Η καθυστερημένη μας σεξουαλική τηλεοπτική απελευθέρωση

Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσεις την σεξουαλική απελευθέρωση που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, όσον αφορά τα δικαιώματα του άνδρα στον τηλεοπτικό έρωτα. Ο πρώτος είναι ο ανάλαφρος και απλοϊκός τρόπος με τον οποίο μια γυναίκα θα απορούσε γιατί οι άντρες βλέπουν ταινίες ερωτικού περιεχομένου σε μικρή ή και μεγάλη ηλικία. Ο δεύτερος και φυσιολογικός είναι να το αντιμετωπίσεις ως αυτό που είναι. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής ενός άνδρα.

Η νομιμοποίηση της Τζούλιας

Όσον αφορά την κοινωνική μας απελευθέρωση στο θέμα της παραγωγής ταινιών, υπήρχαν μερικά στάδια. Γιατί βλέπεις η ελληνική κοινωνία δυσκολεύτηκε να συνηθίσει στην ιδέα ότι κάτι που συζητιόταν και υπήρχε κλειδωμένο στις κρεβατοκάμαρές μας, θα μπορούσε να συζητιέται και να βασιλεύει φανερά και έξω από αυτές.

Βιντεοκασέτες και περιοδικά υπήρχαν σε κάθε ανδρικό δωμάτιο. Οι ελληνικές παραγωγές ήταν μηδαμινές, με εκείνες τις Ελληνίδες που πρωταγωνιστούσαν να μετατρέπονται άμεσα σε σύμβολα της σεξουαλικής μας απελευθέρωσης.

Για να έρθει αμέσως μετά η δεκαετία του 80 και του 90 όταν τα πράγματα έγιναν πολύ πιο φυσιολογικά. Ξαφνικά ήταν εκεί έξω, ελεύθερο, χωρίς φοβερούς περιορισμούς. Οι άνδρες κάθε ηλικίας αναζητούσαν πρόσβαση με κάθε τρόπο και ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα θα βρισκόταν μία εταιρεία να εκμεταλλευτεί αυτή τη ζήτηση.

Όταν η SIRINA κατάφερε να κυκλοφορήσει την πρώτη ταινία της Τζούλιας Αλεξανδράτου, όλοι γνωρίζαμε ότι τίποτα πια δεν θα ήταν ίδιο.

Εσύ πού ήσουν όταν πρωτοείδες την Τζούλια;

Αντίστοιχα με τότε που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Αντίστοιχα με τότε που έγινε ο σεισμός της Αθήνας. Όλοι θυμούνται πού, πότε και με ποιους παρακολούθησαν την πρώτη ταινία της Τζούλιας. Και αναφέρω συνέχεια το όνομα της Αλεξανδράτου γιατί ήταν ένα τρομακτικά μεγάλο ορόσημο.

Μέσα σε λίγους μόνο μήνες ο κόσμος απαιτούσε από κάθε Ελληνίδα μοντέλο να ακολουθήσει τα χνάρια της. Ο κόσμος ρώταγε την SIRINA ποια θα είναι η επόμενη. Αλλά όχι. Η συνέχεια δεν ήταν τόσο ηχηρή (με εξαίρεση την Ντούβλη). Και δεν έπρεπε να είναι ηχηρή.

Η εποχή “Τζούλια” άφησε κληρονομιά την πεποίθηση ότι κάθε κοπέλα μπορούσε να μπει σε αυτή τη βιομηχανία. Η εποχή αυτή σήκωσε τους όποιους ηθικούς φραγμούς υπήρχαν. Έδωσε το έναυσμα για δεκάδες παραγωγές της SIRINA αλλά και άλλων.

Πού ήταν κρυμμένο όλο αυτά τα χρόνια το πορνό;

Ο θόρυβος κάποτε κόπασε. Όπως ήταν άλλωστε φυσιολογικό. Δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για φανφάρες και βεγγαλικά. Δεν υπήρχε πλέον ανάγκη από μπροστάρισσες στον αγώνα. Η μηχανή δούλευε κανονικά, αθόρυβα, ωραία.

Θυμάμαι να μιλάω με τη Βούλα Βαβάτση, την πρωταγωνίστρια μίας παραγωγής από πλευράς SIRINA. Μιλάγαμε για τα γυρίσματα, για τις ταινίες. Για το πόσο επαγγελματικά και σοβαρά ήταν πια τα πράγματα στη βιομηχανία. Για το πόσο φυσιολογικό ήταν πια το να γίνονται ολοένα και περισσότερες παραγωγές.

Μπαίνοντας στο site της Sirina τώρα και χαζεύοντας τις παραγωγές των τελευταίων μηνών, πετυχαίνω συνέχεια Ελληνίδες της διπλανής πόρτας. Κορίτσια που κάποτε θα τρέχαμε να τα φωτογραφήσουμε στο MAX, το MAXIM και το Playboy. Κορίτσια που όπως σε κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα αποφάσισαν όχι να βγάλουν τα ρούχα τους, όχι να γίνουν οι νέες Τζούλιες αλλά να μπουν σε μία βιομηχανία που ζει και βασιλεύει.

Το (σχετικά βέβαιο) μέλλον

Δεν είναι θέμα δικό μας να αποφασίσουμε την τύχη της βιομηχανίας. Στην Ελλάδα όπως και στο εξωτερικό, τα δεδομένα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Ο κόσμος ψάχνει κυρίως online και η βιομηχανία δείχνει να συμβιβάζεται και να προσαρμόζεται άριστα.

Η παραγωγή ταινιών ερωτικού περιεχομένου στην Ελλάδα έχει μέλλον θέλουμε δεν θέλουμε. Η ζήτηση είναι αέναα εκεί. Και τώρα είναι εκεί και η προσφορά. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αντιμετωπίζουμε με τον τρόπο που του αρμόζει.

Ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής ενός άνδρα