Η απολογία Φιλιππίδη και το ανατριχιαστικό ξαναζέσταμα του παρελθόντος

Βυθισμένος σε ένα παρελθόν παντοκρατορίας, δεν δέχτηκε ποτέ ότι οι όροι του παιχνιδιού είχαν πια αλλάξει. Το προληπτικό εξώδικο περί μη αναφοράς του ονόματός του από τα ΜΜΕ ήταν αντανακλαστική κίνηση. Μία προσπάθεια να κλείσει στόματα που είχαν όμως ούτως ή άλλως ανοίξει. Τελικά, αποδείχθηκε φωτοβολίδα που έσκασε στα χέρια του πριν βρει τον δρόμο για τον ουρανό και λίγο πριν ο ίδιος οδηγηθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.

Όχι και πάρα πολλούς μήνες μετά, θα ερχόταν η στιγμή της απολογίας του. Σε αυτή συνέχισε να μοιάζει παγιδευμένος σε ένα πολύ μακρινό για τον ίδιο παρελθόν. Αντιμέτωπος πια με τις κατηγορίες ενός βιασμού και δύο αποπειρών βιασμού, ο Πέτρος Φιλιππίδης προσπάθησε να ακυρώσει όλες τις εις βάρος του καταγγελίες με τον πιο απλό και παραδοσιακό τρόπο. Την αναστροφή της θέσης του θύματος με εκείνη του θύτη και το επίσης παραδοσιακό victim blaming. Λέει κάπου χαρακτηριστικά:

«Το 2008 και ενώ βρισκόμουν σε καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένειά μου και φιλική παρέα, η καταγγέλλουσα με καλούσε στο τηλέφωνο ακατάλληλες ώρες με επιμονή μέχρι να της απαντήσω, “θέλοντας απλώς να με ακούσει”, όπως η ίδια έλεγε. Αυτό με έφερνε σε τρομερά άβολη θέση και επανειλημμένως είχα διαπληκτιστεί εξαιτίας αυτού με τη σύζυγό μου, ως το επιβεβαιώνει και η ίδια στην κατάθεσή της».

Ο Πέτρος Φιλιππίδης ως σκοτεινό αντικείμενο του πόθου

Διαβάζοντας την απολογία του, που μπορείτε να βρείτε με περισσότερες λεπτομέρειες εδώ, βλέπει κανείς μία υπερασπιστική γραμμή που δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αναμενόμενη. Η κλασική δολοφονία χαρακτήρα ιδίως της μίας εξ όσων τον κατήγγειλαν. Στη συνέχεια, η δήθεν άγνοια του πώς και γιατί προέβησαν στις καταγγελίες. Στο τέλος, η εκ νέου αφήγηση των περιστατικών από τη δική του πλευρά όπου φυσικά όλα γίνονταν συναινετικά.

Εμμέσως πλην σαφώς όλο υπονοούνταν ότι αυτές οι «παράξενες» συμπεριφορές γίνονταν σε αντίθεση με το πώς θα έπρεπε να φέρεται μία γυναίκα. Η επικαλούμενη δήθεν σεξουαλική πρωτοβουλία τους είναι ταυτόχρονα, σε αυτόν τον κόσμο που μεγαλούργησε ο Φιλιππίδης, μία λανθάνουσα προσπάθεια να στιγματιστούν τα θύματά του. Την ίδια στιγμή, πάλι υπονοούνταν ότι κίνητρο για όλα αυτά ήταν η θέση του και η βοήθεια που επιζητούσαν εκείνες προκειμένου να κάνουν καριέρα.

Η αλήθεια είναι ότι το να στήσεις ως δικηγόρος μία υπερασπιστική γραμμή (που είναι αναφαίρετο δικαίωμά του), όταν υπάρχουν τέτοιες καταγγελίες και τέτοια δημοσιότητα, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Η επίκληση στο ήθος του καταγγέλοντος είναι ίσως το τελευταίο νομικό καταφύγιο. Ομολογουμένως, δεν περίμενε κανείς καμία ολική στροφή και ειλικρινή μετάνοια από τον Φιλιππίδη.

Πόσο ξεπερασμένη είναι στα αλήθεια η απολογία του;

Από τη στιγμή που γνωστοποιήθηκαν κομμάτια της απολογίας του, το ίντερνετ πλημμύρισε με οργή και αγανάκτηση για το ύφος και τα επιχειρήματα που βρίσκονταν σε αυτή. Είχε πάρει τέτοια δημοσιότητα το ζήτημα που τίποτα από όσα λέει δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Από ένα σημείο και μετά όμως το πράγμα παύει να αφορά μόνο τον Φιλιππίδη.

 

Ο Φιλιππίδης ως άτομο φαίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος ότι αδυνατεί να προσαρμοστεί στη νέα εποχή. Η δημοσιότητα που πήρε η περίπτωσή του, που άλλοτε ήταν το μεγάλο του όπλο, τώρα είναι το πράγμα που τον αφόπλισε. Όσα λέει είναι σαν να γράφτηκαν σε μία άλλη εποχή. Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο;

Η υπερασπιστική γραμμή είναι τέτοια που προσπαθεί να χαϊδέψει ιδεολογίες και παραδοχές της κοινωνίας μας που κυκλοφορούν ακόμα ολοζώντανες γύρω μας. Ο ίδιος αποτυγχάνει παταγωδώς αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποτύχουν και όλοι. Πόσες και πόσες φορές έχουμε δει να συμβαίνει το αντίθετο;

Καμιά φορά βιαζόμαστε να υποδεχτούμε τη νέα εποχή και η ολοσχερής κατάρρευση του Φιλιππίδη μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση του ερχομού της. Υπάρχει όμως πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει. Εξάλλου πολλοί από όσους βρίζουν αγανακτισμένοι τον Φιλιππίδη θα είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν τον επόμενο. Ενδεχομένως με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα με τα οποία τώρα φρίττουν.