Γιατί το GQ άντεξε την κρίση και έγινε εικόνισμα

Την ίδια ώρα που τα υπόλοιπα περιοδικά παγκοσμίως αργοπεθαίνουν, το GQ διατηρεί τους συνδρομητές του, την επιρροή του και αυξάνει την κυκλοφορία του. Μετά από 12 χρόνια συνδρομής σε αυτό (πρώτα στην έντυπη και πλέον στην tablet έκδοση) μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Ήταν κάπου στο 2008, εν μέσω δηλαδή της αμερικάνικης στεγαστικής κρίσης, που το νέο τεύχος του Αμερικάνικου GQ ήρθε στα γραφεία του περιοδικού που δούλευα. Πιο μικρόσωμο και ξεπουπουλιασμένο από διαφημίσεις από ποτέ. Τότε που νομίζαμε -σαν κλινικά ηλίθιοι- ότι η κρίση ‘’εδώ στην Ελλάντα’’ μας πέρασε και δεν μας άγγιξε και καθόμαστε και το κρίναμε από ψηλά.

Ακόμη και εκείνη την στιγμή όμως, την χειρότερη της 80χρονης ιστορίας του (σ.σ. ξεκίνησε το 1931 ως Apparel Arts, ‘’κλαδικό’’ περιοδικό με στόχο μεγαλέμπορους ρούχων), το Gentleman’s Quarterly διατηρούσε την αξιοπρέπειά και την ταυτότητά του.

Παρότι φυσικά και δεν μπορούσε να γράψει λέξη για το αγαπημένο του θέμα, το στιλ, την ίδια ώρα που πόλεις με άστεγους είχαν σχηματιστεί έξω από κάθε αμερικάνικη μητρόπολη.

Ούτε φυσικά να κάνει τα ειδικά αφιερώματα για τα οποία είναι γνωστό. Π.χ. στους men of the year, τους πιο στιλάτους άντρες των τελευταίων 50 χρόνων ή τους πιο σημαντικούς deal makers στην Washington κτλ.

Τότε ήταν που επέλεξε να στηριχτεί στο άλλο του δυνατό όπλο, την εικόνα (ψύχραιμη και δυνατή, ακόμη και όταν αποτυπώνει π.χ. τα ερειπωμένα Mac Mansions του κατεστραμμένου από την κρίση Detroit) και το out of the box ρεπορτάζ του.

Το οποίο προφανώς και δεν είναι επιπέδου New York Times (ενδεχομένως ούτε Esquire-το διαχρονικό αντίπαλο δέος του, το οποίο δημιουργήθηκε ακριβώς εξαιτίας της επιτυχίας του Apparel Arts στους πελάτες ), αλλά έχει το προνόμιο να βλέπει τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία. Σκωπτική, σταθερά φιλελεύθερη και ποτέ, μα ποτέ, μίζερη.

Εκτός και αν φαντάζεστε οποιαδήποτε άλλο περιοδικό του πλανήτη να είχε την φλασιά και την αυτοπεποίθηση (ξέροντας τι αντιδράσεις θα προκαλούσε) να προσλάβει την Naomi Campbell για να κάνει συνέντευξη στον Hugo Chavez και τον Vladimir Putin.

Δείχνοντας με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο πόσο ανδρείκελα είναι εκείνοι οι πολιτικοί που κάνουν ‘’χαρούλες’’ προκειμένου να δουν από κοντά ένα supermodel. Και, φυσικά, επιβεβαιώνοντας την επιρροή του περιοδικού που τους ‘’ανάγκασε’’ να δεχτούν.

Η αλήθεια είναι ότι η επιρροή του GQ στον σύγχρονο άντρα είναι αντιστρόφως ανάλογη από ότι οι πωλήσεις του. Τα 820.000 τεύχη που πουλάει κάθε μήνα δεν είναι πολλά. Αλλά το γεγονός ότι τα 620.000 από αυτά είναι μέσω συνδρομών είναι. Όπως και το ότι το 65% των αναγνωστών του (κυρίως εργένηδες) έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από $50.000.

Με άλλα λόγια το GQ είναι το περιοδικό που θα διάβαζαν ο Ian Fleming και ο Steve McQueen αν ζούσαν τώρα. Ενδεχομένως και ο Patrick Bateman του American Psycho, κυρίως για τις στιλιστικές συμβουλές. Ενώ ο Don Draper των Mad Men θα ήταν 100% διευθυντής του.

Γιατί αυτό που σου προσφέρει είναι μια ολοκληρωμένη/ιδεατή εικόνα από το είδος του φωτοσοπαρισμένου άντρα που θα μπορούσες να γίνεις, εκείνο που θα έκανε την γυναίκα που έχεις πλάι σου περήφανη. Σαν να λέμε κάτι σαν τον Ryan Gosling του Crazy Stupid Love.   

Κάτι που σημαίνει ότι ξέρεις να ντύνεσαι, να αποτριχώνεσαι, να αγοράζεις την σωστή καφετιέρα, αλλά και να φτιάχνεις το δικό σου παγωτό.

Προφανώς και δεν έχω ακολουθήσει ποτέ καμία συμβουλή του. Αλλά μου αρέσει να ξέρω ποιος είναι ο σωστός/κουλ/έξυπνος τρόπος να κάνω κάτι.

Άσε που η διαφορά του GQ με τα άλλα αντρικά περιοδικά είναι ότι δεν παίρνει στον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.

Ότι δηλαδή ξέρει πως να αυτο-υπονομεύεται. Ειδικά στα σημεία του που κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει η ”χαρά του metrosexual”.

Επίσης δεν μπορείς να του αναγνωρίσεις ότι έχει ανάγει σε επιστήμη το πως να κάνει πλάκα χωρίς να υποπέφτει ποτέ σε καφρίλες.

Τέλος δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι το GQ κάνει σταθερά τις πιο συγκλονιστικές φωτογραφήσεις σε γυναίκες. Αυτές που ξεδιάντροπα αντέγραψαν τα ελληνικά περιοδικά των τελευταίων 15 χρόνων. 

Όπως αυτή της Megan Fox να γλείφει το παγάκι.

Ή της Kate Upton να γλείφει το γλειφιτζούρι.

Όμως το τελευταίο πράγμα που πουλάει το GQ είναι σεξ. Ενώ ακόμη και όταν το κάνει είναι με ένα εντελώς κλασάτο τρόπο.

Και το προτελευταίο είναι το ψευτο-γκλάμουρ.

Ναι, προφανώς και ένα περιοδικό για τον μοντέρνο άντρα, φουλ στο στιλ, την καλή (αλλά όχι απαραίτητα ακριβή) ζωή και τις ωραίες γυναίκες είναι διαμετρικά αντίθετο με αυτό που περνάμε όλοι μας τώρα.

Αλλά εγώ επιμένω να ανανεώνω κάθε χρόνο την συνδρομή μου σε αυτό.

Ίσως γιατί θέλω να ελπίζω ότι θα έρθει ξανά μια εποχή που θα μπορώ να ξεφυλλίζω τις σελίδες του και να μην αισθάνομαι εντελώς τουρίστας.