Ήθελα κι εγώ να αλλάξω τον κόσμο

Δεν είναι πως δεν ήθελα κι εγώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά να… δεν θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν. Και όχι πως δεν πήγαινα σε όλες τις πορείες στο Πανεπιστήμιο, σε όλες πήγαινα, αλλά να…. πάντα πίστευα πως το κάναμε με τον τρόπο των αγοριών. Τα συνθήματα, τα στιχάκια, οι ντουντούκες, οι φωνές, η φιγούρα, ναι η φιγούρα και το φλέρτ.

Έβλεπα τα αγόρια να φωνάζουν θυμωμένα και νομίζω πως μας φλερτάραν. Αυτός ήταν ο τρόπος τους. Αν οι πορείες δεν είχαν κορίτσια θα ήταν πιο ήσυχες. Τα αγόρια θα ήταν πιο φρόνιμα.

Δεν είναι πως δεν ήθελα κι εγώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά να… από μικρή ένοιωθα πως κουβαλούσα τα παιδιά μου στην κοιλιά μου και έπρεπε να προσέχω. Να προσέχω τον τρόπο μου. Αυτός ήταν ο τρόπος μου. Όχι η γυναίκα σπίτι, η γυναίκα παιδιά, η γυναίκα που δεν παίρνει μέρος, όχι μωρέ δεν σου λέω αυτό, αλλά να… σαν να έπρεπε να κρατήσω καθαρό το γάλα μου, χωρίς δηλητήρια, το γάλα μου, το αίμα της γυναίκας, από εκεί που θα έρθει να φάει το μέλλον.

Να ένας τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο. Να τον κρατήσεις ζωντανό.

Όταν άρχιζε τις ιστορίες ο παππούς η γιαγιά σώπαινε. Σαν να μην είχε τίποτα να πει. Ξεκινούσε να μιλάει για την Μακρόνησο, είχε πάντα τόσα να πει, και η γιαγιά σώπαινε. Σαν να είχε πέσει σε κενό η ζωή της εκείνα τα χρόνια, να είχε παγώσει, να μην είχε τίποτα άξιο αναφοράς να διηγηθεί. Τίποτα τόσο δυνατό όσο οι ιστορίες του παππού. Την κοιτούσα να κατεβάζει τα μάτια και να τον περιμένει να τελειώσει για να σηκωθεί και να αρχίσει να σερβίρει. Την θυμάμαι μόνο να σερβίρει. Να σερβίρει και να σωπαίνει. Να σωπαίνει και να σερβίρει.

Και δεν είναι πως δεν ήθελε και η γιαγιά να αλλάξει τον κόσμο αλλά να… δεν είχε κάποια ιστορία να πει. Οι άντρες πάντα μπορούσαν να βρουν λόγια για να λένε ιστορίες. Άντρας που δεν έχει να πει ιστορίες, πουλάκι που δεν έχει κλαράκι να καθίσει. Κι η γιαγιά είχε πολλά αλλά σώπαινε.

Δεν υπάρχουν λέξεις για όλα. Αυτοί που μένουν πίσω έχουν άλλη γλώσσα.

Δεν ξέρω να λέω ιστορίες. Νομίζω πως ποτέ δεν μου χρειάστηκαν. Γελούσα και έκλαιγα με των αλλονών. Δεν με ρώτησε και ποτέ κανένας.

Είχα κι εκείνα τα μάτια που βλέπαν πάντα την ίδια αρχή. Όλα να γυρίζουν ανάποδα και να καταλήγουν πάλι στο ίδιο σημείο. Δέκα βήματα να κάνει ο άνθρωπος, αρκεί ένα σκούντηγμα να ξαναπάει πάλι στην αρχή.

Δεν είναι πως δεν ήθελα κι εγώ να τον αλλάξω τον κόσμο, αλλά να… σ΄αυτά τα πράγματα… πρέπει να το θέλει κι ο άλλος.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.