Hey, nude: Το ίντερνετ ξεγύμνωσε τα ανδρικά Μέσα

Τα κεφάλια μέσα. Και τα δύο. Αυτή είναι η ουσία πίσω από τη απόφαση του Playboy να σταματήσει το γυμνό, τις γυναίκες στα εξώφυλλα του και γενικώς ό,τι το καθιέρωσε στη συνείδηση των ανδρών και το θρόνισε στα συρτάρια τόσων και τόσων σπιτιών. Μην σας παραξενεύει ότι ένα συρτάρι μπορεί να αποτελεί θρόνο για ένα περιοδικό, για ένα brand, για ένα προιόν αφού εκείνες τις εποχές που το Playboy ξεκίνησε την πορεία και το παραμύθι στην κουνελοχώρα του το να έχεις γυμνές γυναίκες ακόμα και στο μυαλό σου ήταν ολίγον τι αμαρτία. Βέβαια η εκκίνηση ήταν τόσο εκκωφαντική με τη Μέριλιν στο εξώφυλλο που οι πάντες υποκλίθηκαν στο στέμμα του Χιου Χέφνερ και κατάλαβαν ότι ήρθε για να μείνει.

Από τότε κύλησε πολύ νερό (και άλλα υγρά) στο αυλάκι των ανδρικών ονειρώξεων και φαντασιώσεων. Παρότι ο άνδρας αναγνώστης περιοδικών είναι πολύ πιο απαιτητικός και πολυσυλλεκτικός το κάθε ανδρικό brand είτε ελληνικό (Max, Maxim, Esquire, Big και Out of Limits παλιότερα, αλλά και unisex όπως το Nitro ή upper class όπως το Status) είτε ξένο (GQ, Maxim US, Esquire και φυσικά το Playboy) προσπαθούσαν να έχουν στο εξώφυλλο τους κάτι σέξι, μια επώνυμη ή έστω wannabe επώνυμη γυναίκα που είχε φιλότιμο και διάθεση για να γδυθεί. Στο μύλο της γύμνιας, στην Ελλάδα για παράδειγμα, μπήκαν ακόμα και γυναίκες όπως η Μάρω Κοντού που μέχρι τότε απλώς σήκωναν λίγο τη φούστα τους στις ελληνικές ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου και από κάτω τα αγόρια σταύρωναν τα πόδια τους.

Κι ύστερα; Ύστερα ήρθε το internet. Ήρθαν τα digital media και τα πάντα άλλαξαν. Το γυμνό έγινε φθηνό επειδή ήταν τσάμπα στο YouPorn και σε κάθε λογής site που έχει εκατοντάδες γυναίκες έτοιμες για όλα ή για τίποτα αφού πάλι εικονική είναι όλη αυτή η ανταλλαγή φαντασιώσεων μέσω της ευρυζωνικής σύνδεσης που έχεις στο σπίτι. Οι επώνυμες άρχισαν να φοβούνται την έκθεση, άρχισαν να αποστασιοποιούνται και να δηλώνουν “θέλω να αλλάξω το προφίλ μου”. Για παράδειγμα, η Δήμητρα Ματσούκα ένα από τα μεγαλύτερα sex symbols του φλογερού ελληνικού τόπου (χάρις στην ελληνική τηλεόραση), αφού βούτηξε μέχρι και στη σοκολάτα, ένα ωραίο πρωί αποφάσισε να εξαφανιστεί από εξωφύλλου γης.

Τα εξώφυλλα μαράθηκαν. Έγιναν γης μαδιάμ, με την έννοια ότι ο ευτελισμός του γυμνού στο ίντερνετ φόβισε τα idols που πάντα ήθελες να βλέπεις σε μια ιλουστρασιόν σελίδα, γιατί με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούσες κι εσύ στον εαυτό σου ότι “διαβάζεις ανδρικά περιοδικά”. Αυτά τα περιοδικά του Σατανά και του Κωστόπουλου. Ποιος θα σε κατηγορούσε αν σε έβλεπαν να ξεφυλλίζεις το photo shooting της Βάνας Μπάρμπα (αν τώρα είσαι 40-45) και ποιος θα σε έλεγε κακόγουστο αν σε έβλεπε να κοιτάς με το βλέμμα της ανδρικής αγελάδας το στήθος της Νόνης Δούνια ή τα οπίσθια της Όλγας Φαρμάκη; Ακόμα και η μητέρα σου, που κρυβόσουν μη σε πιάσει, θα έλεγε “το παιδί μου έχει καλό γούστο στις γυναίκες”.

Έτσι, με τις διάσημες να φεύγουν και το ίντερνετ να έρχεται, τα ανδρικά περιοδικά έγιναν “δεύτερα”. Και στις προτιμήσεις και στις επιλογές τους. Κάπου εκεί την πάτησαν και αυτά, γιατί στο άγχος τους επάνω για υψηλές κυκλοφορίες θεώρησαν πώς έπρεπε απλώς να αντικαταστήσουν το γυμνό με γυμνό και όχι να βρουν νέο περιεχόμενο ή ίσως, παλιό γιατί ανέκαθεν τα ανδρικά περιοδικά σε Ελλάδα και εξωτερικό είχαν μερικές από τις πιο καλές πένες. Βέβαια, στη συνείδηση του κόσμου και ορισμένες φορές ακόμα και η αντίληψη της διαφημιστικής αγοράς για αυτά ήταν “τα ανδρικά περιοδικά είναι για την τουαλέτα”.

Μάλιστα. Και ποια είναι δηλαδή για το σαλόνι με το μασίφ παρκέ; Τα glossy ή τα λογοτεχνικά περιοδικά που στην Ελλάδα τουλάχιστον, όχι απλά δεν υπάρχουν αλλά όταν προκύπτουν είναι πολιτικού ύφους φωτοβολίδες επειδή κάποιοι θα ήθελα να είναι στη Βουλή αλλά δεν αποφασίζουν να κατέβουν στις εκλογές και προτιμούν να αναπτύσσουν πολιτικό λόγο από τη ασφάλεια του χαρτιού. Αυτό με την ταμπέλα των ανδρικών περιοδικών θέλει να τελειώσει μια και καλή το Playboy, που στην τελική έχει και γαμάτα κείμενα. Διάβασε τα το σαββατοκύριακο και έλα πάλι πίσω να τα πούμε. Αλλά και εδώ στο ΟΝΕΜΑΝ τα ίδια έγιναν. Όταν ετοιμάζαμε το site, πριν από 4 χρόνια, οι περισσότεροι περίμεναν τσόντα-καράτε στην τιμή του κανενός (είπαμε, το ίντερνετ είναι free).

Γράψαμε και γράψαμε και γράψαμε και ξαναγράψαμε πολλά και δύσκολα κείμενα για να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε το δικαίωμα στη μιντιακή ύπαρξη, για να μπορείς να λες διαβάζω ΟΝΕΜΑΝ και δεν ντρέπομαι. Εντάξει, σε έχουμε δει να ρίχνεις ματιές στις Γυναίκες αλλά δεν τις μοιράζεσαι στα social media, γιατί όπως και με το συρτάρι έτσι και με το timeline είναι μαλακία να δουν ότι σου αρέσει να βλέπεις γυμνές γυναίκες. Στον Έλληνα άλλωστε πρώτα θα φύγει η ψυχή, μετά το χούι και στο τέλος θα φύγει ο άκρατος και ενίοτε αδικαιολόγητος συντηρητισμός. Ενώ άλλα θέματα πιο “hype”, πιο “cool”, είναι ωραίο να τα δείξουμε στους φίλους μας στα social media, να δουν τι γαμάτοι τύποι είμαστε και τι κείμενα μας αρέσει να διαβάζουμε.

Έ, κάπως έτσι υπό το φόβο των social media, με τις παραγωγές σε φωτογραφήσεις και videos να μη βρίσκουν τρόπο να μεταπηδήσουν στο digital (γιατί στην αρχή οι τιμές για μια φωτογράφηση δεν επηρέαστηκαν και κάποιοι νόμιζαν ότι είμαστε ακόμα στην εποχή που πετάγαμε χρήματα από τα παράθυρα για ένα εξώφυλλο καλύτερο από του άλλου), με το Playboy να κόβει τα γυμνά και τα υπόλοιπα ξένα ανδρικά brands να έχουν εδώ και καιρό αποφασίσει την αλλαγή του μοντέλου τους, το γυμνό πέθανε. Το έγραφε και ο Χατζηιωάννου πριν από ένα χρόνο, αλλά και τότε δεν θέλατε να το πιστέψετε.

Καλά κάνατε γιατί ο Χρήστος δεν έλεγε ότι θα (το) κόψουμε από τη ρίζα. Άνδρας χωρίς γυναίκες είναι μισός. Και ανδρικά Μέσα χωρίς γυναίκες είναι γυμνά. Απλώς είμαστε πια σε μια άλλη εποχή και εδώ στο ΟΝΕΜΑΝ, που χρειάζεται περισσότερο βάθος, θέλει πιο σφαιρική αντιμετώπιση των πραγμάτων, θέλει πιο διαβαστερά Μέσα, θέλει πιο ποιοτικές επιλογές και αποφάσεις που σε πάνε πιο μπροστά από το τώρα. Πολύ απλά γιατί στο τώρα τα προβλήματα δεν είναι λυμένα, αντιθέτως είναι πιο σύνθετα και το ”πάρε ένα περιοδικό και ρίξε μια μαλακία για να σου φύγει το άγχος” δεν πιάνει πια.