Η κοινωνία που ζούμε δεν αξίζει στον Θύμιο
Ο Θύμιος, μην αντέχοντας τα βασανιστήρια των νεαρών συντοπιτών του, εξαφανίστηκε. Εδώ και δύο εβδομάδες δεν έχει δώσει σημάδια ζωής. Ελπίζουμε να μην είναι αργά.
- 16 ΜΑΙ 2022
Ανοίγοντας χθες την τηλεόραση μετά από καιρό, έπεσα πάνω στην είδηση της εξαφάνισης του Θύμιου. Του ανθρώπου που έχει χαθεί εδώ και δύο εβδομάδες στον Πύργο Ηλείας, μην μπορώντας να αντέξει τα βασανιστήρια που του έκαναν δεκάδες ανήλικοι συντοπίτες του. Στα δελτία έπαιξαν video από τα μαρτύρια που τραβούσε, στα οποία είδαμε μέχρι και πυροτεχνήματα να σκάνε έξω από το σπίτι του. Και οι γείτονες για ακόμη μία φορά, «δεν έβλεπαν, δεν ήξεραν».
Στα δελτία ειδήσεων είδαμε επίσης, και τις δηλώσεις του Θύμιου. Όταν ήταν νέος, ο άτυχος άνδρας είχε πάθει ένα σοβαρό τροχαίο με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί το πρόσωπό του και να χρειάζεται να τρώει και να μιλάει με μηχανική υποστήριξη, καθώς του είχε κοπεί ο λάρυγγας.
Όσο έβλεπα αυτές τις εικόνες, μ’ έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω: στεναχώρια, θυμός, νεύρα, ενοχές. Όλα μαζί.
Ένας άνθρωπος επί σειρά ετών βίωνε την απόλυτη κόλαση από μια χούφτα παιδιών που δεν μπορούσαν να αποδεχτούν το διαφορετικό. Που προσπαθούσαν να τον πολεμήσουν λες και ήταν ο εχθρός τους. Κι όταν αυτός ο «εχθρός» αποφάσισε να τους αντισταθεί, τον έβγαλαν «τέρας» που «κυκλοφορεί στους δρόμους και σκορπά τον τρόμο στους περαστικούς». Και ανέβαζαν και stories. Και έλεγαν «προστατεύστε εσάς και τα παιδιά σας». Γιατί ένα «τέρας» κυκλοφορεί ελεύθερο και τους χαλάει την αισθητική και την ηρεμία τους.
Ο Θύμιος και το «τέρας»
Η κοινωνική απάθεια είναι ένα φαινόμενο που δεν συναντάται φυσικά για πρώτη φορά και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία. «Ο τρελός του χωριού». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή τη φράση. Και στο δικό μου το χωριό άλλωστε, είχαμε τον δικό μας «τρελό».
Αυτόν που τα βραδιά πολλά παιδιά πήγαιναν έξω από το σπίτι του, του πετούσαν πέτρες και τον έπαιρναν τηλέφωνα για να του «κάνουν πλάκα» πως τάχα μια κοπέλα τον περιμένει στον τάδε δρόμο. Και εκείνος πήγαινε. Και εκείνοι γελούσαν και περηφανεύονταν για αυτό τους το κατόρθωμα.
Και εμείς, και εγώ καλύτερα. Τι έκανα; Τίποτα. Με έτρωγε αυτός ο συλλογικός ψίθυρος. «Μη μπλέκεις». Φαντάζομαι πως και στην περίπτωση του Θύμιου θα υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι θα έβλεπαν τις φωτοβολίδες που έσκαγαν στα κεραμίδια του σπιτιού του και θα έλεγαν «ως εδώ».
Το εύχομαι να υπήρχαν. Γιατί αν δεν υπήρχαν, τότε κάτι πάει ακόμη πολύ λάθος.
Κάποιοι από τους δράστες των επιθέσεων ως διά μαγείας τα τελευταία εικοσιτετράωρα – και αφότου το θέμα πήρε πανελλήνιες διαστάσεις – βρέθηκαν και συνελήφθησαν. Τώρα, όμως, μπορεί και να είναι αργά. Όπως συζητούσα παλιότερα με τους φίλους μου, η «μαγεία» στην Ελλάδα είναι πως όλα συμβαίνουν εκ των υστέρων.
Εκ των υστέρων σοκαριζόμαστε, εκ των υστέρων συλλαμβάνονται οι υπαίτιοι, εκ των υστέρων λαμβάνονται μέτρα. Είναι λες και πριν όλοι μας είχαμε κλειστά τα μάτια μας και δεν βλέπαμε τι συνέβαινε μπροστά μας. Ή ίσως και να μη θέλαμε να δούμε.
Και τώρα θα ξεκινήσει και πάλι η κουβέντα για το bullying και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που περνούν τα πάνδεινα, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Και μετά θα προκύψει ένα άλλο θέμα και θα ξεχαστεί. Και θα πάμε παρακάτω.
Και θα κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα. Και αυτοί οι άνθρωποι θα τρώνε καθημερινά τις δικές τους «φωτοβολίδες». Και ο ψίθυρος θα είναι ακόμη εκεί. «Πού να μπλέξω, μωρέ».
Ο Θύμιος εδώ και δυο βδομάδες έχει εξαφανιστεί χωρίς να γνωρίζει κανείς την τύχη του. Μακάρι να ζει. Κι όταν γυρίσει πίσω να πάρει όση αγάπη έχει στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Κι ίσως έτσι παλέψουμε το «τέρας», το αληθινό, που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
