Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που δεν ξέρει να χάνει

Δεν χρειαζόντουσαν περισσότερα από μερικά λεπτά για έναν έμπειρο θαμώνα του ΣΕΦ, ώστε να αντιληφθεί πολύ πριν το πρώτο τζάμπολ της αναμέτρησης, πως τα πιθανά σενάρια στον χθεσινό πέμπτο τελικό ήταν τα εξής δύο: κερδίζει ο Ολυμπιακός και όλα καλά, χάνει ο Ολυμπιακός και απελευθερώνουμε την κόλαση.

Γιατί; Τι εννοείς γιατί; Γιατί στο λεξιλόγιο κανενός Έλληνα κάφρου, δεν υπάρχει η λέξη ήττα. Κάτσε ρε φίλε. Χάνουμε σε όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας, τρώμε σφαλιάρες παντού, δεν μας υπολογίζει κανένας, αν είναι να χάνουμε και στο οπαδιλίκι, τι μας μένει;

Γι’ αυτό το λόγο δεν αποφασίσαμε να μπούμε στον μαγικό κόσμο των φανατικών; Ποιος ρομαντικός μίλησε για αγάπη προς την ομάδα, στα εύκολα και στα δύσκολα, προς Θεού, κλείστε το στόμα του γραφικού, σιγά μην αγαπάμε και τον αθλητισμό τον ίδιο δηλαδή, για όνομα.

Όχι φίλε μου. Τη νίκη αγαπάμε. Και ιδιαίτερα τη νίκη απέναντι στον μισητό μας αντίπαλο. Τον Παναθηναϊκό να κερδίζουμε κι όλα τα υπόλοιπα θα τα φτιάξουμε. Όπως πολύ όμορφα τα έφτιαξε όλα ο Παναθηναϊκός τώρα που κέρδισε τον Ολυμπιακό στον τελικό και σβήστηκαν μονοκοντυλιά όλα όσα έγιναν μόλις ένα μήνα πριν.

Ο ίδιος κόσμος που έτρεξε κατά χιλιάδες χθες το βράδυ να υποδεχτεί τους ήρωες παίκτες του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ, θα έτρεχε πιθανότατα για να τους υποδεχτεί με βρισίδια σε περίπτωση βαριάς ήττας. Ένα παιχνίδι, ένα αποτέλεσμα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όσο το αποτέλεσμα αυτό είναι η νίκη, όλα καλά. Αν στην εξίσωση όμως μπει η ήττα, και ιδιαίτερα από τον ‘εχθρό’, τότε αρχίζουν τα προβλήματα.

Εκεί πια, θα πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε για να μην αποδεχτούμε την θλιβερή πραγματικότητα, την ανωτερότητα του αντιπάλου μας. Τα συγχαρητήρια στον νικητή μοιάζουν με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, με μια αβρότητα που δεν αρμόζει σε έναν ορκισμένο στρατιώτη, πρόθυμο να κάνει το οτιδήποτε, αρκεί να μην νιώσει ότι ατιμάζεται.

Ποιος είσαι εσύ που θα κερδίσεις μέσα στο γήπεδό μου; Ποιος είσαι εσύ που θα έρθεις να χαλάσεις τη δική μου γιορτή; Ποιος είσαι εσύ που θα μου στερήσει τη μοναδική ίσως χαρά της ζωής μου; Όχι βολεϊμπολίστα του ΠΑΟΚ που κέρδισες πεντακάθαρα πριν από ένα μήνα τον Ολυμπιακό μέσα στο Ρέντη και πήρες το πρωτάθλημα. Δεν θα σε χειροκροτήσω, δεν επιτρέπεται να κερδίζεις εσύ εδώ μέσα. Θα σε λούσω με αντικείμενα, γιατί είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να διαχειριστώ την ήττα.

Γιατί εδώ που τα λέμε, κανένας δεν με έχει μάθει να διαχειρίζομαι και να αποδέχομαι την ήττα. Οι στρατευμένες εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι μου χαϊδεύουν τα αυτιά, βρίσκοντας σε κάθε ήττα άλλοθι, πότε στη διαιτησία, πότε στον ανάδρομο Ερμή και πότε στο κακό το μάτι. Οι διοικήσεις παίζουν συχνά το ίδιο παιχνίδι, βοηθώντας με να στοχοποιήσω τον ‘κακό’, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και επιβραβεύοντας τα αίσχη με χάδια και το κράτος ρίχνει που και που καμιά αυστηρή ματιά για το ξεκάρφωμα και μετά κοιτάει απ’ την άλλη.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα ‘τέρας’ που είναι αλλεργικό στην ήττα και εκτοξεύει φλόγες προς οποιονδήποτε απειλεί να πιει το νέκταρ του θριάμβου του. Ενός θριάμβου στον οποίο κακώς νιώθει ότι συμμετέχει, κακώς αισθάνεται κομμάτι του, γιατί και πάλι, έτσι τον έχουμε μάθει. Ο ‘υπέροχος κόσμος’, ο ‘έκτος παίκτης’, που σαν δόκτωρ Τζέκιλ διεκδικεί μερίδιο μόνο στη νίκη και σαν μίστερ Χάιντ, νίπτει τας χείρας του και ζητάει εξηγήσεις στην ήττα, λες και είναι αυτός που πληρώνει τα συμβόλαια των αθλητών και στον οποίο πρέπει να λογοδοτούν.

Μόνο που οι φλόγες του ‘τέρατος’, διώχνουν σταδιακά και οτιδήποτε υγιές και αμόλυντο έχει απομείνει μέσα στο βόθρο του ελληνικού αθλητισμού. Για να επιστρέψουμε στα χθεσινά, που σε κανέναν δεν προξένησαν έκπληξη, προσωπικά μεγαλύτερη στεναχώρια ένιωσα όταν φεύγοντας από το γήπεδο πριν καν τελειώσει ο αγώνας, αντίκρισα έναν πατέρα με το μικρό του παιδί να ορκίζεται ότι δεν θα ξαναπατήσει στο ΣΕΦ, παρά σε οποιοδήποτε τρίποντο του Παππά και του Ρίβερς.

Γιατί κάθε τρίποντο του Παππά και του Ρίβερς, κάθε τάπα στον Σπανούλη, κάθε χαμένο σουτ, κάθε ήττα, είναι μέρος του παιχνιδιού, κομμάτι του αθλητισμού. Οι τραμπουκισμοί, τα βρισίδια, τα αντικείμενα, οι εκκενώσεις, οι ανακοινώσεις για τη διαιτησία, δεν είναι, ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι.

Αλλά σε μια χώρα που η ήττα απαγορεύεται δια ροπάλου, που χειροκρότημα παίρνει μόνο ο νικητής που φοράει τα δικά μας χρώματα και που δεν το έχουμε και σε τίποτα να ρίξουμε και μερικές σφαλιάρες σε αυτούς που μερικούς μήνες πριν αποθεώναμε, η ελπίδα για κάτι καλύτερο πεθαίνει με κάθε κέρμα που προσγειώνεται σε κεφάλι αθλητή που τόλμησε να πανηγυρίσει μπροστά σε εχθρικό κοινό.

Σε κανέναν δεν αρέσει η ήττα. Κανένας δεν κοιμάται εύκολα μετά από ένα βράδυ σαν το χθεσινό, είτε ανήκει στους πρωταγωνιστές, δηλαδή τους αθλητές, είτε σε αυτούς που πρέπει να είναι οι κομπάρσοι, δηλαδή τους φιλάθλους

Αλλά κανένας δεν έχει δικαίωμα να θεωρεί τη νίκη ιδιοκτησία του. Ποιος μωρέ σε αυτή τη ζωή κερδίζει παντού στο οτιδήποτε; Βρες μου κάποιον που το έχει καταφέρει και θα σου δείξω έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη έναν πέμπτο τελικό για να αισθανθεί ευτυχία στη μίζερη ζωή του.

Όσο οι μέρες πριν από έναν αγώνα μπάσκετ μοιάζουν με προετοιμασία για πόλεμο, όσο ο πρώτος θα είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα και κυρίως, όσο ο αθλητισμός του φανατισμού είναι η μοναδική διέξοδος για οποιαδήποτε μυρωδιά χαράς, σε αυτή τη χώρα θα απαγορεύεται να χάνεις.

Ας ψάξουμε λοιπόν και πάλι για δικαιολογίες, ας ξεσπάσουμε απέναντι στον ‘κακό’ που προκάλεσε, ας κάνουμε οτιδήποτε για να μην πούμε το αυτονόητο: “μπράβο, ήσασταν καλύτεροι και κερδίσατε, έτσι είναι ο αθλητισμός, του χρόνου ίσως να είναι η σειρά μας”.

Το σίγουρο πλέον, είναι ότι του χρόνου, οι υγιείς φίλαθλοι, αυτοί που αποδέχονται ότι η ήττα είναι κομμάτι του παιχνιδιού, θα βρίσκονται μακριά από τα γήπεδα και τότε αυτοί που δεν ξέρουν να χάνουν, θα μας έχουν κερδίσει όλους. 

Φωτογραφίες: Eurokinissi.gr