Happy wife, happy life

Πάνε οχτώ χρόνια από τότε που κατάλαβα πόσο απλά είναι τα πράγματα σε αυτή την ζωή. Ότι όταν η γυναίκα μου είναι καλά, τότε εγώ είμαι -όπως μου έλεγε η Σμυρναία γιαγιά μου- ‘πασάς στα Γιάννενα’. Οπότε, κατάπια οποιαδήποτε μορφή περηφάνιας, της παρέδωσα κάθε μορφή εξουσίας και άρχισα να ζω για να την ‘υπηρετώ’. Κάτι που δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή.

Το πρώτο πράγμα που οφείλεις να καταλάβεις είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να είσαι το ‘αφεντικό’ του σπιτιού σου. Πρόκειται για ένα φανερά υπερτιμημένο ρόλο που περιλαμβάνει ένα σωρό βαρετές υποχρεώσεις όπως το να πληρώνεις λογαριασμούς, να τρέχεις στις τράπεζες και στο supermarket, να θυμάσαι ποτέ έχει γενέθλια κάποιος και να φροντίζεις να του πάρεις εγκαίρως δώρο ή να κανονίζεις πότε στο διάολο θα έρθει ο υδραυλικός να φτιάξει τον θερμοσίφωνα και πότε να πας το αυτοκίνητο στο service. 

Χωρίς ίχνος ντροπής έρχομαι να σου ομολογήσω ότι, μετά από οχτώ χρόνια γάμου, δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο υδραυλικός μας, που είναι η ΔΕΗ της γειτονιάς μας, πότε έχει γενέθλια ο καλύτερός μου φίλος ή πόσο κάνει το γάλα στο supermarket και μια φραντζόλα ψωμί στον φούρνο.

Πολύ απλά δεν έχει χρειαστεί να κάνω ποτέ τίποτα από αυτά. Χωρίς ποτέ να έχει χρειαστεί να κάτσουμε κάτω και να χωρίσουμε ρόλους, καταλήξαμε στον εξής διαχωρισμό εργασιών. Εγώ δουλεύω όσο περισσότερο μπορώ (ειδικά παλιά, που είχε και οικονομικό νόημα). Και εκείνη -ενώ παράλληλα δουλεύει 9 to 5- φροντίζει και το σπίτι και εμένα.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τελικά δεν έχει σημασία πόσο ερωτευμένος είσαι όταν κάνεις πρόταση γάμου στην γυναίκα σου. Γιατί όταν τελειώσει ο μήνας του μέλιτος, ένας γάμος οφείλει να λειτουργεί σαν start up. Κάθε μέρος συμβάλει –ανιδιοτελώς και χωρίς εγωισμούς- με ότι καλύτερο έχει να προσφέρει.

Και αν έχεις ήδη αρχίσει να με βρίζεις ως ‘βουτυρομπεμπέ’ και ‘γυναικωτό’ που να σου πω και το άλλο.

Ότι δεν έχω επίσης ιδέα σε ποιους λογαριασμούς ή τράπεζες είναι οι οικονομίες μας. Αφού ότι λεφτά μπαίνουν στο σπίτι τα διαχειρίζεται αποκλειστικά το έτερον μου ήμισυ. Από τα οποία βγαίνει και το δικό μου ‘χαρτζιλίκι’.

Κάτι απολύτως λογικό (σχεδόν αναγκαστικό) αν σκεφτείς ότι κάποτε ξόδεψα χωρίς να το καταλάβω 200 ευρώ στην διαδρομή Νέο Ηράκλειο-Άλιμος χωρίς να σταματήσω σε οτιδήποτε πέρα από περίπτερα, φούρνους και ένα παγωτατζίδικο.

Ότι ψωνίσεις, παίρνεις

Εννοείται πως δεν είμαι τόσο ηλίθιος όσο ενδεχομένως φαίνομαι. Γιατί προφανώς και δεν θα παρέδιδα την διαχείριση των οικονομικών μου και της ζωής μου γενικότερα σε κάποια που είχε τα μυαλά της πάνω από το κεφάλι της.

 Σε μια γυναίκα που το μόνο που της ένοιαζαν είναι τα ταξίδια, τα κομμωτήρια και τι καινούργιο έφερε το nêt-a-porter. Όσο καψουρεμένος και να ήμουν μαζί της.

Όμως, παρότι ποτέ δεν συζήσαμε ποτέ μαζί πριν (κάτι που θα ήταν και το ιδανικό), είχα καταλάβει το ποιόν της. Ότι δηλαδή πρόκειται για το πιο οργανωτικό και λογικό άτομο που έχεις γνωρίσει.

Ουσιαστικά η μοναδική φορά που ‘παραλογίστηκε’ στην ζωή της, ήταν όταν δέχτηκε να με παντρευτεί. Και μάλιστα μετά από ανελέητο κυνηγητό δέκα χρόνων. Αλλά αυτό είναι κάτι που μόλις τώρα έχει αρχίσει να καταλαβαίνει.

Κάτι που σημαίνει ότι οφείλεις να ξέρεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου πριν δεσμευτείς να τον έχεις δίπλα σου. Και αν το να συζήσεις είναι δύσκολο, τότε απλά γνώρισε εγκαίρως την μάνα της. Όπως είναι εκείνη, θα καταλήξει περίπου να είναι και η σύζυγος σου σε 30 χρόνια από τώρα.

Γεγονός που στην περίπτωσή μου (σ.σ. η πεθερά μου είναι οικονόμος, μορφωμένη, διακριτική, σούπερ μαγείρισσα και τέλεια νοικοκυρά) μόνο καλό το λες. 

Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα

Όσο περισσότερα χρόνια παντρεμένος είσαι, τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνεις την γυναίκα σου ευτυχισμένη.  Γιατί στην πορεία συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν μπορείς να γίνεις το είδος του άντρα που θέλει να είσαι.

Ή το είδος του άντρα που σε έκανε η μητέρα σου να πιστεύεις ότι έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να είσαι.

Οπότε οφείλεις να κάνεις ότι μπορείς για να την κάνεις να νοιώσει πρώτα και πάνω από όλα ασφαλής.

Και, στην συνέχεια, ικανοποιημένη. Υλικά, συναισθηματικά και σεξουαλικά.

Εννοείται πως με τα χρόνια θα αποτύχεις παταγωδώς στα τρία. Αλλά εκείνη θα συνεχίσει να σε αγαπάει επειδή προσπαθείς. Ή επειδή φαίνεται ότι προσπαθείς.

Όπως και εσύ οφείλεις να κάνεις τα στραβά μάτια για τα 3-4 χρόνια που θα γίνεις από πασάς σε τελευταίος τροχός της αμάξης. Όταν δηλαδή με το καλό γεννηθεί το παιδί σας.

Γιατί τότε παύεις να είσαι το (ανώριμο και κακομαθημένο) παιδί της οικογένειας. Και συνειδητοποιείς για πρώτη φορά τι ζόρι είναι να έχεις τα βάρη της οικογενείας στους ώμους σου.

Ευχαριστούμε τον φίλο και αναγνώστη Γρηγόρη για την ατάκα που μας θύμισε και την κάναμε θέμα.