Η ελληνική showbiz είναι ακραία συντηρητική, γι’αυτό και δεν αφορά κανέναν

Από την άλλη όμως είναι και μια έγνοια αρκετά ενδεικτική. Ειλικρινά, ποιον ενδιαφέρει η ελληνική showbiz; Πολλούς θα μου πείτε. Echo-chamber θα μου πείτε. Η Ελένη Μενεγάκη έχει στήσει μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής θεάματος. Και χρημάτων. Άνθρωποι βγάζουν το ψωμί τους από την ιδιωτική της ζωή. Κοσμεί ούτως ή άλλως τα εξώφυλλα περιοδικών, είναι το κεντρικό πρόσωπο σε τηλεοπτικές καμπάνιες. Γιατί;

Ένα κουτσομπολιό που δεν συναρπάζει κανέναν

Ας το κοιτάξουμε κατάματα. Στην Ελλάδα υπάρχουν διάφορα στραβά. Η ελληνική βιομηχανία θεάματος μοιάζει πολλές φορές να βρίσκεται πολλά χρόνια πίσω και άπειρα σκαλοπάτια κάτω από τις αντίστοιχες βιομηχανίες θεαμάτων με τις οποίες υποτίθεται να επικοινωνεί. Το κομμάτι της showbiz είναι όμως που έρχεται και πραγματικά δεν αφορά κανέναν. Κι ας είναι μέσα στην αυτοαναφορικότητα. Κι ας έχει όλα τα μέσα να στρέφει το ενδιαφέρον του κοινού προς το μέρος της. 

Αυτή τη στιγμή, για κάποιον σαν εμένα, που έχει μια χαλαρή σχέση με τη σκηνή αυτή, η τηλεόραση (κατεξοχήν μέσο που την αφορά) έχει την εξής εικόνα: Διάφοροι τύποι βγαίνουν στην οθόνη και μιλούν για άλλους τύπους που βγαίνουν στην ίδια οθόνη και τελικά όλο αυτό βγάζει την εικόνα μιας ανώριμης παρέας που μιλάει μόνο με τον εαυτό της. Αν πιάσει κάτι, για παράδειγμα οι ‘Άγριες Μέλισσες’, πάμε γιούργια ωρέ αδέρφια.Το θέμα όμως είναι ότι η showbiz είναι φτιαγμένη για να μιλάει σε μαζικά κοινά. Βασικά, γι’αυτό ακριβώς υπάρχει.

Την τελευταία φορά που άνοιξα την τηλεόραση βρήκα τη συνέντευξη ενός πολύ ευγενικού νεαρού κυρίου, τον οποίο πρώτη φορά άκουγα στη ζωή μου. Ο ευγενικός αυτός νεαρός κύριος -τον οποίο ήδη δεν θυμάμαι- μίλησε για την επιλογή που έκαναν με την ευγενική του κυρία (που αναφερόταν με το μικρό της όνομα, γιατί θεωρείται δεδομένο ότι όλοι ξέρουμε ποια είναι) να συγκατοικήσουν. Πώς έκανε αυτό το βήμα; Πώς το πήρε η πρώην του; Κόφ’τονα.

Βαριόμουν πολύ. Βαριόμουν τόσο που θα καθόμουν να μου εξηγήσουν ποιος είναι αυτός ο τύπος και τι κάνει για να είναι εκεί να μας λέει για την τελείως κανονική ζωή του. Όχι μόνο όμως δεν είπε τίποτα συναρπαστικό (δεν κατηγορώ τον άνθρωπο, δεν χρειάζεται οι σταρς να βουτάνε στην πρέζα για να μας αφορούν). Δεν ασχολήθηκε όμως και κανείς να με βάλει στο παιχνίδι. Γύρισα το κανάλι με την απορία: Πραγματικά, πόσο πρέπει να βαριέσαι, για να κάτσεις να ακούσεις αυτή την ιστορία.

Τανιμανίδης-Μπόμπα και Kanye-Kim

Και αυτό είναι το δεύτερο θέμα μετά την αυτοαναφορικότητα. Η βαρετή κανονικότητα. Ας κάνουμε μια αναλογία των δύο πιο hot ζευγαριών της ελληνικής και της αμερικανικής showbiz. Όσο τέλος πάντων έχει νόημα αυτή η σύγκριση. Θυμάμαι ότι είχα μάθει για τον γάμο του Σάκη Τανιμανίδη και της Χριστίνας Μπόμπα 2-3 μέρες πριν γίνει. Στο προφίλ τους στο Instagram θυμάμαι ότι υπήρχε ακριβώς αυτός ο συνδυασμός βαρεμάρας και αυτοαναφορικότητας. Ενημέρωναν επί μήνες για κάθε στάδιο του γάμου τους. Από τότε που είχε ανακοινωθεί αυτός και μέχρι να γίνει, κάθε ποστ που γίνοταν έπαιρνε ως δεδομένο ότι όσοι παρακολουθούν το προφίλ τους ξέρουν ποιος παντρεύεται ποιον, πότε θα γίνει ο γάμος και πού. Μερικές ρομαντικές πιτσικουλιές και να’μαστε στον γάμο της χρονιάς.

Όλη αυτή η ενημέρωση απέπνεε μια κανονικότητα. Μια κανονικότητα που ένιωθα ότι με πνίγει.Ο Σάκης Τανιμανίδης και η Χριστίνα Μπόμπα ήταν ανέκαθεν δύο συμβατικά όμορφοι άνθρωποι. Ίσως λίγο παραπάνω από ένα συμβατικά όμορφο ζευγάρι που όμως δεν είναι στη showbiz. Η ζωή τους φαίνεται μαζί με όλα αυτά πάρα πολύ κανονική. Καμία τρομερή ιδιαιτερότητα. Δεν έχει τσακωμούς, παράλληλες σχέσεις. Δεν έχει βρισίδια στις τηλεοράσεις. Δεν έχει σκοτεινό παρελθόν. Δεν έχει πρέζα, αλκοόλ και ξεσπάσματα. Δεν έχει ούτε ψυχικές διαταραχές. Αυτά τα παιδιά είναι το υποδειγματικό ζευγάρια για κάθε συμπέθερο εκεί έξω.

Εξάλλου, και οι δύο προσέχουν κάθε λέξη που θα πουν. Δεν θα πουν ότι τους πνίγουν οι πρόσφυγες ούτε όμως και ότι τους στηρίζουν. Δεν θα πάρουν θέση στις εκλογές. Δεν θα πάρουν βασικά καμιά edgy θέση για ζητήματα που καίνε. Δεν πρέπει να θιχτεί ΚΑΝΕΙΣ. Ίσως να το έχουν κάνει και κάπου τατουάζ στα κινεζικά ως μότο της ζωής τους. Ούτε οι εφοπλιστές ούτε οι λιμενεργάτες ούτε οι κάγκουρες ούτε οι διανοούμενοι. Δεν θα θιχτούν ούτε οι γαύροι ούτε τα ΠΑΟΚια ούτε οι οπαδοι του Ποιμενικου Παγκρατίου. Πρέπει να τα έχουν καλά με όλους. Γιατί όχι;

Ας δούμε όμως και το άλλο ζεύγος. Αυτό των West-Kardhasian. Η πρώτη είναι μια περσόνα που επανακαθόρισε το τι σημαίνει να είσαι celebrity τον 21ο αιώνα. Ήταν παιδί ενός βασικού πρωταγωνιστή μιας δίκης ριάλιτι, τραυματισμένο από πολύ νωρίς από τα ατελείωτα φώτα της δημοσιότητας. Ξεπετάχτηκε με ένα sex tape, έκανε δικό της ριάλιτι. Ο πατριός της είναι trans και πρώην ολυμπιονίκης. Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε τι δουλειά κάνει η Kim Kardashian. Ακόμα και αν είναι η πρώτη που έφτιαξε πραγματικές δουλειές (δεν το αμφισβητώ) που είναι όμως πολύ μοντέρνες για να τις θεωρήσουμε δουλειές.

Από την άλλη, ο Kanye West. Ένας τρομερός μουσικός παραγωγός. Ο άνθρωπος που έβγαλε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας. Μαζί ένας απίστευτος μαλάκας. Αφροαμερικανός που στήριξε τον Donald Trump. Άνθρωπος που έφτιαξε τη δική του Eκκλησία και θεώρησε ότι ο ίδιος είναι ο Ιησούς. Πιστεύει ότι ζούμε σε μια προσομοίωση. Έχει πολύ συχνά παραληρήματα είτε σε συνεντεύξεις είτε σε άλμπουμ. Τα φώτα της δημοσιότητας άλλοτε του δίνουν νόημα στην ύπαρξή του και άλλοτε τον τυφλώνουν. Όπως αυτοχαρακτηρίζεται είναι ο Schizoid Man του 21ου αιώνα.

Τελικά

Ποιο πόιντ αυτού του άρθρου τώρα; Δεν θα υποστηρίξει κανείς ότι πρέπει ο Σάκης και η Χριστίνα να καταστραφούν για να γίνουν ενδιαφέροντες. Aλλά πηγαίνοντάς το και ένα επίπεδο πιο κάτω λίγο πριν κλείσουμε αυτό το κείμενο. Το να έχεις μια showbiz ταγμένη στην κανονικότητα δείχνει κάτι. Είτε μιλάμε για την κανονικότητα της Μενεγάκη είτε για την αντίστοιχη του ζευγαριού Τανιμανίδη και Μπόμπα. Πραγματικά, αν δεν υπήρχαν τα talent shows να βγάζουν κάθε τόσο αναλώσιμα άτομα για σχολιασμό, κανείς δεν θα σχολίαζε κανέναν. Όλοι θα έβλεπαν τα ντοκιμαντέρ της Βουλής.

To θέμα βέβαια είναι ότι το παράξενο δεν λείπει από την ελληνική τηλεόραση. Σε καμία περίπτωση. Το βρίσκεις όμως σε άλλα τηλεοπτικά είδη. Αυτή είναι η διαφορά. Το βλέπεις στη φάρσα, στην Αννίτα Πάνια, στα reality shows. Ενταγμένο σε ψυχαγωγικά θεάματα που παρακολουθούνται ως φάρσα, όπως και κάθε απόκλιση. Στο περιθώριο της κανονικότητας, δίπλα στους μελαχρινούς όμορφους και τελείως safe Τανιμανίδηδες. Η απόκλιση, λοιπόν, παρακολουθείται πάντα υπό αυτό το φίλτρο.

Κι όμως. Αν έχει ένα καλό πράγμα η showbiz είναι ότι πολύ συχνά αφορά ανθρώπους αντισυμβατικούς. Έτοιμους να σπάσουν τα δεσμά της κανονικότητας που υποτίθεται ότι ταυτόχρονα υπηρετούν, που άθελα τους ίσως, προωθούν στοιχεία της διαφορετικότητας τους. Τα κανονικοποιούν. Φέρνουν τη μέση οικογένεια να κοιτάει την απόκλιση κατάματα. Να τη συνδέει με πρόσωπα και όχι με αφηρημένες προκαταλήψεις. 

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Πρώτον ότι η showbiz είναι ως μαζικό θέαμα κάτι πολύ σημαντικό. Δεύτερον, ότι η ελληνική showbiz είναι, εκτός από βαρετή, και πάρα πολύ συντηρητική. Καλύτερα, η ένδειξη μιας πολύ συντηρητικής κοινωνίας. Αυτής που θεωρεί γάμο της χρονιάς, τον γάμο μιας πιο όμορφης και πιο πλούσιας εκδοχής του προκομμένου ξαδέρφου μας από τη Θεσσαλονίκη. Μιας showbiz που θα έπαιρνε τον Kanye West και θα τον πέταγε στα Παρατράγουδα.