Γιατί ψήνομαι με το ‘Κάτι ψήνεται’

Δεν ξέρω αν το Κάτι Ψήνεται είναι ελληνική έμπνευση ή πως πάει στις υπόλοιπες χώρες που προβάλλεται, πάντως είναι ταμάμ φτιαγμένο για την πάρτη μας. Φθηνό, μικροαστικό και γεμάτο Ελληνάρες, κρέμα γάλακτος και ‘ρόκα παρμεζάνα’.

Το κρέας μου ήταν λίγο σόλα, αλλά κατά τα άλλα δεν είχα κάποιο σοβαρό παράπονο. Το περιβάλλον ήταν επαρκώς αξιοπρεπές, οι σερβιτόροι σφαίρες και η μερίδα μου γενναία σαν τον Ηρακλή. Το μόνο που, για κάποιο λόγο, με ενοχλούσε ήταν η φάτσα του ιδιοκτήτη που καθόταν στο γωνιακό τραπέζι και απολάμβανε ένα ποτήρι Χιλιανό κρασί.

Για περίπου ένα μισάωρο έκανα black out όλες τις συζητήσεις της παρέας μου, προσπαθώντας να θυμηθώ από πού τον ξέρω. Και μετά θυμήθηκα. Ξενέρωσα. Πλήρωσα. Και δεν ξαναγύρισα ποτέ.

Βλέπεις, ένα περίπου χρόνο πριν, ο κυριούλης είχε λάβει μέρος στο Κάτι Ψήνεται. Κάτι που από μόνο του είναι φάουλ για έναν ιδιοκτήτη σοβαρού εστιατορίου. Αλλά πιο φάουλ ήταν το γεγονός ότι ούτε καν κέρδισε. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να έχω εμπιστοσύνη σε ένα τέτοιο άνθρωπο;

Για την ακρίβεια πως μπορώ να έχω εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε πρόθυμο να ανοίξει το σπίτι του σε τέσσερις κάφρους που το μόνο που θέλουν είναι να ντερλικώσουν, να ψάξουν τα πράγματα του και μετά να τον βαθμολογήσουν (κράζοντας τον ταυτόχρονα).

Ειδικά όταν το ποσό που κερδίζεις στο τέλος είναι φιστίκια μπροστά στο δεδομένο χάσιμο αξιοπρέπειας.

Τόσο κατά την διάρκεια του γυρίσματος, όσο και όταν κάτσεις μετά να δεις το επεισόδιο σου με την οικογένειά σου και συνειδητοποιήσεις όλα τα ‘έξυπνα’ χιουμοράκια που κάνει εις βάρος σου ο ‘όλοι λατρεύουν να τον μισούν’ αφηγητής.

Μετά όμως κάθισα και το φιλοσόφησα.

Οι ίδιοι ανθρωπότυποι που πάνε στο Κάτι Ψήνεται είναι μάλλον αυτοί που έβλεπαν (και συνεχίζουν να βλέπουν στις επαναλήψεις) το Ρετιρέ. Επίσης τα σίριαλ του Γιώργου Κωσταντίνου, το Πάμε Πακέτο ή -οι πιο μοδάτοι- την Πολυκατοικία.

Δεν με αφορούν. Όπως δεν με αφορούσαν ποτέ. Απλώς θεωρώ χρήσιμο το να πιέσω τον εγκέφαλό μου να καταγράψει και να κατανοήσει την ύπαρξη τους.

Δεν σνομπάρω κανένα. Αλλά οφείλεις να παραδεχτείς ότι χρειάζεται να έχεις βαρέσει μια ένεση ξυλοκαίνης στον αμφιβληστροειδή σου για να αντέξεις τόσα σεμεδάκια, ‘ευφάνταστα’ ονόματα στα πιάτα, κούφιες φιλοφρονήσεις, στραβομουτσουνιές και δολοπλοκίες της πεντάρας.

Τώρα, θα μου πεις, και γιατί ορέ παλικαράκι το βλέπεις; Και όχι μόνο το βλέπεις, αλλά έχεις ανάγκη να γράψεις για αυτό;

Επειδή ακριβώς είναι σημαντικό να καταλάβεις ότι κάθε επεισόδιο του Κάτι Ψήνεται είναι σαν Μάστερ στην ψυχολογία και το σκατόψυχο του Έλληνα. (Μιλώντας πάντοτε για τα κανονικά επεισόδια και όχι τις celebrity edition. Εκεί που τα σεμεδάκια στο μυαλό δίνουν την θέση τους σε ένα -έστω και επιφανειακό- γλάσο αισθητικής)

Γιατί σε κάθε επεισόδιο υπάρχει στάνταρτ μια μπιτσιόλα 50άρα που θάβει τους πάντες, ένα αρσενικό παλαιάς κοπής που τρώει μόνο κρέας και φασολάδα, μια 30άρα καταφερτζού και 1-2 25άρης/άρα για ξεκάρφωμα.

Η βάση σε ένα στρεβλό μπριάμ που περιλαμβάνει γκέι, δασύτριχους, αλλοδαπούς (ως prop για να τονιστεί η ξενοφοβία μας)  ή απλά ψωνισμένους  (με την πάρτη τους, το σπίτι τους ή το ταλέντο που δεν έχουν).

Ο κύριος λόγος που το βλέπω είναι για να θυμάμαι ότι είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Ότι η τάση για μεγαλομανία και κουτοπονηριά είναι εμποτισμένη και στο δικό μου DNA. Απλά δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να μου εκδηλωθεί με τρόπο που θα έκανα την κόρη μου να ντρέπεται αύριο για μένα.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί. Ειδικά αφού παρακολουθήσεις την στραβωμένη Γωγώ να βάζει μηδέν στους πάντες και να δηλώνει ότι χέστηκε που βγήκε πρώτη. Κατά κάποιους η πιο υγιής αντίδραση συμμετέχοντα που έχει καταγραφεί.