Η διακριτική γοητεία του να βγαίνεις μόνος

Τον Νοέμβριο του 1998 βγήκε στα ελληνικά σινεμά το ‘The Truman Show’. Την Παρασκευή (τότε οι ταινίες έβγαιναν ακόμα Παρασκευή) που κυκλοφόρησε η συγκεκριμένη ταινία, μια παρέα αγοριών έκανε βόλτες έξω από τα σινεμά που βρίσκονταν γύρω από τον κόμβο των Αμπελοκήπων (Γαλαξία, Νιρβάνα, Αθήναιον, Άστρον, Άνεσις) προκειμένου να αποφασίσει ποια ταινία θα έβλεπε εκείνο το βράδυ.

Χωρίς να θυμάμαι ποιες ταινίες ανταγωνίζονταν αυτή που πρωταγωνιστούσε ο Τζιμ Κάρεϊ, η πλειοψηφία των ατόμων της παρέας αποφάσισε πως ήθελε να δει το ‘The Truman Show’. Δύο άτομα προτιμούσαν να παρακολουθήσουν άλλη ταινία, αλλά για το καλό της παρέας ο ένας συμβιβάστηκε. Ο έτερος, ο Θανάσης, άφησε την παρέα σύξυλη και είδε μόνος του την ταινία που ήθελε από την αρχή.

Το σοκαριστικό δεν ήταν ότι ο Θανάσης –πρόκειται για τον ανώμαλο που σταμάτησε να παίζει μπάσκετ και άρχισε να βγαίνει με κορίτσια– δεν έκανε αυτό που ήθελε η πλειοψηφία. Το σοκαριστικό ήταν ότι έκανε αυτό που ήθελε, μόνος του. Πήγε μόνος σινεμά στα 15 του. Έκανε κάτι που ακόμα και για έναν τριαντάρη σήμερα, για αδιευκρίνιστο λόγο, δεν θεωρείται φυσιολογικό.

Για να βγαίνεις μόνος είτε δεν έχεις φίλους είτε είσαι ανώμαλος

Αυτό ήταν το motto μου για χρόνια -ακόμα και πριν την ‘επαναστατική’ κίνηση του Θανάση- και όποτε έβγαινα έξω με φίλους και αντιλαμβανόμουν πως κάποιος άνθρωπος στον ίδιο χώρο ήταν μόνος, ήθελα να κάνω δύο πράγματα: είτε να του κάνω παρέα είτε να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν περισσότερο από εκείνον μην τυχόν και ξεσπάσει τα βίτσια της ανωμαλίας του επάνω μου. Σήμερα, μου αρέσει τόσο να κάνω πράγματα μόνος μου, που αν μπορούσα θα έκανα τη στήλη Homme Alone δική μου για να γράφω μόνο εγώ.

Στο μεσοδιάστημα δεν με διέγραψαν όλοι οι φίλοι μου από το Facebook, ούτε άρχισα να μοιράζω καραμέλες έξω από δημοτικά σχολεία

Απλώς, προτίμησα να πω ‘όχι’ σε μερικές προτάσεις για καφέ και να βγω μόνος από το σπίτι μέρες που κανένας φίλος δεν μπορούσε να κανονίσουμε κάτι.

Η πρώτη μοναχική έξοδος

Την πρώτη φορά που πήγα μόνος σινεμά ήταν στο ‘Shutter Island‘. Έφτασα στον κινηματογράφο δύο λεπτά πριν αρχίσει η ταινία, για να μην χρειαστεί να περιμένω να τελειώσει η προηγούμενη προβολή κόβοντας αμήχανα βόλτες πάνω κάτω στον διάδρομο, ενώ το διάλειμμα το πέρασα προσποιούμενος πως έστελνα μηνύματα στο κινητό. Νόμιζα πως όλοι θα ασχολούνταν μαζί μου. Με τον ανώμαλο δηλαδή που παρακολουθούσε μόνος του την ταινία.

”…Κάποτε είχα κάνει τη διαδρομή Κυψέλη-πλατεία Μαβίλη, φορώντας μια κελεμπία (…) Το πιστεύεις πως ο μόνος άνθρωπος που με κοίταξε παράξενα ήταν ένας παπάς ο οποίος με ρώτησε αν δούλευα στον ‘Ερυθρό Σταυρό’, γιατί νόμισε ότι ήμουν γιατρός. Το συμπέρασμα που αποκόμισα είναι ότι ο κόσμος δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα”, μου είχε πει ο Χρήστος Χωμενίδης σε παλιότερη συνέντευξη.

Τα πλεονεκτήματα

Γενικώς, νομίζουμε ότι μας δίνουν πολύ περισσότερη προσοχή από όση μας δίνουν στην πραγματικότητα. Ας αφήσουμε πίσω το τι (και αν) λέει ο κόσμος, γιατί τότε δεν θα ζήσουμε τη δική μας ζωή, αλλά αυτή που θέλει ο κόσμος και ας ασχοληθούμε με τα θετικά του να βγαίνεις μόνος.

Το βασικότερο πράγμα που κερδίζεις με τις ατομικές εξόδους είναι ότι σταματάς να στερείσαι όσα δεν έκανες μέχρι χθες μόνο και μόνο επειδή δεν είχες παρέα.

* Ενός λεπτού σιγή για τις ταινίες που δεν είδαμε ποτέ, γιατί δεν βρήκαμε παρέα να πάμε μαζί στο σινεμά *

Επίσης δεν έχεις να στήσεις κανέναν, ούτε φοβάσαι μην σε στήσουν, ενώ μπορείς ν’ αλλάξεις γνώμη για τον τελικό σου προορισμό στη διαδρομή. Προφανώς, όταν μιλάμε για πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνος, δεν περιοριζόμαστε στο σινεμά και στο θέατρο. Μπορείς μόνος να πας για περπάτημα, να ξεκινήσεις ένα χόμπι, να κάνεις γυμναστική να πας για καφέ, ποτό ή ακόμα και διακοπές.

Το ψυχολογικό κέρδος

Ακόμα και αν μερικοί κάνουν κάποια πράγματα από τα παραπάνω μόνοι τους, το concept ‘διακοπές μόνος’ σχεδόν τρομάζει. Για να υπερασπιστώ τα ταξίδια που έχω κάνει 3-4 φορές μόνος δεν θα χρησιμοποιήσω τις δικές μου εμπειρίες, αλλά τα λόγια ενός πιο ειδικού:

Η μοναξιά είναι το εργαστήρι της ωριμότητας. Στην μοναξιά διαμορφώνεις την ολότητά σου που στη συνέχεια θα σε βοηθήσει να σχετιστείς με κάποιον άλλο άνθρωπο

γράφει ο Δημήτρης Καραγιάννης, ψυχοθεραπευτής, στο βιβλίο του ‘Η αδικία που πληγώνει’.

Βέβαια, ο Καραγιάννης στα παραπάνω του λόγια αναφέρεται κυρίως στο πόσο χρήσιμο είναι να μένεις μόνος και να μην αναλώνεσαι συνεχώς σε ερωτικές σχέσεις που δεν σε γεμίζουν, μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος. Αυτό δεν έχει μεγάλη διαφορά από το να κάνεις καθημερινά πράγματα μόνος. Αν καταφέρεις να περνάς καλά κάνοντας πράγματα με τον εαυτό σου, είναι εγγυημένο πως θα μπορείς να περνάς καλά και με τους γύρω σου, είτε πρόκειται για φίλους είτε για σχέσεις.

Διαβάζοντας ξανά το κείμενο για να γράψω τον επίλογο, συνειδητοποιώ πως έχω ξεφύγει εντελώς από τον αρχικό μου στόχο που ήταν να γράψω κάτι του τύπου ‘πόσο γαμάτο είναι να βγαίνεις μόνος’. Μπορεί στην πορεία να σοβάρεψε λίγο, αλλά πιστεύω πως αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου να απολαύσεις τη μοναξιά.

Το να βγει κανείς ένα βράδυ μόνος, αντιστεκόμενος στη ρουτίνα και στα ταμπού που τον περιβάλουν, αποτελεί μια μικρή προσωπική νίκη. Προφανώς, δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε ένας ένας τα βουνά, αφού ναι μεν οι μοναχικές έξοδοι μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, αλλά στην ουσία μας βοηθούν να βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους γύρω μας. Όπως, άλλωστε, έλεγε και ο πρωταγωνιστής του ‘Into the wild’ -που ήξερε πολύ περισσότερα πράγματα από εμάς για τη μοναξιά- ‘happiness is real only when shared’.