Η Εθνική Πόλο παρέδωσε μαθήματα ζωής μέσα και έξω από την πισίνα

Ή μάλλον ας αφήσουμε στην άκρη τη γνωστή αρχαιολαγνεία που μας διακρίνει: Η Εθνική Πόλο βγήκε δεύτερη στον κόσμο, έκανε δηλώσεις για χρυσό μετάλλιο και αποφάσισε να δωρίσει τα 100 από τα 200 χιλιάδες ευρώ πριμ του επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη στους πυρόπληκτους. Τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο τίμια. 

Γίγαντες στην πισίνα, αθλητές χωρίς ξύλινη γλώσσα έξω από αυτή. «Δεν περίμενα οι συμπαίκτες μου να είναι απογοητευμένοι με το ασημένιο, γι’ αυτό είναι μεγάλοι παίκτες» ήταν η χαρακτηριστική δήλωση του μεγάλου αρχηγού Γιάννη Φουντούλη. Σε εποχές που τα πάντα είναι επικοινωνία και η ουσία πολύ συχνά απουσιάζει, η Εθνική Πόλο παρέδωσε μαθήματα ζωής ισορροπώντας απόλυτα ανάμεσα στα όσα λέει και τα όσα κάνει.

Εθνική Πόλο, η νέα επίσημη αγαπημένη

Όσοι διανύουμε την τρίτη δεκαετία της ζωής μας θυμόμαστε πάρα πολύ καλά τους ρωμαϊκούς θριάμβους που συνόδευαν τις ολυμπιακές επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών στα χρόνια πριν από την Ελληνική Κρίση. Υπερβολικές φιέστες, μεγάλα λόγια και τα φλας να αστράφτουν ξανά και ξανά.

Από το 1992 έως το 2004, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτέλεσαν πεδίο δόξης λαμπρό για πολιτικούς και παράγοντες που ήθελαν να κεφαλαιοποιήσουν τις αθλητικές επιτυχίες για λόγους κύρους και ψηφοθηρίας. Η ατάκα για την «ελληνική ψυχή» έπαιζε στο repeat. Ξανά και ξανά μέχρι να την εμπεδώσουμε.

Σε αυτούς του Ολυμπιακούς όμως είδαμε κάτι διαφορετικό. Ο Μίλτος Τεντόγλου αντί να δώσει βάση στο ελληνικό DNA ήταν τελείως cool και δεν δίστασε να πει αλήθειες. Αντίστοιχα, η Εθνική Πόλο ζήτησε συγγνώμη για τη χαρά της μετά τη νίκη στον ημιτελικό με την Ουγγαρία και διατήρησε ένα ταπεινό προφίλ. Άλλωστε, όταν καίγεται το σύμπαν, οι τυμπανοκρουσίες ακούγονται τελείως φάλτσες.

Σε αθλητικό επίπεδο όμως πέτυχαν έναν πραγματικό άθλο. Στο νοητό άξονα που ενώνουν οι τελείες ανάμεσα στη Βουδαπέστη, το Ζάγκρεμπ και το Βελιγράδι παίζεται εδώ και δεκαετίες το καλύτερο πόλο του κόσμου. Τα ευρύτερα Βαλκάνια αποτελούν τη Μέκκα του. Όταν οι Σέρβοι πήδηξαν στην πισίνα του Τόκιο ξεκίνησε ένας υπεράνθρωπος και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά αγώνας για τους δικούς μας πολίστες. 

Βρέθηκαν πολύ πίσω στο σκορ, το βασικό τους όπλο (άμυνα) τους πρόδωσε, έφαγαν έξι γκολ στο πρώτο οκτάλεπτο, δεν τα παράτησαν, βρήκαν λύσεις, πάλεψαν με νύχια και με δόντια, επανήλθαν, απείλησαν, αλλά τελικά έχασαν. Κι όμως, η παρουσία τους στους Ολυμπιακούς του Τόκιο ήταν πιο σημαντικοί από κάθε νίκη. Το να βλέπεις αθλητές παγκοσμίου επιπέδου να είναι απόλυτα ειλικρινείς και μετρημένοι αποφεύγοντας τα μεγάλα λόγια μπροστά στις κάμερες αποτελεί μια ανεκτίμητη αξία.

Ζερδεβάς, Γενηδουνιάς, Σκουμπάκης, Καπότσης, Φουντούλης, Παπαναστασίου, Δερβίσης, Αργυρόπουλος, Μουρίκης, Κολόμβος, Γκιουβέτσης, Βλαχόπουλος, Γαλανίδης και Βλάχος στον πάγκο. Μια φουρνιά του Ελληνικό Πόλο η οποία έζησε τα χρόνια της βαθιάς ελληνικής κρίσης. Την εποχή, δηλαδή, που οι επιχορηγήσεις πήγαν περίπατο, τα οικονομικά μεγέθη μίκρυναν ασφυκτικά, και όπως τόνισε ο παλαίμαχος Αντώνης Βλοντάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του «ούτε πισίνες δεν υπάρχουν πια».

Αυτοί οι αθλητές είναι η προσωποποίηση μιας νέα γενιάς ανθρώπων που παλεύει με νύχια και με δόντια να τα καταφέρει, που είδε τα όνειρά της να γίνονται θρύψαλα από τα Μνημόνια, που δεν μπορεί πια ούτε ένα δάνειο να πάρει.

Μιας νέας γενιάς που διεκδικεί όσα της ανήκουν χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς δανεικά και -πολύ συχνά- χωρίς καμιά καβάτζα. Η Εθνική Πόλο ήταν μία πραγματική ανάσα καθαρού αέρα σε μια εβδομάδα που η ψυχή μας μαύρισε στην κυριολεξία.

Πώς μπορεί να σταθεί κανείς στα πόδια του μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης και στη σκιά των φριχτών πυρκαγιών που βιώνει η χώρα; Με ειλικρίνεια, με σκληρή δουλειά, με τιμιότητα, χωρία μεγάλα λόγια, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Όπως ακριβώς κάνει η Εθνική Ομάδα Πόλο.