Η αλληλεγγύη γράφεται με δύο λάμδα, ήτα, λάμδα και αθόρυβες πράξεις

Το βράδυ της Παρασκευής πήγα με τον Γιώργο στο θέατρο Θησείον. Είδαμε την ‘Κατερίνα’, μια από τις πιο συζητημένες παραστάσεις του ’15, που με έκανε να υποκλιθώ ακόμη βαθύτερα στα άντερα του Κορτώ να τραβάει το σεντόνι μέχρι να φανεί και το τελευταίο σώψυχο.

Στον γυρισμό κι ενώ αναλύαμε με θέρμη τις μανάδες μας, το μάτι μου έπιασε έναν πιτσιρικά τη στιγμή που άφηνε μια σακούλα με φαγητό, πιθανότατα από το παραδίπλα ψητοπωλείο, στο πλάι του ‘κρεβατιού’ ενός άστεγου άντρα. Κατευθείαν κοίταξα τον άλλο άστεγο, αυτόν στο διπλανό ‘κρεβάτι’. Είχε κι αυτός μια ίδια σακούλα δίπλα του, το ίδιο πακέτο μέσα.

Είναι αυτονόητο να πω κι εγώ, ο πλανόδιος φιλόσοφος της Συγγρού και της Ριζάρη, ότι ξεχνάμε τα αυτονόητα. Ότι έχουμε ανέβει στο άλογο και τρέχουμε. Άλλοι μας παίζουν γκανιάν, άλλοι πλασέ, άλλοι φορκάστ, κι εμείς τα δίνουμε όλα. Γινόμαστε απότομοι, γινόμαστε μαλάκες, δεν βλέπουμε δίπλα μας, δεν παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται. Γινόμαστε βιαστικοί. Αυτό πιο πολύ απ’ τ’ άλλα. Βιαστικοί. Σπρώχνουμε κόσμο για να μπούμε στο μετρό, κορνάρουμε, βρίζουμε αυτόν που πάει σιγά, δεν έχουμε και πολύ χώρο πια για για όχι τόσο σπιρτόζους όσο εμείς. Συγχωρέστε μου το πρώτο πληθυντικό. Το ‘εμείς’ πηγαίνει κυρίως στη διάνοια του ίντερνετ, που ανταλλάσσει πρόθυμα το πνεύμα της με λάικ και ταγκαρίσματα.

Χμμμ. Για να σκεφτώ αυτά που πραγματικά με καίνε… Πόσο επαγγελματίας ήμουν σήμερα; Πόσο καλός αρχισυντάκτης; Πόσο έπηξα τους κατώτερους; Πόσο με έπηξαν οι από πάνω; Είμαι αρκετά καλά ντυμένος για το ιβέντ μετά;

Εξασφαλίζω ένα μικρό κενό απ’ τη ροή του Oneman και εκμεταλλεύομαι στεγνά τη δυναμική του για να θυμίσω και το άλλο αυτονόητο, αυτό που αφήνουμε στην ντουλάπα τη Δευτέρα και το βγάζουμε καμιά Κυριακή που μας πιάνουν τα υπαρξιακά μας. Την αλληλεγγύη.

Ωραίες οι αναλύσεις της ποπ κουλτούρας, καλές οι γνώμες μας επί παντός του επιστητού, τα άρθρα για το φαγητό, το χιούμορ, το ντύσιμο, το πώς θα προλάβεις το κέρατο, οι Αραβαντινοί, οι διατριβές για την τηλεόραση, ο χαβαλές. Αλλά μια στο τόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ομαδικά στην μπάντα για να αναδείξουμε λίγο πιο σημαντικές πράξεις.

Κοίτα τι συνέβη. Θα μπορούσα να μην δω ποτέ τον πιτσιρικά. Θα μπορούσα να μιλάω στο τηλέφωνο ή να περπατάω σκυφτός προς το μετρό. Αλλά τον είδα, και τσουπ, πάρε το κείμενο που διαβάζεις. Κοίτα τι κάνει μια μικρή πράξη. Αποδεσμεύει το βασικό συστατικό της αλληλεγγύης και ανοίγει τον κύκλο. Αποδεσμεύει το πόσο μεταδοτική είναι και το πόσο εθελοντή κράχτη της μπορεί να σε κάνει.

Διάβαζα τις προάλλες μερικά σωστά, αλλά αλλήθωρα σχόλια για το φιλικό της ΑΕΚ με την Εθνική Αστέγων. Ασχοληθήκαμε με τον Τίγρη που καπνίζει την πουράκλα και βλέπει τους φουκαράδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να τρώνε έξι από την ομάδα του. Τα ‘χω βάλει με τον Τίγρη περισσότερες από τις φορές που θα ‘λεγε κανείς ότι είναι ασφαλές, αλλά ευαίσθητοι φίλοι μου, το νόημα πίσω από το συγκεκριμένο φιλικό δεν ήταν ο καθαγιασμός ενός μεγαλομέτοχου μιας ΠΑΕ. Το φιλικό δεν έγινε για να πάρουμε μέτρα για την προτομή οποιουδήποτε Μελισσανίδη. Έγινε για να μάθουν οι χιλιάδες όχι τόσο γαμάτοι και πεφωτισμένοι όσο εμείς και οι φίλοι μας, τι σόι πράμα είναι αυτή η εθνική Αστέγων, γιατί τη λένε έτσι, πού βρίσκουν λεφτά και τρέχουν σε Μουντιάλ κάθε χρόνο.

Το φιλικό έγινε για να μάθουν όσοι περισσότεροι γίνεται τον Χρήστο Αλεφάντη, το περιοδικό Σχεδία, όχι συγκεκριμένα, αλλά ως έναν φορέα αλληλεγγύης, που σε μια άλλη γειτονιά μπορεί να λέγεται Κανό, Καΐκι, Υπερωκεάνιο. Και έμαθαν. Εκτός αν πιστεύεις ότι είναι μαλάκες οι άνθρωποι που τρέχουν αυτήν την εθνική και έκαναν σχεδόν συγκινημένοι δηλώσεις στον OTE TV, κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι, που ξετρυπώνουμε πάντα την αλήθεια.

Ο κόσμος είναι πραγματικά τσακισμένος από τα σαράντα χρόνια σοσιαλιστικού ή νεοφιλελεύθερου πολλαπλασιασμού του χρέους. Βλέπω τους γονείς μου. Βλέπω τους φίλους μου, γενικά προσπαθώ να βλέπω πιο  μακριά από τη μεγάλη και αρκετά βολεμένη μύτη μου.

Ο κόσμος δεν μαζεύει τα λεφτά απ’ τα μπατζάκια, ψοφάει για να δώσει τον ΕΝΦΙΑ, δεν κοιμάται ούτε ξυπνάει με την έννοια του να δώσει σ’ αυτόν που είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα. Αν όμως αρχίσει να βλέπει τον έναν να αφήνει φαγητά σε άστεγους, τον άλλο να καλημερίζει τον πωλητή της Σχεδίας, την άλλη να αγοράζει μία και τον παραδίπλα να μαζεύει τρόφιμα και ρούχα για τους ανθρώπους στο Πεδίον του Άρεως, ε θα δει τι μπορεί να κάνει και ο ίδιος. Θα δράσει. Κι αν δεν μπορεί αυτόν το μήνα, θα κοιτάξει μήπως μπορέσει τον επόμενο.

Παίρνω το θάρρος να θεωρήσω ότι οι αναγνώστες του Oneman. που απολαμβάνουν τουλάχιστον το προνόμιο της πρόσβασης στο ίντερνετ, μπορούν να βοηθήσουν. Δεν θα γίνω περισσότερο συγκεκριμένος, γιατί η ανάγκη για αλληλεγγύη δεν φοράει μόνο τα χρώματα της Σχεδίας ούτε καλεί πιο δυνατά απ’ το Ελληνικό ή την πλατεία Βικτωρίας. Σε όλους μας έχουν δοθεί ευκαιρίες να προσφέρουμε, τις οποίες αναβάλαμε για μια άλλη φορά. Δεν πειράζει, μπορούμε να είμαστε πιο καίριοι μια από τις επόμενες. Όχι μόνο για τον εκάστοτε παραλήπτη, ούτε για το μέσα μας που θα ζεσταθεί. Κυρίως για τον περαστικό που θα μας δει και θα προβληματιστεί για το ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσε άνθρωπος.

Το παιχνίδι είναι καθαρά ομαδικό και οι αφορμές να το παίξουμε είναι -δυστυχώς- παντού. Ας παγώσουμε για ελάχιστα δευτερόλεπτα τη να ‘χαμε να λέγαμε οδύσσεια μας προς την μποτ τελειοποίηση και ας φύγουμε με μια σακούλα παραπάνω από το ψητοπωλείο.

Μια στιγμή είναι, σιγά. Αμέσως μετά, η Αυτού Ματαιοδοξία μας θα έχει πάλι όλο το χρόνο δικό της.