Γιατί το μετάλλιο του Πετρούνια είναι πιο χρυσό απ’ όσο φαίνεται

Αν εξαιρέσεις την εθνική πόλο των ανδρών που εκτός από συνεπής σε Ολυμπιακούς και Παγκόσμια, είναι η κρυφή μας -αλλά καλή- ελπίδα για άλλο ένα μετάλλιο στους Αγώνες του Ρίο, οι πιο πρόσφατοι θρίαμβοι, τα δύο πρώτα ολυμπιακά χρυσά μετά το 2004 δηλαδή, ήρθαν ακριβώς εκεί που αναμενόταν: σε ατομικά αθλήματα. Σε αθλήματα που δεν έχουμε πληρώσει ποτέ εισιτήριο για να δούμε, σε αθλήματα που οι πρωταγωνιστές τους δεν παίρνουν δέκα, δεκαπέντε ή πενήντα φορές ενός μέσου εγώ κι εσύ. Όχι ότι στο πόλο τρέχει το χρήμα απ’ τα μπατζάκια τους, μην τρελαθούμε, απλά μες στην υλική απαξία του απ’ τους φορείς, το πόλο παραμένει σαφώς πιο ποπ απ’ τη σκοποβολή και την ενόργανη γυμναστική.

Κι αν ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέβαινε εν γνώσει μας ως το φαβορί για το χρυσό στον τελικό των κρίκων, δεν γνωρίζω πάνω από πέντε (ή δύο) ανθρώπους που ήξεραν ποια είναι η Άννα Κορακάκη πριν το χρυσό και ειδικά, πριν το χάλκινο μετάλλιο. Όπως προτιμώ να το βλέπω όμως, δεν πειράζει και τόσο, ας μην είμαστε τόσο αυστηροί και τόσο απουσιολόγοι, σημασία έχει ότι τη μάθαμε.

Η σπουδαιότητα εξάλλου πίσω από τα χρυσά (ή τα όποια χρυσά ή τις όποιες διακρίσεις) δεν είναι το κοντέρ που μετράει μετάλλια, δεν είναι -μόνο- η συγκινητική στιγμή του εθνικού ύμνου. Δεν είναι καν το μέλλον, για τους πιο ωφελιμιστές.

Σίγουρα θα γραφτούν περισσότερα πιτσιρίκια σκοποβολή και ενόργανη τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν θα είναι ούτε κατά διάνοια το εν δέκατο από αυτά που θα γραφτούν μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Ούτε αυτό είναι κακό, τίποτα δεν είναι κακό, δεν υπάρχει κακό σπορ.

Για μένα, η σπουδαιότητα πίσω από κάθε Πετρούνια και κάθε Κορακάκη είναι όσα μας βάζουν να σκεφτούμε κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς τους. Και εφόσον είμαστε de facto μεταλλιολάγνοι (πόσο ασχολήθηκε η αυτοκρατορία των ελληνικών social media με τις επιδόσεις της Αραούζου ή της Βλαχάκη;), το δικό τους μήνυμα, δηλαδή οι δικές μας σκέψεις βλέποντάς τους, γιγαντώνονται. Και αυτές οι σκέψεις επιστρέφουν με συνέπεια στο εγώ. Πότε προσπάθησα εγώ τόσο σκληρά; Πότε έβαλα εγώ έναν τόσο ξεκάθαρο στόχο; Τι κάνω εγώ καθημερινά στη δουλειά μου για να βελτιώνομαι; Τι θυσίες θα έκανα εγώ για να πετύχω κάτι;

Κι αυτό είναι μια δωρεάν συνεδρία ψυχανάλυσης. Και μετά την ψυχανάλυση, έρχεται η έμπνευση. Προαιρετικά και όχι για όλους.

Άλλα χρήσιμα πράγματα που έρχονται με αυτές τις νίκες είναι διάφορα reality check που μας θυμίζουν ότι είμαστε ικανοί να χαρούμε με εκφάνσεις του αθλητισμού, πολύ πιο αγνές απ’ τις ‘κανονικές’ μας. Σε μια εποχή που τα πάντα είναι συμβόλαια και ρήτρες και αγοραπωλησίες παικτών και πρεστίζ (ενίοτε και βλαχοπρεστίζ όταν κοιτάμε εντός των συνόρων), είναι κάπως ανακουφιστικό να βλέπεις τον κόσμο να πανηγυρίζει με κάτι άλλο, σίγουρα πιο αληθινό και καθαρό. Κι ας το ξεχάσει μέχρι το Σαββατοκύριακο που κάνει σέντρα η Σούπερ Λιγκ.

Αλλάζοντας μηχανικά κανάλι μέχρι να πέσω σε κάνα μπάσκετ, ή σε κάνα χάντμπολ ή σε κάνα βόλεϊ, συνειδητοποίησα από την αρχή (και) αυτών των Ολυμπιακών ότι δεν είμαι φαν των ατομικών αθλημάτων. Μπορεί να έχει πλακώσει κι εμένα η λούμπα της εμπορικότητας και της διασκέδασης. Δεν γίνεται όμως να μην παρασύρεσαι με αυτό που σηματοδοτεί κάθε προσπάθεια σε ένα ατομικό άθλημα. Οι θυσίες και οι κόποι ενός αθλητή είναι πολύ πιο ευανάγνωστοι όταν τους παρακολουθείς μόνους εκεί έξω. Αυτούς απέναντι στον εαυτό τους, απέναντι στην καλύτερη τους επίδοση, απέναντι σ’ αυτό που κατάφεραν στην προπόνηση.

Αλλά και κάτι περισσότερο. Μετά τον Πετρούνια, είδα τον τελικό της δοκού γυναικών. Η ρομποτική Simone Biles έχασε την ισορροπία της μετά από ένα σάλτο και πιάστηκε από τη δοκό για να γλιτώσει την πτώση. Αποτέλεσμα; Μια αρκετά χαμηλή βαθμολογία που αυτομάτως επέτρεψε στις υπόλοιπες αθλήτριες να πιστέψουν στο χρυσό. Και τις είδα όλες, μία μία, να προσπαθούν, να πιστεύουν, να βγάζουν το πρόγραμμά τους και να αγκαλιάζονται με τις άλλες αθλήτριες και τους προπονητές τους. Εικόνες αθλητισμού και άμιλλας, ξεχασμένες. Και το καταλαβαίνω, είναι κάπως ντεμοντέ να γράφεται σήμερα η λέξη ‘άμιλλα’, αλλά κούνια που μας κούναγε. Είδαμε τι ωραία τα καταφέρνουμε με τον κυνισμό του επαγγελματικού αθλητισμού.

Το 16.000 του Πετρούνια ήταν μια εφαρμοσμένη τελειότητα. Μια τελειότητα που μπορείς να πετύχεις μόνο όταν μάχεσαι μόνος. Στον χρυσό τελικό της Κορακάκη, δεν κατάλαβα για πότε βρέθηκα από ξαπλωμένος στην άκρη του πιο μακρινού καναπέ όρθιος δύο εκατοστά από την τηλεόραση.

Κακά τα ψέματα, τα ατομικά αθλήματα προσφέρονται για μυθολογίες πολύ πιο έντονα από τα ομαδικά. Αρχίζει να σε νοιάζει τι χαρακτήρας είναι ο Πετρούνιας ή η Κορακάκη. Και νιώθεις ακόμη πιο περήφανος όταν βλέπεις την πρώτη να φωτογραφίζεται αγκαλιά με πρόσφυγες στη Δράμα ή όταν διαβάζεις για τον χαρακτήρα του δεύτερου.

“Για μένα μετράει το ήθος. Αν ο Λευτέρης ήταν καλός αθλητής, αλλά δεν ήταν καλός χαρακτήρας, τότε θα είχε πρόβλημα”, δήλωνε η μητέρα αυτού που βαφτίσαμε δικό μας Lord of the Rings μετά τον τελικό των κρίκων.

Μόλις καταλάβουμε ότι αυτό που μας ενθουσιάζει στον Πετρούνια δεν είναι μόνο οι ανάποδοι σταυροί και οι ώμοι-ντουβάρια, όπως διάβασα κάπου και μειδίασα, αλλά το γεγονός ότι διάλεξε αθόρυβα και αγνά ένα άθλημα για το ίδιο το άθλημα (και όχι για το χρήμα ή τη σελεμπριτοσύνη), θα δούμε το χρυσό να μας τυφλώνει λίγο παραπάνω. Δεν πειράζει, για καλό είναι.