Γιατρέ, είμαι καλά που ζήλεψα τη χαρά των ΑΕΚτζήδων;

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘90 ήταν ζόρικα για έναν Ολυμπιακό. Να είναι καλά ο Πάσπαλι, ο Έντι Τζόνσον, ο Τόμιτς, ο Ιωαννίδης, ο Ίβκοβιτς κι ο Ντέιβιντ Ρίβερς, οι οποίοι μας γλίτωσαν από τη μελαγχολία και μας έδωσαν ένα λόγο να χαμογελάμε, διαφορετικά οι πιο κρίσιμες ηλικίες για την ψυχοσύνθεση ενός εκκολαπτόμενου φιλάθλου θα είχαν αμαυρωθεί ανεξίτηλα από τη μιζέρια των πέτρινων χρόνων.

Μεγάλωσα βλέπεις τα χρόνια που το ανέκδοτο για το δεκάχρονο παιδάκι που δεν έχει δει ποτέ πρωτάθλημα αφορούσε την δική μου ομάδα και το χειρότερο είναι ότι το είχα αποδεχτεί. Στα άλμπουμ της Panini, στις πληροφορίες για την ιστορία του Ολυμπιακού, νόμιζα πως αυτό το ‘25 πρωταθλήματα, 19 κύπελλα’ έχει παγιωθεί, έχει χαραχθεί σε πέτρα και θα το βλέπω μέχρι να πεθάνω.

Οι ήττες στα ντέρμπι, τα εντός έδρας κάζα από ομάδες τύπου Απόλλωνα και οι γκρίνιες, ήταν απλά άλλη μια μέρα στη δουλειά, άλλη μια μέρα καζούρας στο σχολείο, άλλη μια κουβέντα που άλλαζε γρήγορα και πήγαινε στο μπάσκετ

Όλα αυτά, μέχρι το 1997, τη χρονιά που επιτέλους γύρισε ο διακόπτης. Πήγαινα έκτη δημοτικού, όταν δίπλα στο τρεμπλ του μπάσκετ ήρθε να προστεθεί κι ένα στοιχειωμένο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Θυμάμαι σαν χθες εκείνη την Κυριακή της φιέστας με την Καβάλα στο παλιό Καραϊσκάκη.

Τον ενθουσιασμό, την ανυπομονησία, τη λύτρωση, για τη δίψα που επιτέλους θα έσβηνε μετά από μια δεκαετία αναμονής. Ώστε έτσι είναι να μην είσαι πάντα χαμένος, έτσι είναι να βλέπουν οι άλλοι για μια φορά  την πλάτη σου. Τα πέτρινα χρόνια είχαν πια τελειώσει και κάθε συναίσθημα ήταν για μένα πρωτόγνωρο, το ζούσα μέχρι το τελευταίο κύτταρο του είναι μου. Φορούσα τη φανέλα του Ολυμπιακού στο σχολείο και φούσκωνα από υπερηφάνεια.

20 χρόνια αργότερα, με το άλμπουμ της Panini να γράφει πια 44 πρωταθλήματα και 27 κύπελλα, αντιμετωπίζω κάθε νίκη σε ντέρμπι, κάθε κατάκτηση πρωταθλήματος, σαν άλλη μια μέρα στη δουλειά και συνεχίζω να αλλάζω την κουβέντα προς την κατεύθυνση της πορτοκαλί μπάλας.

Ίσως φταίω εγώ που μεγάλωσα, ίσως απλά να συνήθισα, ίσως κορέστηκα από το πόσο δεδομένη είναι η φιέστα που διοργανώνεται κάθε Μάιο, στο καινούριο πια Καραϊσκάκη. Το θέμα είναι πως σε αυτή την καθιερωμένη φιέστα, που μοιάζει πια πιο εθιμοτυπική κι από σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, δεν δίνω το ‘παρών’ ούτε εγώ, ούτε η πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού που εκείνο το απόγευμα με την Καβάλα θα πλήρωνε ακόμη και 10 φορές πάνω απ’ την αξία ενός εισιτηρίου για να ζήσει από μέσα την λύτρωση και να ουρλιάξει από χαρά. 

Μεταξύ μας τώρα, δεν φταίω εγώ που μεγάλωσα. Οι περισσότεροι Ολυμπιακοί, κάπως έτσι αισθάνονται. Δεν είναι ότι αγαπάνε λιγότερο την ομάδα, ούτε ότι ξαφνικά σταμάτησε να τους νοιάζει. Απλά, συνηθίσαμε όλοι τόσο πολύ σε αυτή τη λογική πως ό,τι και να γίνει, το πρωτάθλημα θα έρθει στο λιμάνι, που η κατάκτησή του σταμάτησε να συνιστά είδηση και σίγουρα σταμάτησε να είναι λόγος για ξεσπάσματα χαράς.

Στην εικοσαετία της απόλυτης κυριαρχίας, τα περισσότερα ντέρμπι κατέληξαν στον Ολυμπιακό με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, οι τίτλοι κρίνονταν όλο και πιο νωρίς και οι υπόλοιπες ομάδες έμαθαν να οριοθετούν το ταβάνι τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων στην δεύτερη θέση. Για την χειρότερη των περιπτώσεων, αρκεί να ρωτήσεις έναν Αεκτζή τι εφιάλτη έζησε πριν 4-5 χρόνια.

Παρακολούθησα το χθεσινό ντέρμπι στην παμπ που βλέπω τα περισσότερα παιχνίδια του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο, τις λίγες φορές που το κάνω πλέον. Μια παμπ που έχει ένα χαρακτηριστικό: αποτελεί ‘φωλιά’ ΑΕΚτζήδων. Μαζί με κολλητό μου Ολυμπιακό, πανηγυρίσαμε χλιαρά τα γκολ που μας έδωσαν το προβάδισμα, όχι επειδή φοβηθήκαμε τις αντιδράσεις, αλλά επειδή έτσι μας βγήκε. Μια ακόμη νίκη σε εκτός έδρας ντέρμπι, η επιστροφή στην κορυφή την πέμπτη αγωνιστική, δεν θα ήταν πια και λόγος για έξαλλα πανηγύρια.

Πανηγύρια σαν κι αυτά που ξεσήκωσαν την παμπ όταν έγινε το 3-2. Αγκαλιές, ουρλιαχτά, πίστη σε ένα μεγάλο όνειρο. Παρακολουθούσα τις αντιδράσεις και νομίζω ότι ασυναίσθητα, μου ξέφυγε κι ένα ειλικρινές χαμόγελο με τη χαρά που έβλεπα γύρω μου. Μια χαρά πέρα για πέρα αληθινή, η οποία μου έχει λείψει

Επιστρέφοντας σπίτι, είδα εκστασιασμένους ΑΕΚτζήδες σε ντελίριο να τραγουδάνε και να κορνάρουν, ενώ φίλοι μου στο Facebook πόσταραν μηνύματα ακραίας χαράς. Ο Μελισσανίδης έδωσε πριμ στους παίκτες, η Νέα Φιλαδέλφεια γέμισε κόσμο που πανηγύριζε, οι ΑΕΚτζήδες του γραφείου ήρθαν σήμερα με ένα χαμόγελο που δεν χρειαζόταν ούτε μισή λέξη επεξήγησης. Φαντάζομαι ότι και τα σχολεία γέμισαν με κιτρινόμαυρες φανέλες και τα παιδιά έβγαλαν το άχτι τους στους μικρούς Ολυμπιακούς.

Βλέποντας όλα τα παραπάνω, θέλω να παραδεχτώ ότι το συναίσθημα που ένιωσα δεν ήταν αυτό της στεναχώριας. Όχι. Η λέξη που ταιριάζει σε αυτό που αισθάνθηκα είναι η ζήλεια. Δεν ζήλεψα προφανώς ούτε την ανατροπή, ούτε τη νίκη, ούτε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα. Ζήλεψα αληθινά τον τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκαν όλα τα παραπάνω οι φίλοι της ΑΕΚ. Αυτή η δίψα για επιτυχία, ο ενθουσιασμός για μία μεγάλη νίκη, το γεγονός ότι οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες ξύπνησαν χθες έχοντας στο μυαλό τους το ντέρμπι είναι κάτι που μου έχει λείψει.

Προσωπικά, δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια έχει να μου προκαλέσει τέτοια έκρηξη χαράς ένα παιχνίδι ελληνικού πρωταθλήματος. Η ΑΕΚ του 2017 μοιάζει με έναν άνθρωπο που πέρασε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα και μαθαίνει να περπατάει, να μιλάει και να γελάει από την αρχή. Τα αισθάνεται όλα στο έπακρο και ξέρει να τα εκτιμάει, βήμα-βήμα.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον της ΑΕΚ. Προσωπικά, δεν την θεωρώ σε καμία περίπτωση φαβορί για το πρωτάθλημα, δεν ξέρω καν αν τη θεωρώ φαβορί για τη δεύτερη θέση. Το παρόν της όμως, τα συναισθήματα και τις προσδοκίες του σήμερα και τον τρόπο που ολόκληρος ο οργανισμός της ΑΕΚ τα βιώνει, τα χαίρομαι και τα ζηλεύω.

Δεν είναι κακό να χάνεις καμιά φορά αυτά που θεωρείς δεδομένα για να μάθεις να τα εκτιμάς και να τα χαίρεσαι ξανά. Γενικότερα, δεν είναι κακό να χάνεις καμιά φορά. Έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς και πάλι τις νίκες σου

Φωτογραφίες: Eurokinissi.gr