Η ελληνική τηλεόραση είναι ανίκανη να πάει παρακάτω

Ας γυρίσουμε στο μακρινό 1995. Σάββατο βράδυ, όλη η οικογένεια είναι στημένη στην τηλεόραση για να δει το «Μπράβο» που μετά έγινε «Μπράβο Καλωσήρθατε»  και πιο μετά και «Βravissimo» με την Ρούλα Κορομηλά.

Η Ρούλα ήταν και ίσως είναι ακόμα η πιο καπάτσα παρουσιάστρια που πέρασε ποτέ. Δεν είχε αυτήν την ομορφιά που σου πάγωνε το αίμα μόλις την έβλεπες, δεν ήταν παρουσιάστρια δηλαδή με ομορφιά όπως η Δούκισσα Νομικού. Η Ρούλα ήταν πανέξυπνη και όσα πέτυχε εκείνη την εποχή ήταν χάρη στην ευστροφία του μυαλού της.

Εκτός από το να κάνει το «Μπράβο» ένα καλοκουρδισμένο ριάλιτι, όπου συγγενείς αντάμωναν μετά από τριάντα χρόνια με τα αδέρφια τους  (πολύ πριν έρθει η Χατζηβασιλείου και κάνει το ίδιο), εκτός από το να οργανώνει με χειρουργική ακρίβεια live αρραβώνες (Σχοινάς- Γαρμπή) η Ρούλα, τραγουδούσε, χόρευε, προωθούσε ταλέντα στο τραγούδι που σύντομα γινόντουσαν αστέρια της πίστας, και έφερνε καλεσμένους που κανείς άλλος δεν έχει φέρει μέχρι στιγμής στην Ελλάδα όπως ο Ρίκι Μάρτιν, ο Eros Ramazzoti και η θεά αγαπημένη μου «Κέλλυ» κατά κόσμον Jennie Garth από τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς».

Απέναντι σε ένα κοινό που δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, με μόλις 3 με 4 χρόνια παρακολούθησης της ιδιωτικής τηλεόρασης και το ίντερνετ να είναι μια άγνωστη λέξη ακόμα, το θέαμα ήταν μοναδικό για τα δεδομένα της εποχής. Ωστόσο τα χρόνια πέρασαν, το μάτι του κοινού συνήθισε τα σόου και έπαψε να ενθουσιάζεται με όλα αυτά και κάπως έτσι το «Μπράβο» έκλεισε τον κύκλο ζωής του, καθώς ο κόσμος προτιμούσε πλέον μια πιο καθιστική διασκέδαση τύπου «Σεμίνα Διγενή».

Η Ρούλα επιμένει από τότε να συνεχίζει τις προσπάθειες για μια δυναμική παρουσία στην τηλεόραση, όχι με επιτυχία. Το κοινό δεν μπορεί να την συνηθίσει σε κάτι άλλο. Το πρωινό μαγκαζίνο στον Alpha, αργότερα στο Star, ένα φιλανθρωπικό σόου στον Αντέννα που φρόντιζε άρρωστα παιδάκια, δεν είχαν την αποδοχή του τηλεοπτικού κοινού που θα περίμενε η Ρούλα. Αργότερα επέστρεψε σε safe επιλογές όπως αυτή του Big Brother, αφήνοντας εποχή με την ατάκα «Νάρα μου γλυκιά, γλυκιά μου-Νάρα».

Αργότερα, με το Greek Idol και πιο πρόσφατα ως μέλος κριτικής επιτροπής στο “Just the two of us” όπου προσπαθούσε να καπελώσει πολλές φορές τη Ζέτα Μακρυπούλια και κάθε φράση της περιείχε τις λέξεις «εγώ» τουλάχιστον πέντε φορές, προσπαθώντας με άγχος να γνωστοποιήσει στους εφήβους του τώρα και αγέννητους του τότε για το ποια είναι η Ρούλα, σε μερικά δευτερόλεπτα κριτικής που είχε.

Φτάνουμε στο σήμερα και η Ρούλα επιστρέφει με ένα σόου στο Έψιλον, που όπως μας προϊδεάζει το σποτ, θα είναι εφάμιλλο του «Μπράβο» είκοσι χρόνια μετά. Και αναρωτιέμαι εδώ, αν πραγματικά χρειαζόμαστε αυτό το σόου; Είκοσι χρόνια μετά δεν έχουμε τίποτα άλλο να παρουσιάσουμε τηλεοπτικά από την αναπαραγωγή ίδιων πραγμάτων;

Πολλοί θα πουν ότι η Κορομηλά, μεγάλωσε και δεν κάνει για τηλεόραση πια. Λάθος, το θέμα δεν είναι η Ρούλα και το αν μεγάλωσε, για να κάνει ακόμα τηλεόραση. Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα διάκρισης λόγω ηλικίας, θα ήταν τελείως άδικο και άκομψο. Στην Αμερική οι καλύτεροι παρουσιαστές είναι 40 και 50+, το ζήτημα δεν είναι η ηλικία. Το ζήτημα είναι η έλλειψη έμπνευσης, καινούριων project, πρωτογενούς ιδέας και όχι αντιγραφές από ξένα και ελληνικά concept.

Την τελευταία δεκαετία στην τηλεόραση, για να πιάσω και τα χρόνια πριν την κρίση, βλέπουμε εκπομπές που αντιγράφει η μία την άλλη, εκπομπές ίδιες ή παρόμοιες, εκπομπές που περνούν τα χρόνια και είναι σαν να απευθύνονται ακόμα σε εκείνο το απαίδευτο κοινό του 1995. Το κοινό όμως άλλαξε και ζει στο 2016 με το ίντερνετ και τις συνδρομητικές τηλεοράσεις να του προσφέρουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν ξένες ακριβές παραγωγές. Το κοινό βλέπει Αμερικάνικες σειρές την ίδια ώρα που προβάλλονται στην Αμερική σε εικόνα HD, πώς μπορείς να του πλασάρεις λοιπόν τόσο κακά και μπαγιάτικα προϊόντα;

Και συμβαίνει και το εξής παράξενο. Έχουμε δύο ίδιες εκπομπές που είναι αντιγραφές της ίδιας ξένης ιδέας και οι Έλληνες παρουσιαστές, κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους σαν τα κοκόρια, για το ποιος το σκέφτηκε πρώτος και ποιος το έκανε πρώτος, ενώ είναι και οι δύο απλά αντιγραφείς της πατέντας!!

Εδώ και 26 χρόνια ξυπνάμε το πρωί και ακούμε τα ζώδια, μαγειρεύουμε, λέμε κάνα κουτσομπολιό, παρακολουθούμε μόδα, βλέπουμε ηθοποιούς από σειρές να παρελαύνουν από τα πρωινάδικα και ακούμε τραγουδιστές να μας παρουσιάζουν τα νέα τους τραγούδια. Είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια! Και το μόνο που άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια στα πρωινάδικα είναι ότι οι τραγουδιστές αποφεύγουν πια το πλέι μπακ, γιατί ήταν μια τεράστια γελοιότητα, και φέρνουν την ορχήστρα τους! Είκοσι έξι χρόνια για μια αλλαγή στο πλέι μπακ, που δεν ολοκληρώθηκε πλήρως όπως θα παρακολουθήσουμε στο παρακάτω βίντεο.

Μπορεί από το 2000 και μετά να μην διασκεδάζουμε τα Σαββατόβραδα με “Μπράβο”, όμως και το επόμενο κόνσεπτ, αυτό της Διγενή που ανέφερα και παραπάνω, αντιγράφτηκε όσο λίγα με  το “Πάρτυ της ζωής σου” στο Alter και το “Στην υγειά μας”.

Τηλεπαιχνίδια έφυγαν και ξανά επέστρεψαν. Οι « Κόντρες» με τον αείμνηστο Βλάση Μπονάτσο, έγιναν «Κόντρα Πλακέ» και σήμερα «Άκου τι είπαν». Ο «Τροχός της τύχης» ξαναγύρισε. Το «Μεγάλο Παζάρι», κάποια στιγμή ο Μικρούτσικος επιχείρησε να το ξανακάνει στον Alpha, αλλά δεν είχε τηλεθέαση.

Και ερωτώ. Αφού αντιγράφουμε που αντιγράφουμε, γιατί ένας δεν σκέφτηκε να ξανά κάνει το “Ρουκ Ζουκ» που ήταν και παιχνιδάρα για να γουστάρουμε;