Η τρομοκρατία περνάει ακριβώς όπου και όπως γουστάρει αυτή
- 14 ΝΟΕ 2015
Η αληθινή τρομοκρατία δεν προειδοποιεί. Δεν μπουρδουκλώνεται μεταξύ αριστερών και πιο αριστερών και αναρχικών ιδεολογιών, δεν τσακώνεται για το ποιος φιλόσοφος του 19ου αιώνα τα έλεγε καλύτερα (τον 19ο αιώνα βέβαια), δεν παίζει παιχνίδια εντυπώσεων και ανακοινώσεων.
Η αληθινή τρομοκρατία οπλίζει οχτώ ανθρώπους που είναι απόλυτα εντάξει με το να πεθάνουν σε λίγες ώρες και οι ίδιοι οχτώ άνθρωποι παίρνουν μαζί τους όσους προλάβουν. Στην περίπτωση των χτεσινών (σ.σ. 13/11) επιθέσεων στο Παρίσι, πήραν μαζί τους περισσότερους από 127.
Δεν ξέρω αν μιλάμε για την ευρωπαϊκή 11η Σεπτεμβρίου και αν με ρωτάς, οι εύκολοι συνδυασμοί για να λειάνουμε τις γωνίες των καταστάσεων και να προσπαθήσουμε να αφομοιώσουμε καλύτερα αυτό που συνέβη, με ενοχλούν. Η ουσία είναι ότι η τρομοκρατία κατάφερε μια αφόρητη νίκη, η οποία δεν μετριέται μόνο με 127 ζωές.
Η απόλυτη νίκη της τρομοκρατίας είναι αυτό που ζούμε σήμερα και θα ζούμε για εβδομάδες. Φόβος στο Παρίσι, αλλά και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Φόβος στην Ευρώπη, φόβος στην Αμερική, εκκλήσεις για ανάγκη για νέα μέτρα(;) πρόληψης(;) τέτοιων επιθέσεων, μια οχλαγωγία και μια βαβούρα, που όχι απλά δεν δίνει λύση, αλλά εξασφαλίζει και εύκρατο κλίμα για ακατάσχετη ρατσιστική μπουρδολογία και για υποχρεωτική επιλογή πλευράς.
Σε διάστημα δέκα μηνών, το Παρίσι έγινε δις έρμαιο τρομοκρατών. Την πρώτη φορά ήταν το μακελειό στο Charlie Hebdo. Τη δεύτερη το συντονισμένο χτύπημα της 13ης Νοεμβρίου. Αναρωτήθηκε κανείς τι στο δαίμονα συμβαίνει στο Παρίσι και δέχεται απανωτά χτυπήματα; Γιατί το δεύτερο φετινό χτύπημα δεν έγινε στη Ρώμη ή στη Βιέννη ή στο Ελσίνκι ή στο Γιέρεβαν της Αρμενίας;
Εκπρόσωπος του συντετριμμένου χτες Φρανσουά Ολάντ εξέδιδε ανακοίνωση στις 27 Σεπτεμβρίου επιβεβαιώνοντας, σε σαφώς πιο εύθυμο κλίμα, ότι “η Γαλλία απέδειξε την αφοσίωσή της στον πόλεμο κατά των τρομοκρατών της ISIS και τα πρώτα χτυπήματα της γαλλικής αεροπορίας κατά βάσεων(;) στη Συρία είναι γεγονός”. Αυτόπτες μάρτυρες και διασωθέντες της συναυλίας στο Μπατακλάν δήλωναν στους δημοσιογράφους έξω από το κέντρο ότι οι τρομοκράτες άνοιξαν πυρ στην αίθουσα φωνάζοντας “Αυτό είναι για τη Συρία”.
Το ότι η αντίδραση και οι εικόνες σκεπασμένων θυμάτων στους δρόμους του Παρισιού είναι φρικαλέα και φέρνει δάκρυα στα μάτια δεν σημαίνει ότι ήρθε ουρανοκατέβατη ή κατόπιν εξωγήινου δακτύλου. Με την πιο λιανή απόδοση, τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω εγώ, η Γαλλία κατάφερε να μπει στο μάτι των τελευταίων που θα έπρεπε να μπει. Ο θρησκευτικός φανατισμός οπλίζει ευκολότερα και σκοτώνει κυνικότερα. Το να τα βάζεις με φανατικούς που θα πρόσφεραν (και προσφέρουν) για πλάκα τη ζωή τους στον Αλλάχ ή σε όποιον θεό πιστεύουν είναι μια επιλογή καταδικασμένη με αίμα.
Αυτό που με σοκάρει περισσότερο στις επιθέσεις στο Παρίσι, ανησυχητικά τον Ιανουάριο και τρομακτικά πλέον, είναι τα χτυπήματα στο ψαχνό. Οι τρομοκράτες δεν θα στήσουν καραούλι στον Ολάντ ούτε στην πλουτοκρατία. Οι τρομοκράτες θα χτυπήσουν ακριβώς εκεί που θέλουν. Τους έθιξε το Hebdo; Θα πληρώσει με αίμα. Χτύπησε ο Ολάντ στη Συρία; Η τακτική της απάντησης είναι αυτή:
Σε αντιστοιχία της γνώμης του Χρήστου, η μοναδική νίκη της τρομοκρατίας που μπορεί να αποφευχθεί πια είναι η ενδυνάμωση του φανατισμού, που στο μυαλό μου ισοδυναμεί με ενδυνάμωση του ήδη υδροκεφαλικού ναζιστικού μπλοκ της χώρας.
Επειδή συνεχίζω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία μένει στους σκόρπιους τίτλους και έχει ξυπνήσει το πρωί του Σαββάτου με ένα απύθμενο μίσος για τους μουσουλμάνους (τους υποταγμένους στον Ύψιστο σε ελεύθερη μετάφραση), να αφήσω απλά στο τραπέζι ότι η φασιστική αγκαλιά είναι ορθάνοιχτη και πρόθυμη να ‘συζητήσει’ μαζί της για τους Σύριους ‘τζιχαντιστές πρόσφυγες 5 και 8 ετών’ που κατακλύζουν την Ευρώπη και τη χώρα μας τους τελευταίους μήνες.
Ας σηκώσουμε λίγο το κεφάλι και ας ενημερωθούμε λίγο πιο στεγνά, άρα και λίγο πιο ουσιαστικά, για το τι μπορεί να σημαίνει άλλη μία παριζιάνικη θηριωδία. Όσο σωστά θυμόμαστε ότι η τρομοκρατία δεν γνωρίζει σύνορα και παρακολουθούμε συγκλονισμένοι τις εξελίξεις, τόσο χρήσιμο θα ήταν και για λόγους ψυχραιμίας αν θες, να παρατηρήσουμε ότι μέσα στο 2015, η Γαλλία, εκτός από τη σφαγή στο Charlie Hebdo και τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου, φιλοξένησε τον αποκεφαλισμό ενός Γάλλου επιχειρηματία από υπάλληλό του που μάλιστα διάνθισε το κεφάλι του αφεντικού με ισλαμικά σύμβολα, ενώ γλίτωσε παρά τρίχα άλλη μια θηριωδία σε τρένο με προορισμό τη χώρα του Διαφωτισμού, όταν τρεις Αμερικάνοι πεζοναύτες αφόπλισαν έναν ισλαμιστή που βγήκε από την τουαλέτα με ένα καλάσνικοφ στον ώμο.
Η Γαλλία είναι χωμένη στο μάτι των φανατικών της ISIS και χώρος για επιπλέον εκλογικεύσεις των πράξεων οποιουδήποτε φανατικού είναι καταδικασμένη να ανοίξει μια τρύπα στο νερό.
Οι εκκλήσεις για πιο δυναμικά μέτρα κατά της τρομοκρατίας μού ακούγονται πραγματικά φαιδρές. Τι εμποδίζει μια ομάδα φανατικών απ’ το να μπει και απόψε σε ένα συναυλιάδικο του Παρισιού και να τα κάνουν όλα λίμπα; Υπάρχουν αόρατοι ανιχνευτές μετάλλου που θα εντοπίζουν όπλο και αυτόματα ένας κεραυνός θα σκίζει τον ουρανό και θα αφοπλίζει τον ύποπτο; Όχι. Τα μέτρα, ή τα όποια μέτρα τέλος πάντων, είναι πολύ πιο γενικά και οργουελικά. Το δε μέτρο των κλειστών συνόρων είναι το πιο αστείο απ’ όλα.
Αυτό λοιπόν με επαναφέρει στο κείμενο του Χρήστου και, αφού κρίνω ως (προς το παρόν) περισσότερο γαλλική παρά ευρωπαϊκή υπόθεση τα χτυπήματα της ISIS στο Παρίσι, θα δανειστώ μια παράγραφό του:
“Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία η ύπαρξη τρομοκρατών είναι αδύνατο να αποφευχθεί. Και πρέπει να αντιληφθούμε ότι το να κλείνουμε τα σύνορα, να ταμπουρωνόμαστε πίσω από μία εθνική ασπίδα και να πολεμάμε κάθε τι ξένο δεν είναι ο δρόμος μπροστά”.
Κλείνοντας. Αν θέλουμε να εντοπίσουμε εχθρούς, μπορούμε ακόμη και στο κλειδαμπαρωμένο σπίτι μας. Το πρωί του Σαββάτου, η Ευρώπη είναι όσο (αν) ασφαλής ήταν και το πρωί της Παρασκευής. Η τρομοκρατία δεν βάζει νέα προβλήματα. Πατάει σε αυτά που υπάρχουν και χτυπάει. Όπως και όπου γουστάρει αυτή.
*Λίγο αφού γράφτηκε αυτό το κείμενο, το ισλαμικό κράτος θα αναλάμβανε την ευθύνη της επίθεσης εξαπολύοντας μύδρους κατά της Γαλλίας και χρησιμοποιώντας αυτολεξεί τη φράση “όσο συνεχίζετε να μας βομβαρδίζετε, δεν θα έχετε ειρήνη. Θα φοβάστε να πάτε ακόμα και στην αγορά”.