Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι μια ροκ σταρ, αλλά για σόλο καριέρα

Το μόνο για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, απ’ όποια μεριά του πολιτικού φάσματος κι αν περνάς τον χρόνο σου κατηγορώντας, είναι ότι δεν σε είχε προειδοποιήσει.

Η ψηφοφορία-φιάσκο στην Επιτροπή Δικαιοσύνης της Βουλής στις 12 Σεπτεμβρίου 2013, στην οποία ο πρόεδρος Βιρβιδάκης αγνοεί ρομποτικά τα ‘όχι’ της Ζωής ανακοινώνοντας ότι κάθε άρθρο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία χωρίς να ψηφίζει κανείς ‘ναι’, όφειλε να σε βάλει σε υποψίες:

Το ίδιο και η ένταση και οι κορώνες της το περασμένο καλοκαίρι που ο κύριος Μαρκογιαννάκης ανέλυε ότι δεν είναι υιός ούτε θυγατέρα κανενός και ο εύθικτος βουλευτής Δωδεκανήσου Υψηλάντης την κατηγορούσε για ‘τρομοκρατία’.

Η Ζωή ‘φορτώνει’ από τον Μάιο του ’12 και την παρθενική της θητεία ως βουλευτής. Ως μέλος της αντιπολίτευσης, ‘φόρτωνε’ εκκινώντας από την αδιαμφισβήτητη κάψα της για το δίκαιο και γκαζώνοντας με την αλαζονεία και τα ‘εγκλήματα’ των επίσημα μνημονιακών κυβερνήσεων. Ως μέλος της κυβέρνησης και Πρόεδρος της Βουλής, η Ζωή συνεχίζει να ψάχνει το δίκαιο με το ζήλο nerdy απουσιολόγου του πρώτου θρανίου, θέτοντας ακόμη και ζήτημα εξέτασης των νόμων που έχουν ψηφιστεί ενώ έλειπαν οι προφυλακισμένοι βουλευτές της Χ.Α.

Η δήλωσή της προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων εκτός αλλά και εντός κυβέρνησης και την επίπληξη του πρωθυπουργού, παρότι η ίδια τον διαβεβαίωσε ότι επρόκειτο για ζήτημα τήρησης του Κανονισμού. Η τυπολατρία και ο πολιτικός της λόγος έχουν δείξει ότι δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό, παρότι οι μυγιάγγιχτοι και πάραπολύ αριστεροί (της ίδιας κυβέρνησης) δεν μπήκαν καν στον κόπο να ζυγίσουν αυτό που είπε στην πραγματικότητα.

Αν υπάρχει ένα πρόβλημα που αρχίζει να γίνεται αισθητό με τη θητεία της ως Πρόεδρος της Βουλής είναι το μάλλον ασυνείδητο φλερτ της με την αλαζονεία, η οποία την έκανε να εκραγεί πολλάκις από οργή τα δυόμιση χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η κυβέρνηση.

Αυτό που θέλω να πω με λίγο πιο απλά ελληνικά είναι ότι χαίρομαι όσο δεν πάει τον τσαμπουκά της Ζωής και τις φαντεζί τάπες σε μια ζωή μέτοχους -τέως κυβερνητικούς- αμέτοχους, ποτάμια και Αδώνιδες, αλλά εκτιμώ ότι όλο αυτό το παιχνίδι θα μπορούσε να γίνεται με πιο γήινους και χαμηλούς τόνους. Απο τη μία, ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή και από την άλλη, το ψώνισμα, τα ‘κλείστε το μικρόφωνο της κυρίας’ και τα ειρωνικά γελάκια ήταν πρακτικές των κυβερνήσεων που μαύρισε ο κόσμος στις τελευταίες εκλογές.

Ένα ζήτημα που μοιάζει όαση δροσιάς για τους μη υποταγμένους σε στενές κομματικές γραμμές όπως ο υπογράφων, αλλά σίγουρα θα απασχολήσει τον πρωθυπουργό είναι η απαράμιλλη αφοσίωση της Ζωής στο αξίωμα που της εμπιστεύτηκε.

Κανείς δεν είπε ότι οι διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό ενός κόμματος δεν αποτελούν υγιές φαινόμενο, αλλά αφενός, όταν κυβερνάς οφείλεις να συντάσσεσαι σε πέντε βασικές γραμμές και αφετέρου, οι διαφωνούντες εντός ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να αντιμετωπίζουν αλλήλους σχεδόν με μίσος. Για παράδειγμα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Φίλης άδειασε χωρίς περιστροφές τη Ζωή, σχετικά με τα περί ακυρότητας των μνημονιακών ρυθμίσεων λόγω Χρυσής Αυγής. Το ίδιο και ο Πάνος Σκουρλέτης.

Στο ίδιο μοτίβο, δεν θα προξενούσε καμία έκπληξη αν κίτρινο δημοσίευμα μάς ενημέρωνε ότι η Ζωή δεν μιλιέται με τον μισό ΣΥΡΙΖΑ. Αμφιβάλλω κατά πόσο είναι υγιές αυτό το κλίμα που ‘αγκαλιάζει’ μια κυβέρνηση που έτσι κι αλλιώς έχει πολλή δουλειά στο να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και ότι δεν ευθύνεται για την κρίση που ζούμε τα τελευταία έξι χρόνια.

Όσον αφορά τη φωναχτή Ζωή, θα αφήσω τους επικεφαλής των πολέμιων της να δικαιώσουν το στιλ της μέσω της αυτόματης απαξίωσης των εαυτών τους. Ο ένας (βλ. Γιακουμάτος) παρακαλάει στην εκπομπή Καρντάσιανς να ξεμπαρκάρει σύντομα ο άντρας ναυτικός της, ο άλλος (βλ. Άδωνις) την αποκαλεί ‘τύραννο’ και ο τρίτος (βλ. Μεϊμαράκης) που το ξεκίνησε τόσο καλά με την ανθοδέσμη πριν λίγους μήνες, την ψέγει δημόσια γιατί είχε το θράσος να ψέξει η ίδια το προηγούμενο προεδρείο. Πώς να μην πάρεις τυφλά το μέρος της όταν οι εχθροί της είναι αυτοί;

* Ο Γιάννης Πανούσης που αρθρογραφεί στα Νέα(!) και αναπαράγει κλισέ τύπου ‘Ποιος θα γλιτώσει τους αστυνομικούς από το μένος των κουκουλοφόρων;’, σβήνοντας μια κι έξω δεκάδες βίντεο από πρόσφατες διαδηλώσεις που δείχνουν τους κουκουλοφόρους να ετοιμάζονται δίπλα σε αστυνομικούς.

* Το συνεχιζόμενο χάος στις Σκουριές, οι φυλακές τύπου Γ’ και το Κολαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού.

* Ο Γιάνης Βαρουφάκης που αρχικά ενθουσίασε με το σθένος, τον λόγο και το πώς κόντραρε τα τέρατα του Eurogroup και στη συνέχεια προβλημάτισε με την εμμονή του στην ασάφεια της ελληνικής αντι-πρότασης και τις φωτογραφίσεις μπροστά από πιατέλες με ρόκα-παρμεζάνα-μπαλσάμικο.

* Ο Δημήτρης Στρατούλης που μιλάει για τα περήφανα ‘όχι’ και τις ηρωικές εξόδους του ελληνικού λαού, φωτογραφίζοντας, θέλοντας και μη, μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή και όχι τις ατυχείς στιγμές του Δημήτρη Ελευθερόπουλου.

* Ο Πάνος Καμμένος σκέτο, και ο Πάνος Καμμένος ως επικεφαλής του κόμματος με το οποίο βγάζει το ψωμί του ο Νίκος Νικολόπουλος, δημόσιος εισηγητής της γνωστής έκφρασης “πουσταριό”.

Αν η Ζωή έχει αποφασίσει ότι η προτεραιότητά της είναι η προεδρεία της Βουλής, επικροτώ και ανυπομονώ να γίνεται εφιάλτης και για ορισμένους βουλευτές της κυβέρνησής της, γιατί αναντίρρητα το ‘χουν κερδίσει.

Το ερώτημα που εκκρεμεί είναι αν εμείς είμαστε έτοιμοι για ένα Terra Vibe κοινοβούλιο και ο ΣΥΡΙΖΑ για μια ‘ανεξάρτητη’, τυπική σε εκνευριστικό βαθμό, αλλά και χιουμορίστα Πρόεδρο της Βουλής.

Κεντρική Φωτογραφία: Sooc.gr