Η δολοφονία του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη είναι ένα έγκλημα που περίμενε να συμβεί

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές όμως, η σκληρή και στενάχωρη αλήθεια είναι πως το αποτρόπαιο συμβάν που έλαβε χώρα στη συμπρωτεύουσα, δεν ήταν παρά ένας ακόμη κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα της οπαδικής βίας, ένα έγκλημα που απλά περίμενε να συμβεί.

Τα περιστατικά βίαιων επιθέσεων, ήταν έτσι κι αλλιώς αμέτρητα το τελευταίο διάστημα, σε μια χώρα στην οποία το οπαδικό κίνημα ζει ακόμη ημέρες αφθονίας. Κάποιες επιθέσεις καταλήγουν με υλικές ζημιές, άλλες με τραυματισμούς –σοβαρούς ή λιγότερο σοβαρούς– όμως μοιραία, όταν παίζεις με τη φωτιά κάποια στιγμή θα καείς και θα θρηνήσεις και θύματα.

Και τότε είναι που ξεκινά το σόου της υποκρισίας από όλους μας. Πύρινες γνώμες και δριμεία κατηγορώ στα ΜΜΕ, υποσχέσεις για επιβολή της τάξης από την πολιτεία, συλλυπητήριες ανακοινώσεις χωρίς ίχνος αυτοκριτικής από τις ομάδες, που συνήθως συνοδεύονται από μια άτυπη εκεχειρία λίγων 24ωρων, πριν τα τύμπανα του πολέμου ηχήσουν ξανά.

Οι σύνδεσμοι που εκτρέφουν τη βία με την ανοχή των ομάδων

Έτσι κι αλλιώς, αρκετοί από τους συνδέσμους των ομάδων, λειτουργούν περισσότερο σαν συμμορίες ή εξυπηρετητές συμφερόντων, παρά σαν αγνοί φίλαθλοι ή έστω οπαδοί του συλλόγου. Προφανώς, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν όλα τα μέλη των συνδέσμων συλλήβδην εγκληματίες, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα στα κλαμπ των οργανωμένων, πολλές φορές αρκούν λίγοι για να ανάψουν τη σπίθα του τυφλού οπαδικού μίσους.

Ένα μίσος που θρέφεται συχνά με την ανοχή των ίδιων των ομάδων, που χαϊδεύουν τα αυτιά, δίνουν εισιτήρια, ανέχονται ντου, κάθονται στο ίδιο τραπέζι και κάνουν τα χατίρια του υπέροχου λαού τους, εξασφαλίζοντας θέση στην εξέδρα σε δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών και άλλους σεσημασμένους. Και την ίδια στιγμή η αστυνομία φροντίζει, όταν το κάνει κι αυτό με επιτυχία, να επιβάλει την τάξη μόνο εντός γηπέδου, αφήνοντας τις δολοφονικές επιθέσεις εκτός αυτών να εξελίσσονται σε εβδομαδιαία ραντεβού.

Ας παριστάνουμε λοιπόν για άλλη μία φορά τους σοκαρισμένους, ας αναζητήσουμε τις αιτίες του φαινομένου, ας καταδικάσουμε τους δράστες (αν ποτέ βρεθούν φυσικά) και στη συνέχεια ας συνεχίσουμε να κάνουμε ακριβώς τα ίδια, χωρίς να αλλάζουμε τίποτα ουσιαστικό, ελπίζοντας το φαινόμενο της οπαδικής βίας να εκλείψει ως εκ θαύματος από μόνο του.

Μέχρι να πάρουν απόφαση η πολιτεία και οι ίδιες οι ομάδες να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να σκοτώσουν το τέρας που τρέφουν στους κόλπους τους εδώ και δεκαετίες, απλά θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα, περιμένοντας υπομονετικά, με τα χέρια σταυρωμένα, τα μάτια θολωμένα από τα καπνογόνα και τα αυτιά κλειστά από τα συνθήματα, τα επόμενα εγκλήματα.

Σημασία έχει άλλωστε οι κερκίδες να έχουν καυτή ατμόσφαιρα και να μη θυμίζουν εκκλησία, μη μας πουν και φλώρους. Ακόμη κι αν το τίμημα της συντήρησης αυτής της νοσηρής νοοτροπίας που φωλιάζει κάθε Κυριακή στα γήπεδά μας, είναι μερικές ανθρώπινες ζωές.