσουμε τους αρχαίους Έλληνες που τους έκαναν πάντα στο ίδιο μέρος. Για να μην το χοντρύνω και να σου πω να επιστρέψουν στην Ολυμπία και γενικά στην Πελοπόννησο. Με τσόντα την Αθήνα που επιτέλους θα βρει τι στο διάολο να κάνει -πέρα από εμπορικά και κέντρα στάθμευσης προσφύγων- τα στάδια που της έχουν ξεμείνει αμανάτι.

Αυτό που δήλωσε πρόσφατα και η Κριστίν Λαγκάρντ, όταν ρωτήθηκε, λέγοντας, “νομίζω είναι μια σπουδαία ιδέα. Ξέρετε, στο βαθμό που πρόκειται να δημιουργήσει ζήτηση, η οποία είναι αυτό που απολύτως χρειάζεται αυτή η οικονομία, θα ήταν πολύ σπουδαίο. Το πώς θα συνδυαστεί η μία (μόνιμη) με τον πολυμερή και πολυεθνική ελκυστικότητα που έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, είναι κάτι που πρέπει να μελετηθεί”.

Το ίδιο δηλαδή που είχε προτείνει ο βασιλέας Γεώργιος A’ πίσω στο 1896 σε ένα σχετικό λόγο που είχε βγάλει με ρεζουμέ το να γίνει η Αθήνα ένα παγκόσμιο σημείο ειρηνικής συνάντησης των εθνών. Μην κοιτάς που ο βαρώνος Κουμπερτέν αποφάσισε, όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του, να το παίξει ηλίθιος επειδή δεν μας εμπιστευόταν ότι θα τα καταφέρουμε.

H ίδια σκέψη που γνώρισε ένα μίνι revival πίσω στο 1980, όταν οι ΗΠΑ μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς της Μόσχας ως αντίδραση στην εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, με την πρόταση που έπεσε στο τραπέζι να είναι αυτή ή να μεταφερθούν μόνιμα σε μια ουδέτερη χώρα, τύπου Ελβετία.

Η αλήθεια είναι ότι σε μια χώρα τύπου Ελβετία θα μπορούσαν να γίνουν μια χαρά ταυτόχρονα Χειμερινοί και Θερινοί Ολυμπιακοί. Αλλά, στην τελική και η Πελοπόννησος μια χαρά χιονοδρομικά (Καλάβρυτα, Μαίναλο) διαθέτει. Στη χειρότερη ας γίνουν κάποια αγωνίσματα και στην Αράχοβα για να μπουν στο Ολυμπιακό ‘παιχνίδι’ και οι Δελφοί.

Ενώ υπάρχουν και οι πιο προχώ που θέλουν να πουλήσουμε 1-2 νησιά στη ΔΟΕ (σόρι, να της παραχωρήσουμε την εκμετάλλευση εννοούσα) προκειμένου να χτιστούν πάνω τους μόνιμα Ολυμπιακά κέντρα. Κάτι τόσο ανόητο όσο ακούγεται.

Oι πιο συντηρητικοί που λένε απλώς να επιστρέψουν στις χώρες που τους έχουν ήδη διοργανώσει και των οποίων οι εγκαταστάσεις είναι ακόμη όρθιες. Κάτι τόσο ‘βαρετό’ όσο ακούγεται.

Και, τέλος, οι οπαδοί της ιδέας των αποκεντρωμένων Ολυμπιακών, όπως ο καθηγητής Paul Christesen του Dartmouth. Δηλαδή οι αθλητές να συγκεντρώνονται για τις τελετές έναρξης και λήξης στην Ολυμπία ή κάποια άλλη Ολυμπιακή Μέκκα και στη συνέχεια να φεύγουν για τους αγώνες σε διαφορετικές χώρες. Συγκεκριμένα στις χώρες που διαθέτουν τις εγκαταστάσεις (πχ. Wimbledon) και λατρεύουν το συγκεκριμένο άθλημα. Εκεί δηλαδή που ένα γήπεδο beach volley 20.000 θέσεων θα είναι γεμάτο για δεκαετίες μετά τους Αγώνες.

Η ουσία είναι ότι το πανηγύρι των Ολυμπιακών ανά 4 χρόνια σε διαφορετική χώρα, μας τελειώνει. Άρα καιρός να προχωρήσουμε στο προφανές και να τους φέρουμε πίσω στην Ελλάδα. Κάτι που έχει απόλυτο οικονομικό νόημα, καθώς θα μας επιτρέψει κάθε φορά να είμαστε και καλύτεροι και να μάθουμε από τα λάθη μας. Επίσης οι εγκαταστάσεις δεν θα μείνουν αχρησιμοποίητες, αφού η Πελοπόννησος σηκώνει να έχει τουρισμό χειμώνα-καλοκαίρι.

Μοναδική βάσιμη ένσταση; Ότι έτσι οι Ολυμπιακοί χάνουν έτσι την παγκόσμια αίγλη τους. Κάτι που μπορεί μια χαρά να αποφευχθεί με λύσεις όπως να παραχωρείται κάθε φορά σε μια χώρα το δικαίωμα να οργανώσει την τελετή έναρξης και λήξης ώστε να μας δείξει τον πολιτισμό της.

Βέβαια, κακά τα ψέματα, αν ποτέ οι Αθάνατοι ‘αναγκαστούν’ να εξετάσουν αυτό το ενδεχόμενο, το πιο πιθανό -και το πιο προσοδοφόρο για αυτούς- είναι να δώσουν τα δικαιώματα για 20-30 χρόνια στο ίδιο κράτος. Κάτι που σημαίνει, αδέλφια, ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Μπακού.