Γιατί πρέπει να καταργηθούν οι διακοπές

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τις διακοπές. Εκεί που δουλεύεις δέκα ώρες την ημέρα και το Σαββατοκύριακο το ρίχνεις στο αλκοόλ και τα χάπια για να ξεχάσεις ότι δούλευες όλη την εβδομάδα, έρχονται οι διακοπές. Σου δείχνουν ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κανονική ζωή και σου γαμάνε τη ‘ζωή’

Γιατί μην μου πεις ότι αυτό που ζεις είναι κανονική ζωή.

Ζωή είναι η φύση, ο έρωτας, το φαγητό, οι παρέες, το θέατρο, το διάβασμα, η μουσική. Ό,τι δηλαδή δεν κάνεις στην καθημερινότητά σου.

Α σόρι, αυτό το κείμενο δεν σε αφορά γιατί ΕΣΥ τα κάνεις όλα αυτά στην καθημερινότητά σου.

> Αν ζεις στην Αθήνα, μία από τις πιο απάνθρωπες πόλεις που έχεις επισκεφθεί (θα μιλήσουμε ξανά παρακάτω για αυτό), έχεις αρκετή φύση γύρω σου. Τον Υμηττό, την Πάρνηθα ή έστω κάποια μικρά πάρκα μέσα στην πόλη, όπως ο Εθνικός Κήπος, το άλσος Συγγρού ή το πάρκο Τρίτση. Θύμισέ μου πόσες φορές πήγες σε κάποιο από αυτά τον τελευταίο μήνα.

> Είσαι γεμάτος όρεξη να κάνεις σεξ με την κοπέλα σου ή βόλτες με τους φίλους σου κάθε μέρα μετά τη δουλειά. Μην μου πεις ότι νιώθεις κουρασμένος και ψυχολογικά πιεσμένος μετά από 9-10 ώρες δουλειάς και με το γεγονός πως πρέπει να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί στις 7-8 για να δουλέψεις ξανά.

> Τρως εξαιρετικής ποιότητας φαγητό. Όπως αυτό που προσφέρουν τα ντελιβεράδικα της γειτονιάς ή τα ‘εστιατόρια’ των σούπερ μάρκετ. Βέβαια, εσύ προσέχεις τόσο πολύ τη διατροφή σου, που τρως και σαλάτα. Την έτοιμη, που είναι ψιλοκομμένη μέσα σε σακουλάκια. Μην ρωτήσω πότε ήταν η τελευταία φορά που μαγείρεψες ή πήγες στην λαϊκή.

> Μπορεί στα παραπάνω να υστερείς λίγο, αλλά τουλάχιστον το έχεις από άποψη κουλτούρας. Τι σινεμά, τι μουσική, τι θέατρο! Όλα βέβαια μέσα από το laptop ή από το smartphone. Γιατί ούτε χρόνο έχεις ούτε λεφτά για να παρακολουθήσεις κάτι από τα παραπάνω ζωντανά.

Και όλα αυτά γιατί, με βάση τον πληθυσμό της χώρας, ζεις στην Αθήνα. Αυτή την, όπως δηλώνουν σε συνεντεύξεις τους γκάγκαροι Αθηναίοι, πανέμορφη πόλη. Με τα εξωτικά Σεπόλια, το τροπικό Παγκράτι, την αρχοντική Κυψέλη και την picturesque πλατεία Κολιάτσου.

Για να συνειδητοποιήσεις πόσο απάνθρωπη πόλη είναι η Αθήνα, κάνε αυτό που κάνουν οι μισοί Αθηναίοι καθημερινά. Βγες από το σπίτι. Πάρε το Μετρό. Κατέβα στο κέντρο. Περπάτησε δέκα λεπτά. Και γύρνα ξανά στο σπίτι σου. Θα έχεις κουραστεί.

Δεν ξέρω αν φταίει ο αέρας, τα ΜΜΜ, η πολυκοσμία, η βαβούρα ή όλα αυτά μαζί. Πάντως και μόνο μια ‘βόλτα’ στο κέντρο αρκεί να σε εξοντώσει. Αν εσένα δεν σε κουράζει, να το κοιτάξεις. Λογικά είσαι ρέπλικα.

Ας μην γκρινιάζω, όμως, άλλο. Ας επιστρέψουμε στις διακοπές.

Σ’ εκείνες τις μαγικές μέρες του χρόνου που φεύγεις από την Αθήνα ή κάποια άλλη μεγαλούπολη για την επαρχία και αρρωσταίνεις. Αρρωσταίνεις σωματικά και ψυχολογικά.

Σωματικά, γιατί ενώ για μήνες είχες το κορμί σου στα ‘κόκκινα’, ξαφνικά το αφήνεις να ξεκουραστεί με αποτέλεσμα να παθαίνει όλα όσα έπρεπε να είχε πάθει κατά τη διάρκεια της καθημερινότητας, αλλά δεν τα έπαθε λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Και τη στιγμή που το έβαλες σε ‘safe mode’ βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι βλάβες.

Ψυχολογικά, για τον ίδιο λόγο, αλλά και για το γεγονός ότι μετά τις διακοπές επιστρέφεις στην δουλειά και στην πρότερη καθημερινότητα. Όσο καλύτερα είχες περάσει, τόσο περισσότερες μέρες θες να προσαρμοστείς. Γιατί όσο καλύτερα είχες περάσει, τόσο περισσότερο είχες ζήσει.

Και εκεί που λες θα τα βροντήξεις όλα και θα φύγεις (για πού; έλα ντε;) εμφανίζεται η σπουδαιότερη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου που σου επιτρέπει να συνεχίσεις να επιβιώνεις. Η λήθη. Εκείνο το μαγικό μαμίσιο app που μέσα σε λίγες μέρες διαγράφει από τη μνήμη σου όλα είχες ζήσει στις διακοπές και σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτό που ‘ζεις’ ξανά στην καθημερινότητα είναι η πραγματική ζωή.

Για επίλογο παραθέτω κάτι που είχε γράψει μια αναγνώστρια πριν 3 χρόνια στο blog του pitsirikou: “Η κρίση για μένα δεν ξεκίνησε πριν 6 χρόνια αλλά πριν 20, όταν, τελειώνοντας τις σπουδές μου, ανακάλυψα πως η υπόλοιπη ζωή μου θα ήταν να περιμένω το επόμενο Σαββατοκύριακο και τις λίγες μέρες του Αυγούστου που θα είχα διακοπές. Φρίκη!”.

ΥΓ: Ρε μην σας παίρνει από κάτω. Οι ψυχολόγοι μας μάς λένε να τα βλέπουμε όλα θετικά.