Η στερεοτυπική αυστηρότητα της Βίκυς Καγιά

Η Βίκυ Καγιά, σε αντίθεση με ένα παράταιρα μεγάλο κομμάτι συναδέλφων ή γενικότερα συνελλήνων της που καυχιούνται ότι το ‘χουν καταφέρει, έχει πράγματι ακουμπήσει αυτό που λέμε ‘καριέρα στο εξωτερικό’. Έχει κάνει πασαρέλα για τον Γκαλιάνο, τον Γκοτιέ, τον Λάγκερφελντ. Αν περάσει δηλαδή ένα πρωί στον δρόμο δίπλα από αρκετά τοτέμ της μόδας, το πιο πιθανό είναι ότι θα τη χαιρετήσουν, θα της πουν ‘γεια σου Βίκυ’ και γιατί όχι, θα της ρίξουν και ένα ψεύτικο φιλί στον αέρα.

Το εκτόπισμα της Καγιά τόσο στο χώρο του μόντελινγκ, αλλά αργά και σταθερά και στο χώρο της ελληνικής τηλεόρασης είναι ο λόγος που οι διαγωνιζόμενες στο GNTM την κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό, κατενθουσιάζονται όταν τις επαινεί και καταρρακώνονται όταν είναι αυστηρή μαζί τους. Το πρόβλημα είναι ότι, τουλάχιστον στα επεισόδια αποχώρησης και δη στις ακριβείς στιγμές της αποχώρησης, η Καγιά γίνεται μεμιάς dead serious και διαιωνίζει ένα στερεότυπο που δεν μπορεί πια να δουλέψει, το 2018.

Η αυστηρότητα του επαΐοντος είναι ένα πράγμα και η αυστηρότητα του επαΐοντος επειδή κάπου, κάπως, κάποτε ένας άλλος επαΐων ήταν υπερβολικά αυστηρός μαζί του είναι άλλο πράγμα. Και η αυστηρή Βίκυ, είτε με τη γλώσσα του σώματος είτε με την κανονική, φτιάχνει συνέχεια το ίδιο σύννεφο πάνω από την εικόνα που βλέπουμε. Και το σύννεφο λέει:

Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, έχω το δικαίωμα να σου μιλήσω απαίσια και απότομα, γιατί έτσι συνέβη και σε μένα, έτσι είναι ο χώρος της μόδας, ο κόσμος είναι σκληρός, δεν ζούμε σε παραμύθι, δεν ξέρεις πόσα βράδια έκλαιγα κι εγώ στο κρεβάτι μου

Λυπάμαι, αλλά δεν πάει έτσι. Δεν παρακολουθώ πια το GNTM, αλλά το παρακολούθησα συστηματικά στην αρχή και η στερεοτυπική αυστηρότητα (όχι μόνο της Καγιά) έβρισκε το χρόνο της σε κάθε επεισόδιο.

Ταυτόχρονα, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο Ευθύμης Σαββάκης, η τηλεόραση έχει έναν Καπουτζίδη σε άλλο σόου της prime time, ο οποίος αντιμετωπίζει με ευγένεια ακόμη και τον πιο ατάλαντο Έλληνα που θα σταθεί μπροστά του και θα κάνει το κομμάτι του. Έχει μία Παπαρίζου που δεν βρίσκει χρήσιμο το να αντιπαραβάλει τα δεινά της ζωής της σε έναν διαγωνιζόμενο που δεν έχει καλή φωνή. Έναν Μαραβέγια που χαμογελάει.

Η ίδια η Καγιά άλλωστε στο ‘Shopping Star’ είναι ευεργετικά ζεστή απέναντι σε ανθρώπους που απλά θέλουν να κάνουν το ψώνιο (και παρεμπιπτόντως, τα ψώνια) τους στην τηλεόραση. Εκεί, η παρουσιάστρια απορροφά κραδασμούς εξωφρενικής αβολοσύνης κάθε τόσο. Γιατί όταν το διακύβευμα είναι ο περιβόητος χώρος της μόδας -για τον οποίο έχουμε και θα έχουμε μαύρα μεσάνυχτα ως χώρα, γίνεται ξαφνικά σκληρή, δραματική και συνεπώς άδικη;

Το GNTM (θα έπρεπε να) είναι ένα σόου που σπάει τα στερεότυπα. Αυτό συμβαίνει μεμονωμένα με τη συμμετοχή ενός plus size model στην τελική φάση, αλλά καταργείται όσο το στερεότυπο του σκληρού χώρου της μόδας αναπαράγεται στις συμπεριφορές.

Όλοι οι χώροι είναι σκληροί. Και της μόδας, και του τραγουδιού, και της εστίασης, και του αθλητισμού, και των οικιακών. Όλοι. Αυτό δεν δικαιολογεί επιπλήξεις μεταξύ ενηλίκων και ειδικότερα από έναν αναγνωρισμένο επαγγελματία προς κάποιον θέσει υποδεέστερο. Είναι εντάξει να απαιτείς από κάποιον να λειτουργήσει υπό πίεση. Δεν είναι εντάξει να είσαι αυστηρός μαζί του, έτσι, για την ιστορία.