Γιατί αυτή η φωτογράφιση του ‘GNTM’ έπρεπε να διακοπεί επιτόπου

Επειδή εδώ μιλάμε για ριάλιτι μόντελινγκ και το μόντελινγκ δεν έχει καταφέρει ακόμη το πραγματικό diversity στη μόδα, το εξ ολοκλήρου συμπεριληπτικό και απελευθερωμένο από κάθε μα κάθε ταμπέλα – ακόμα και αυτές όπως του ‘plus size’ που φτιάχτηκαν για να ενισχύσουν αυτήν ακριβώς την ποικιλομορφία – απογοητεύομαι κάθε φορά που οι ίδιοι οι άνθρωποι που εκπροσωπούν τη βιομηχανία στο ‘GNTM’ αντιστέκονται στην αλλαγή (“δεν μπορούμε να σε κατατάξουμε κάπου”), αλλά δεν εκπλήσσομαι.

Απογοητεύομαι επίσης όταν, αντίθετα σε ό,τι πασχίζουμε να κατανοήσουμε τα τελευταία χρόνια σχετικά με την ψυχική υγεία, η εκπομπή γίνεται πολύ αυστηρή με τις φοβίες των παικτών στο όνομα των κανονισμών της ή της «υπέρβασης», όπως για παράδειγμα με την περίπτωση της Πόπης Γαλετσά και της Κατερίνας Πεφτίτση στην κάθετη πασαρέλα. Ούτε εκεί είχα εκπλαγεί γιατί το show με είχε ήδη προετοιμάσει από την αποχώρηση της Σοφίας Ζαχαριάδου στην underwater φωτογράφιση του 2018, όταν η παίκτρια ακυρώθηκε από το παιχνίδι επειδή δεν άντεχε να βάλει το κεφάλι της στο νερό.

Δεν περίμενα, λοιπόν, από το ‘GNTM’ να χτυπήσει το χεράκι των παικτών που στο τελευταίο επεισόδιο έδωσαν το πιο no-homo ρεσιτάλ της εβδομάδας, όταν βρέθηκαν μπροστά στην πιθανότητα να φωτογραφηθούν σε ρομαντικό κόνσεπτ με κάποιον άντρα συγκάτοικό τους. Η αμηχανία από μόνη της δεν θα ήταν κατακριτέα, η ανάγκη όμως να δηλώνεις ξανά και ξανά, ανάμεσα σε άλλα, ότι δεν έχεις χειρότερο λες και σε πηγαίνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, πηγαίνει αναγκαστικά βαθύτερα. Ούτε όταν ακούστηκαν συγχαρητήρια για τους εν τέλει νικητές της δοκιμασίας επειδή το αποτέλεσμά τους «δεν έβγαλε gay ζευγάρι, ούτε πρόστυχο» περίμενα παρατήρηση, αν και θα ήταν πάρα πολύ εύκολο και εποικοδομητικό μέσω του πλατό.

Ο κύριος λόγος ίσως που δυσκολεύτηκα να πιστέψω στα μάτια μου κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης του Έντουαρντ με την Ίριδα, ήταν πως αυτή τη φορά οι επιμελητές της φωτογράφισης είχαν διαπιστώσει ότι τα όρια της παίκτριας είχαν παραβιαστεί από τη συμπεριφορά του συναδέλφου της, και επέτρεψαν να συνεχίσει να συμβαίνει.

Ο Έντουαρντ επηρέασε εξαρχής τη διαδικασία με την επιθετική του ενέργεια, άρχισε να κακομεταχειρίζεται το σώμα της Ίριδας, αδιαφορούσε εντελώς στις στιγμές που προσπαθούσε να τον απομακρύνει ή που του ζητούσε να ηρεμήσει, δεν κατέβασε ρυθμούς ούτε όταν εκείνη απομακρύνθηκε απότομα αφού της έγλειψε το αυτί (!), και όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος αργότερα, είχε στο νου του μονάχα τη δική του απόδοση. Με κάθε κόστος κιόλας όπως φάνηκε, ακόμα και της παραβίασης πολύ βασικών δικαιωμάτων που έχει κανείς πάνω στο σώμα του.

Η τρομερή αμηχανία της παίκτριας διαπιστώθηκε γρήγορα από τους παρόντες στη φωτογράφιση. Όχι από την αρχή – λογικό, η κατάσταση ως θέαμα ήταν αδιανόητη, ήθελες σίγουρα χρόνο να συνειδητοποιήσεις τι στο καλό βλέπεις – αλλά οπωσδήποτε όταν η Ζενεβιέβ ρώτησε το αυτονόητο: Ίριδα, είσαι καλά;

Η Ίριδα όμως – και η κάθε Ίριδα – εκείνη τη στιγμή διαγωνίζεται. Σίγουρα δεν θέλει να επιδείξει ‘αντιεπαγγελματική συμπεριφορά’, όπως ονομάζονται συχνά πολλά εύλογα αιτήματα των γυναικών στο εργασιακό τους περιβάλλον. Δεν θέλεις ποτέ να είσαι εκείνη που θα χαρακτηριστεί δύσκολη στη συνεργασία, υπερβολική, μυγιάγγιχτη, ανέτοιμη για τις απαιτήσεις του χώρου σου, μη κουλ. Η αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να βγάλεις άκρη σε αυτές τις (όχι και τόσο!) γκρίζες ζώνες ελπίζουμε πως έρχονται με την εμπειρία στο αντικείμενο, που με τη σειρά της ενδέχεται – έμφαση στο ενδέχεται – να μας δώσει το εκτόπισμα μιας μεγαλύτερης σιγουριάς στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Ένας πολύ καλός τρόπος να επισπευσθεί αυτή η διαδρομή είναι να νιώσουμε νωρίτερα απ’ ότι αργότερα πως οι άμεσοι συνεργάτες μας θα είναι με το μέρος μας. Ακόμη καλύτερα να υπάρχει ένα σύστημα ασφαλείας που θα καλλιεργεί ένα πλαίσιο όπου καθεμία μας θα μπορεί να νιώσει πως έχει τη δυνατότητα να μιλήσει ανοιχτά, χωρίς κυρώσεις, για ό,τι τη φέρνει σε δύσκολη θέση (και αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση).

Η Ίριδα πρέπει το ένιωσε τελικά αυτό όταν ήρθε η ώρα του πλατό, κυρίως μέσα από το ξέσπασμα του Μπράτη και του συμπαίκτη της, Αντρέα. Ο Αντρέας πολύ σωστά παρενέβη όταν είδε πως η συνάδελφός του δεν έδινε τη συνολική εικόνα της εμπειρίας της και το γεγονός ότι η Ίριδα δήλωσε, παρότι όπως είπε γνώριζε το πόσο ευθύς είναι ο φίλος της, ότι δεν περίμενε να την υπερασπιστεί, είναι πολύ ενδεικτικό των όσων έχουμε μάθει να (μην) περιμένουμε. Ακόμα και από ανθρώπους που δηλώνουν σύμμαχοι, αλλά διστάζουν να χρησιμοποιήσουν την όποια δύναμη έχουν για να βάλουν πλάτη. Όση τους αναλογεί.

Το μήνυμα πέρασε λοιπόν στο ‘GNTM’, αλλά με χρονοκαθυστέρηση. Δεν υπήρχε κανένας πραγματικός λόγος να μη διακοπεί επιτόπου η φωτογράφιση από τη στιγμή που έγινε σε όλους σαφές ότι η παίκτρια είχε κυριολεκτικά παγώσει. Δεν ήταν πιο σημαντικό να γίνουν βαρύγδουπες δηλώσεις στο πλατό (και εκεί ευπρόσδεκτες βέβαια) ή να είναι φυσικές οι αντιδράσεις των υπόλοιπων κριτών που έμαθαν απευθείας όσα συνέβησαν, από την ψυχολογία μιας νεαρής γυναίκας. Δεν υπήρχε λόγος να βλέπει τον συμπαίκτη της να παίρνει καλύτερα σχόλια για τη φωτογραφία τους πριν βάλει τα κλάματα, δεν χρειαζόταν να ακούει ‘γιατί δεν μίλησες’ πριν φτάσουμε μετά κόπων και βασάνων στο συμπέρασμα ότι τελικά ήταν μια ‘κυρία’.

Όλα αυτά σε ένα επεισόδιο όπου ένας ακόμη παίκτης προκάλεσε αμηχανία στην κοπέλα με την οποία φωτογραφιζόταν όταν την πλησίασε στο στόμα, κάτι που προφανώς δεν είχαν συζητήσει από πριν μιας που εκείνη σχολίασε αρνητικά τη στιγμή με τις φίλες της.

Δεν ξέρω τι ηθικό δίδαγμα μπορεί να πάρει εδώ το GNTM, γιατί δεν ξέρω αν η εκπομπή νιώθει καν ότι υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο. Ο κόσμος της μόδας ήταν ένας ακόμη που σείστηκε και εξακολουθεί να σείεται από την επέλαση του #MeToo και η πιο καθιερωμένη εκπομπή μόδας στην Ελλάδα μοιάζει ανέτοιμη να διαχειριστεί όσα προσπαθούμε να ορίσουμε ως βασικά.