Η Ελλάδα στη μικτή ζώνη αναστενάζει

Δεν ξέρω αν οι δημοσιογράφοι Άρης Γάτας και Βασίλης Χατζηδάκης γνωρίζονται, αλλά βάζω στοίχημα ότι δεν θα ήταν και οι καλύτεροι φίλοι, αν κρίνουμε από τον τρόπο που διάλεξαν το τελευταίο τριήμερο να κάνουν τη δουλειά τους στη μικτή ζώνη.

Δεν ξέρω αν οι αθλητές Σωκράτης Παπασταθόπουλος και Βασίλης Σπανούλης γνωρίζονται, αλλά βάζω στοίχημα ότι θα έκαναν καλή παρέα, αν κρίνουμε από το πόσο σοβαρά έχουν πάρει το ρόλο του ηγέτη της εθνικής ομάδας, μέσα και έξω από το γήπεδο.

Από τους τέσσερις προαναφερθέντες, δεν γνωρίζω κανέναν προσωπικά. Ακολουθούν οι ενστάσεις μου με τον τρόπο που χειρίστηκαν δύο συνεντεύξεις στη μικτή ζώνη την Παρασκευή και την Κυριακή αντίστοιχα.

Περίπτωση Α’. Άρης Γάτας vs. Σωκράτης Παπασταθόπουλος

Δέχομαι a priori τη σημείωση πολύ έγκριτου αθλητικού γραφιά ότι ο Παπασταθόπουλος ήταν ήδη φορτωμένος πριν ξεκινήσει τις δηλώσεις στον Άρη Γάτα. Δεν μπορώ να ξέρω αν είχε φορτώσει με το κακό αστείο για τις μπουγάτσες και τον Μπεργκ που είχε κάνει τις προάλλες ο ρεπόρτερ ή αν απλά είναι απογοητευμένος με τη νέα ήττα της εθνικής ποδοσφαίρου, που κατεβαίνει την κατηφόρα με σπασμένα φρένα και αναποτελεσματικούς στα όρια του επικίνδυνου παράγοντες.

Πες όμως ότι ο Σωκράτης ήταν φορτωμένος. Εκτός απ’ αυτό, ήταν και σκασμένος και απογοητευμένος και κουρασμένος με το χάλι της εθνικής, έτρεχε για 90 λεπτά και φυσικά ένιωθε συνυπεύθυνος που το ένα κάζο διαδέχεται το άλλο. Επικαλείται για το ματς με τη Φινλανδία τον παράγοντα ‘τύχη’, τουλάχιστον όσον αφορά το πρώτο ημίχρονο που η ομάδα έδειχνε να σαλεύει.

Επειδή λοιπόν δεν μας έφταναν οι δημοσιογράφοι-οπαδοί των συλλόγων, ο Άρης Γάτας αποφασίζει να καλύψει το κενό στη θέση ‘δημοσιογράφοι-οπαδοί της εθνικής’ και με φανερό άχτι ειρωνεύεται σχετικά με το πόσο άτυχοι ήμασταν και με τα Φερόε, αλλά και σε όλα τα προηγούμενα ματς.

Δεν καταλαβαίνω το ειρωνικό “εσείς οι παίκτες φέρετε καμιά ευθύνη”; Πώς ακριβώς λειτουργεί ο δημοσιογράφος εδώ; Ως παιδονόμος ή ως σύντομα συνταξιούχος δάσκαλος δημοτικού που έχει μάθει τις ευεργετικές εκπαιδευτικές ιδιότητες του να τραβάς φαβορίτες, “επειδή πονάει πιο πολύ”; Και στο κάτω-κάτω, στον μοναδικό όψιμο ηγέτη αυτής της ομάδας και παντοτινά φιλότιμο Παπασταθόπουλο μιλάς, όχι σε κάποιον που έχει μπερδέψει τα τατουάζ με την καταξίωση ως ποδοσφαιριστής.

Στην ένταση της στιγμής, ο Παπασταθόπουλος μπαίνει λοιπόν σε ένα τσιτ τσατ-συζυγικό καυγαδάκι άκρως άβολο για τον τηλεθεατή και η συνέντευξη εξελίσσεται σε παρωδία με πινγκ πονγκ μικρών κοφτών ερωτήσεων. Κάθε φορά που βλέπω το βίντεο, νιώθω και περισσότερο αμήχανα.

Περίπτωση Β’. Βασίλης Χατζηδάκης vs. Βασίλης Σπανούλης

“…και η εθνική έχει την τύχη να διαθέτει τον κορυφαίο της Ευρώπης” είναι η ατάκα με την οποία δίνει το λόγο στον Βασίλη Σπανούλη ο ρεπόρτερ Βασίλης Χατζηδάκης μετά τη φοβερή ανατροπή της εθνικής στο ματς με τους Κροάτες. Ειλικρινά, τέτοιο lead-in κάνεις μόνο αν φοβάσαι ότι ο Σπανούλης θα σε πλακώσει στις μπουνιές και θες να τον καλοπιάσεις. Απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, ο Σπανούλης δεν πιάνεται συχνά στα χέρια στις συνεντεύξεις στη μικτή ζώνη.

Με εξαίρεση το τελευταίο δεκάλεπτο, η εθνική δεν συγκλόνισε στο ματς με τους Κροάτες και μοιραία αυτό το “αν παίζουμε έτσι στους ομίλους, δηλαδή στο Λιλ τι μπορούμε να περιμένουμε;” από τον ρεπόρτερ προσγειώθηκε μαεστρικά δίπλα από το παρκέ της Zagreb Arena. “Διαφωνώ ότι παίξαμε κάτι σπουδαίο, δείξαμε χαρακτήρα και καρδιά, αλλά έχουμε πάρα πολλά περιθώρια βελτίωσης”.

Το ερώτημα που γεννάται από τις δύο άστοχες (για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία) συνεντεύξεις είναι το τι γίνεται τόσο λάθος πια στη μικτή ζώνη.

Εξυπνάδες και συμπεράσματα

Τίποτα δεν γίνεται λάθος. Αυτό μπορούμε να προσφέρουμε, αυτό προσφέρουμε. Ο Άρης Γάτας, που ενδεχομένως έχει υποστεί κριτική για ‘προβλεπέ’ και άνοστες ερωτήσεις σε διεθνείς κατά το παρελθόν, είπε να πολεμήσει τα ειωθότα και να μην παραστήσει τον ρεπόρτερ-ρομπότ, ο δε Βασίλης Χατζηδάκης θεωρεί ότι είναι ύψιστη τιμή να έχεις τον Σπανούλη στη μικτή ζώνη, άρα “αποθεώστε τον παιχταρά, ειδικά μετά τη ματσάρα που έκανε”.

Επιμένω, τίποτα δεν γίνεται λάθος. Όλα είναι λάθος από την αρχή.

Ας ξεκουράσω λίγο τους δημοσιογράφους. Παραδοσιακά, οι Έλληνες αθλητές, με ελάχιστες εξαιρέσεις που συζητιούνται ενώ κάνουν το αυτονόητο βλέπε Κατσουράνης, είναι τσακωμένοι με τα πολλά λόγια. Και όχι μόνο αυτό. Είναι τσακωμένοι και με τα ποιοτικά λόγια. Ο κάθε Γάτας και ο κάθε Χατζηδάκης έχουν κουραστεί να ακούνε παίκτες να προκαλούν χασμουρητά με τα “κοιτάμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά”, “κρατάμε τους τρεις βαθμούς και προχωράμε”, “σημασία δεν έχω εγώ, αλλά η ομάδα”.

Ποιες είναι οι φανταστικές ερωτήσεις που έχεις να αντιπαραθέσεις στα κλασικά “Πώς πήγε το παιχνίδι;” ή “Τι έφταιξε και χάσαμε;”. Κι εγώ βιώνω στιγμιαία αναγούλα με τα κλισέ, αλλά τι θα ρωτούσα από την άλλη κάποιον που έχει μόλις βγει από ένα ματς και οι σφυγμοί του είναι στο Θεό; “Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό” μήπως; Ή “ποιον θες εσύ για ομοσπονδιακό”; Ναι, μπορούμε να σκεφτούμε εκατομμύρια random ερωτήσεις, αλλά θα λάβουμε απάντηση; Από αθλητές (και δεν εννοώ τον Σωκράτη ή τον Σπανούλη) που έχουν συμβόλαιο με τον ξύλινο λόγο, πόσα να περιμένεις;

Μια φορά βρέθηκα σε μικτή ζώνη, μετά το φιλικό ΑΕΚ-Σεβίλλη με το δαιμόνιο Βασίλη Τεμπέλη, και μου ‘λεγε “έλα εδώ ρε να ρωτήσεις κάτι” και αντί να ρωτήσω ποδοσφαιριστές, ρωτούσα τον Βασίλη, “Τι να ρωτήσω; Πώς είδαν το ματς; Δεν μου πάει η καρδιά”. “Ρε ρώτα ό,τι σου κατεβαίνει”, ήταν η απάντησή του. Έκανα ότι με πήρε κάποιος τηλέφωνο και απομακρύνθηκα.

Αν έχεις προσέξει εξάλλου τους τον πολύ καλό στη μικτή ζώνη Ρήγα Δάρδαλη του OTE TV, θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι οι ερωτήσεις του που κάνουν τη διαφορά, αλλά το ύφος και ο τόνος του. Μπορεί να πίνει νερό στο όνομα του εκάστοτε Kill Bill (μπορεί και όχι), αλλά δεν θα σταθεί δίπλα του σαν παιδάκι που θέλει αυτόγραφο. Θα τον αποθεώσει όσο πρέπει, θα τον ιντριγκάρει όσο πρέπει και τελικά θα τον κάνει να μιλήσει όπως μιλάει στους φίλους του. Αυτό είναι το μυστικό.

Το αντίθετο του ‘διακοσμητικός στη μικτή ζώνη’ δεν είναι το ‘δικαστής’. Δεν γίνεσαι πιο άμεσος έτσι, γίνεσαι πιο άβολος. Κι επειδή ο κόσμος είναι μικρός και ο Σωκράτης μόλις 27, καλό θα ήταν να αποφεύγονται οι ακραίοι τόνοι και οι σποντίτσες, γιατί οι δυο τους είναι πολύ πιθανό να ανταμώσουν ξανά στη μικτή ζώνη μετά από πολύ ευτυχέστερα αποτελέσματα.

Αν έχω μισή λύση να προτείνω ώστε να γλιτώσουμε τις αχρείαστες κόντρες, αλλά και τις αχρείαστες αβρότητες στη μικτή ζώνη, αυτή θα ήταν η πολύ ειλικρινής στάση κάθε ρεπόρτερ με το απλό -και ασφαλές- “Λοιπόν Βασίλη/Σωκράτη/Περικλή, σε ακούμε…”. Έτσι κι αλλιώς, ο παίκτης θα βάλει την κασέτα και θα τα πει και δίχως ερωτήσεις.

Αποτέλεσμα; Γυρνάνε το βράδυ σπίτι τους άπαντες ευχαριστημένοι. Το ίδιο ευχαριστημένοι θα μένουμε κι εμείς που είδαμε το ματς (και τη μικτή ζώνη) από το σπίτι.